بریده‌های کتاب سارا ایمانی

استر مرتبا حدود ساعت دو صبح به اتاق خواب پدر و مادرش می رود،بین آن‌ها دراز می‌شکد و غر می‌زند که خواب بدی راجع یک اژدها دیده است.ضعف او باعث می‌شود آن ها احساس قدرت کنند‌.آرامشی را که او نیاز دارد،قدرت‌ آن‌ها می‌تواند فراهم کند.اگر آن اژدهای ابله جرئت کند و سروکله‌اش آن طرف‌ها پیدا شود،پدر و مادر او را خواهند کشت. آن‌ها او را تماشا می‌کنند که دوباره به خواب می‌رود و پلک‌هایش کمی می‌لرزد.پدر و مادر کمی بیدار می‌مانند‌آن ها به فکر فرو رفته‌اند،چون می‌دانند دختر کوچکشان باید بزرگ شود،آن‌ها را ترک کند،رنج بکشد،طرد شود و قلبش بشکند.او به جهان بیرون خواهد رفت،نیاز به قوت قلب خواهد داشت،اما از آن‌ها دور خواهد بود.سرانجام اژدهایی واقعی وجود خواهد داشت و مامان و بابا قادر نخواهند بود آن را نابود کنند.

اگر واقعا عظمت جهان در نظر گرفته شود،به سختی می‌توان مدتی طولانی عصبانی ماند. کشمکشی که اخیرا در ذهنشان آن‌قدر بزرگ جلوه کرده،در حقیقت جای چندان زیادی در نظام کیهانی اشغال نمی‌کند ودر واقع موضوعی هیچ است. آن دو که بیشتر روز به هم سرکوفت زده‌اند،حال با درک عظمتی که در زندگیشان جاری است،احساس کوچکی می‌کند و در نتیجه آرام می‌شوند . آنان مهیا می‌شوند به ناچیز بودن خود بخندند همان‌گونه که نیروهای قدرتمند‌تر و شکوهمندتر از آن‌ها به آنان متذکر می‌شوند.

زیبایی دنیا در همین ندانستگی است،در همین امید که فردا بهتر خواهد شد،دنیا آرام ‌تر و زیباتر خواهد شد...

من محکوم به مرگی را دیده‌ام که شب پیش از اجرای فرمان مرد. من محکوم به مرگی را می‌‌شناسم که قبل از تیرباران شدن صورتش را تراشید،لباس‌های قشنگ تنش کرد،از دوستانش خداحافظی کرد و مردانه رو به مرگ رفت. من محکوم به مرگی را می‌‌شناسم که در موقع مردن《زنده باد ایران》 بر زبان داشت. من محکوم به مرگی را می‌‌شناسم که آهنگ سرود آن‌ها《برخیز ای داغ نفرت خورده،دنیای لخت و گرسنگان》مدتی پس از شلیک تفنگ‌ها در هوا طنین‌انداز بود. اما هیچکدام از آن‌ها را من به این نزدیکی نمی‌شناختم.بسیاری از آن‌ها را دیده بودم.هیچ یک را از میان ما نبردند،آن طوری که گوسفند را از میان گله‌ای برای کشتارگاه بر‌می‌گزینند.

من در این چند ساله زندگی در زندان_زندگی نه،زنده بگوری،زیاد نامزد مرگ دیده‌ام. دیده‌ام که چگونه در موقع ابلاغ حکم دادگاه رنگشان پریده،زانوهایشان سست شده و نزدیک بوده است که همان جا جان از تنشان در رود،اما این حالت یک ثانیه بیش‌تر طول نکیشده و فوری امید جای آن را گرفته است،امید به نقض فرمان،امید به عفو،امید به زیر و رو شدن تمام دنیا فقط برای نجات آن‌ها،امید به معجزه،نه تنها امید،بلکه ایمان به پوچ‌ترین بی‌فکری‌ها و تصور اینکه ممکن است صاحب‌منصبان دلشان رحم بیاید و آن‌ها ببخشند.

و چه فایده؟که اکثر جاهلان،خود را کامل می‌دانند و اکثر اهل تبلیس و غرور،خود را محقّ و مصیب می‌شمرند و بسیاری از بیمارانِ نفس و هوا خود را صحیح می‌پندارند.

و من نمی‌دانم آیا مادرش هم او را به اندازه من دوست داشت؟ آیا کسی می‌توانست بفهمد که دوست داشتن او چه لذتی دارد و آدم را به چه ابدیتی نزدیک می‌کند؟ آدم پُر می‌شود. جوری که نخواهد به چیزی دیگر فکر کند. نخواهد دلش برای آدم دیگری بلرزد، و هیچ گاه دچار تردید نشود!

اندوه به گلو که می‌رسد،بغض می‌شود. به سر که می‌رسد،از چشم‌ها سرازیر می‌شود. و وقتی فراتر از بدن باشد،سر ریز می‌شود به بُعدِ دیگری از زمان و ما را هم با خودش می‌برد. می‌برد به بُعدِ دیگری،گویی ما را آماده می‌کند تا بتوانیم با حجم اندوه کنار بیاییم. بُعدِ دیگری از زمان. مخلوطی از گذشته و مرور خاطره‌ها و توهم اکنونی که اندوه و اتفاقی تلخی در آن رخ نداده است. بُعدی از زمان که ساخته ذهن است تا واقعیت را انکار کند. همین بُعد،ما را از زمانِ اکنون جدا می‌کند. گویی که وجود نداریم. هستیم امّا نیستیم! و همین بُعد،آرام آرام ما را آماده می‌کند که برگردیم و دوباره در اکنون قرار بگیریم. با این تفاوت که وقتی برمی‌گردیم،توانایی تحمل اندوه را خواهیم داشت.