بریده‌ای از کتاب فریدون سه پسر داشت اثر عباس معروفی

هر وقت گریه‌ام می‌گیرد،یاد لحظه‌ای می‌افتم که برای آخرین‌بار داشتم خانه را ترک می‌کردم.رفتم کنار جاکفشی،اشک امان نمی‌داد که کفشم را پیدا کنم.اصلاً چه رنگی بود؟شاید هم دلم نمی‌خواست پیدایش کنم،و به همه‌ی کفش‌ها دست می‌مالیدم.