بریده‌های کتاب سمیرا

در شادی که در پی‌اش بودم هیچ جایی برای دیگران نبود.اصلا یادم نمی‌آید وقتی کاری را با دیگران انجام داده‌ام احساس شادی کرده باشم. همیشه عمیقاً در خودم فرورفته و آن‌جا به لذتی دیرپا رسیده بودم.

راه زندگی‌ام همه نادرست بود، اما عیبی ندارد. می‌توانم، هنوز ممکن است به راه درست رفت! ولی راه درست کدام است؟

تنها که می‌ماند سخت افسرده بود و می‌خواست کسی را صدا کند تا همدمش باشد اما از پیش می‌دانست که با دیگران حالش از اینکه بود بدتر می‌شد.

تنها او بود که از این تحول خبر داشت و هیچ‌یک از اطرافیانش آن را نمی‌فهمیدند یا نمی‌خواستند بفهمند و خیال می‌کردند که همه‌چیز مثل گذشته در جریان است. این وضع بیش از همه‌چیز او را عذاب می‌داد. می‌دید که اهل خانه در تبِ دیدوبازدید و ضیافت‌ها گرفتارند، هیچ نمی‌فهمند و در خشم‌اند از اینکه او با افسردگی و انتظارهای بسیار خود از آن‌ها زندگی‌شان را تلخ می‌کند. انگار گناه از او بود که بیمار شده بود.

آسوده بودم از اینکه دیگر نمی‌بایست ملاحظه را هم با تلخی اشکهایم بیامیزم؛ می توانستم بی حس گناه گریه کنم.

اون به من یاد داد که ادراکات خودمه که منو آزار میده، پس ادراکاتت رو تغییر بده تا دردهات رو از بین ببری. هیچ چیزی از بیرون نمیتونه آزارت بده، چون تو فقط از بدی خودت آزار میبینی. تنها راه برای مقابله با دشمن اینه که شبیهش نباشی.

رابطه ها تموم می‌شن، ولی چیزی که قبلا وجود داشته از بین نمیره.

شاید بودایی ها حق دارن که می‌گن: بی‌دلبستگی، بی ناراحتی!

در دنیایی که مدام در تلاش است از شما چیز دیگری بسازد، بزرگترین دستاورد این است که خودتان باشید.

به جای کمال، برای بهبود مستمر تلاش کنید.

اگه همه‌ی مردم یک جورند، پس چرا نمی‌تونند باهم بسازند؟ اگه همه باهم مساویند، چرا فکر و ذکرشون فقط اینکه همدیگر رو تحقیر کنند؟

بچه جان، اگه کسی به تو لقب بدی داد، لازم نیست بهت بربخوره. این لقب به تو صدمه نمیزنه، برعکس نشون میده که خوده گوینده از لحاظ اخلاقی چقدر فقیره.

آدمای زیادی رو میشناسم که بخاطر اجتماعات عاشق می‌شن، یعنی اونا عاشق خوشی جوانی، انتظاراتشون از زندگی هیجان انگیز میشن. این مسئله اون فرد رو به نمادی از شادی جوونی اونا تبدیل می‌کنه، چون بخشی از دوره ی فوق العاده ی جوانیه و اون هم اونجا بوده، عشق رو در اون قرار میدن.

در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد.

آدم‌هایی پیدا میشن که... اونقدر غصه ی اون دنیارو دارن که هیچوقت یاد نمیگیرن توی این دنیا چطوری باید زندگی کرد.

پایان های نامنتظره باعث می‌شن خیلی بهتر به حال بچسبیم.

باید پاپ جدیدی انتخاب کنیم که به جای سخنرانی و موعظه روی تخت سلطنت، میان مردم زندگی کند.‌ باید از میان خودمان این پاپ جدید را انتخاب کنیم، فردی کامل با نقص‌ها و فضیلت‌هایش.

شما در مورد روز رستاخیز حرف می‌زدید. اجازه دهید مودبانه به آن بخندم. قاطعانه منتظر آن روز هستم، چرا که چیزی بدتر از آن را شناخته‌ام، قضاوت بشر.

گاهی لازم است از فکر کردن به آنچه باید بگوییم دست برداریم و فقط آنچه را که نیاز داریم بگوییم‌.