بریده‌های کتاب آنی از آن سوی تپه ها:)

در آن دم با عالم و آدم در آشتی بود و با خودش در جنگ.

اعتقاد های راسخ ما هیچگاه پایه و اساس درستی ندارد. یک روز می خواهیم بمیریم اما روز بعد می فهمیم تنها کاری که باید می کردیم این بود که چند پله پایین تر برویم و کلید برق را بزنیم تا همه چیز را روشن تر ببینیم.

فکر میکنم اگر مدام چهره‌ی خودم را بکشم،بالاخره یک روز موفق می شوم خودم را بشناسم.

فیلیبر هم می دانست فرانک آن قدر ها که به نظر می‌آید ابله نیست، بلکه مشکلش فقط کلمات است... هیچوقت نمی توانست دقیقا همان کلمه ای را که می خواست پیدا کند و بدجور کلافه می شد، چون از فهماندن منظورش به طرف مقابل عاجز بود...بله واقعا آزاردهنده بود.

ببینید فقیر ها تمام عمرشان خواب می‌بینند که غذای کافی گیرشان می‌آید و شبیه پولدار ها می‌شوند و پولدار ها چه خوابی می‌بینند؟ که وزن کم می‌کنند و شبیه فقیر ها می‌شوند.

آدم جلنبر در معرض انواع تفسیر هاست. آدم شیک و پیک در معرض یک نوع تفسیر.

آیا دکتر نمی دانست یکی از چیز هایی که آدم هارا دیوانه می کند همین انتظار کشیدن است؟ مردم تمام عمرشان انتظار می کشیدند. انتظار می کشیدند که زندگی کنند، انتظار می کشیدند که بمیرند.

هنوز نمرده بودم، ولی داشتم به سرعت می گندیدم. کی توی این وضعیت نبود؟ همه مان مسافر این کشتی سوراخ بودیم و دلمان هم خوش بود که زنده ایم.

گاهی پیش خودم می‌گم هیچ کدوم ما دیوونه‌ی دیوونه نیستیم، هیچ‌ کدوم هم عاقلِ عاقل نیستیم، تا روزی که باقی ما با حرف هامون تکلیفش رو معلوم کنیم. مثل این که قضیه این نیست که آدم چه کاری می کنه، قضیه اینه که اکثریت مردم چه جوری به کارش نگاه می کنند.

برای آدم درست کردن دو نفر لازمه، برای مردن یک نفر‌. دنیا این جوری به آخر می‌رسه.

توی کتش نمی‌رفت مردمی که جنگ ها فرسوده‌شان کرده از خیر کتاب خواندن می گذرند. پشت بندش روزگار تحریم ها رسید و کسی سراغی از تئاتر و سینما و گالری نگرفت.

گفتم: "شوخی کردم... همچین وقتایی کمی خنده لازمه." گفت: "ولی خودت نمی خندی." گفتم: "یادم رفته..." "یادت رفته بخندی؟..." "یادم رفته چطور بخندم."

جواب های روزمره و تکراری بیشتر اوقات مسائل مهم تری را پنهان میکنند. بعضی ها میخندند تا خجالتشان را پنهان کنند و بعضی ها هم میخندد تا مجبور نباشند بگویند معذب شده ام و احساس حقارت میکنم.

و ناگهان زری اندیشید که : تمام زندگی من هم همین طور گذشته. هرروز پشت چرخ چاهی نشسته ام و چرخ زندگی را بحرکت درآورده ام و آب پای گلهایی داده ام...

هیچ چیز آزاردهنده تر از محکومیت موجودی که برای پرواز زاده شده به بی جانیِ ملالت‌بار نیست.

جنون زندگی جای خود، اما به ظاهر جذابیتی در مرگ جاری است که همه را مفتون می سازد. همیشه، همه وقت، همه جا.

اگر چیزی در لحظه‌ی حال اصلا وجود ندارد، چطور کسی می تواند دل نگران آینده‌ی آن چیز باشد؟

آنجا که استبداد هست، استبداد هست. لذا پدر ما پدر ماست. گفتم الف، گفت دگر؟ گفتم هیچ.

وقت جشن است! مرادمان از "جشن" نه زیبایی‌ست نه آداب؛ مرادمان از آن شان و وقار و اخلاقیات والاست، روشنی، نه درخشش، طلا، نه ثروت.