بریده‌ کتاب‌های سارا ایمانی

اندوه به گلو که می‌رسد،بغض می‌شود. به سر که می‌رسد،از چشم‌ها سرازیر می‌شود. و وقتی فراتر از بدن باشد،سر ریز می‌شود به بُعدِ دیگری از زمان و ما را هم با خودش می‌برد. می‌برد به بُعدِ دیگری،گویی ما را آماده می‌کند تا بتوانیم با حجم اندوه کنار بیاییم. بُعدِ دیگری از زمان. مخلوطی از گذشته و مرور خاطره‌ها و توهم اکنونی که اندوه و اتفاقی تلخی در آن رخ نداده است. بُعدی از زمان که ساخته ذهن است تا واقعیت را انکار کند. همین بُعد،ما را از زمانِ اکنون جدا می‌کند. گویی که وجود نداریم. هستیم امّا نیستیم! و همین بُعد،آرام آرام ما را آماده می‌کند که برگردیم و دوباره در اکنون قرار بگیریم. با این تفاوت که وقتی برمی‌گردیم،توانایی تحمل اندوه را خواهیم داشت.

پدر:《آدم‌ها عقیده‌ات را که می‌پرسند، نظرت را نمی‌خواهند؛می‌خواهند با عقیده‌ی خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم‌ها بی‌فایده‌ست.》

میرزاحسن گفت:《روزی که مراسم اعدام داشتید یادتان هست؟پیرزنی از بین جماعت داد زد ای شمر،ای خولی،ای افراسیاب!》 سروان خسروی گفت:《از شما بعید است قضاوت سطحی بکنید،بساط یاغی‌گری باید برچیده شود.》 《کدام یاغی؟》 《همین‌ها که شب‌ و روز مردم را غارت می‌کنند.》 《چرا یاغی شده‌اند؟هیچ فکر کرده‌اید؟از گشنگی،نا‌امنی،بی‌سوادی.》

کتاب خواندن در پاریس حسابی حرص آدم را درمی‌آورد.هر کس را می‌بینی،یک کتاب در دست دارد و تندتند مشغول مطالعه است. سن‌و‌سال هم نمی‌شناسد،سیاه و سفید و مرد و زن و بچه هم نمی‌شناسد‌.فضای پاریس هیچ بهانه‌ای برای مطالعه نکردن باقی نمی‌گذارد.شاید برای همین است پاریسی‌ها معنای انتظار را چندان نمی‌فهمند،آنها لحظه‌های انتظار را با"کلمه‌ها"پر می‌کنند.

عمرباخته‌ها،عاشق عمر دیگران می‌شوند،همانطور که خودشان قربانی شده‌اند،دیگران را هم نابود می‌کنند،با حرف‌های قشنگ،وعده‌های فریبنده،سلیقه‌های یکنواخت،زبان‌بازی و دروغ.

همه مردم می‌دانستند بلوا بر سر این دو آدم نبود،بر سر خاک هم نبود،به‌ خاطر عشق و گرسنگی هم نبود. میرزا حسن گفت:《خاک بر سر آدم‌هایی که نمی‌دانند سر چی می‌جنگند.》

کافه‌های اینجا هم مثل کافه‌های همه‌جای جهان انتظار یک مفهوم رایج است.در هیچ نقطه‌ای نمی‌توان این همه آدم منتظر دید که گاه انتظار آدم دیگری را می‌کشند یا در انتظار اتفاقی هستند که هیچ‌گاه نمی‌افتد.