بریده‌های کتاب سمیرا

پایان های نامنتظره باعث می‌شن خیلی بهتر به حال بچسبیم.

باید پاپ جدیدی انتخاب کنیم که به جای سخنرانی و موعظه روی تخت سلطنت، میان مردم زندگی کند.‌ باید از میان خودمان این پاپ جدید را انتخاب کنیم، فردی کامل با نقص‌ها و فضیلت‌هایش.

شما در مورد روز رستاخیز حرف می‌زدید. اجازه دهید مودبانه به آن بخندم. قاطعانه منتظر آن روز هستم، چرا که چیزی بدتر از آن را شناخته‌ام، قضاوت بشر.

گاهی لازم است از فکر کردن به آنچه باید بگوییم دست برداریم و فقط آنچه را که نیاز داریم بگوییم‌.

به نظر می‌رسید بخشی از چیزهایی را که هرگز نیاموخته بودم اما خوب بلد بودم؛ یعنی زندگی کردن را، از یاد برده بودم.

آیا تا به حال توجه کرده‌اید که تنها مرگ است که احساسات ما را بیدار می‌کند؟ چقدر دوستانی که به تازگی مارا ترک کرده‌اند را دوست داریم. چقدر استادانی که دیگر تدریس نمی‌کنند و دهانشان پر از خاک است را تحسین می‌کنیم! حس تحسین و بزرگداشت در چنین شرایطی به طور طبیعی در ما بوجود می‌آید، تحسینی که شاید در تمام زندگیشان منتظر شنیدنش بودند.

خوشبختانه نوشیدنی مورد علاقه‌ام را دارم، تنها کورسوی امید در دل این تاریکی‌ها.

وقتی آدم بخاطر علاقه یا شغلش در مورد انسان‌ها مطالعه می‌کند، دلش برای انسان‌های اولیه تنگ می‌شود، لااقل حرف دل و زبانشان یکی بود.

انسان بالاخره به همه چیز عادت می‌کند.

فقط برای مدت معینی همه‌ی این‌ها و حتی خاطراتم را از مغزم بیرون ریخته‌ام. تا وقتی که موقعیت و وضعم کاملا استوار بشود... آن وقت شما خواهید دید که از میان مرده‌ها بلند خواهم شد!

دوست داشتم بیاید و بگوید: با همه‌ی این‌ها دوستت دارم. وگرنه اگر این آرزویم تحقق پذیر نباشد، پس دیگر چه آرزویی می‌توانستم داشته باشم؟

در این‌همه ستاره و سیاهی، اندوه تو کدام کس به خانه خود راه می دهد؟ نگاهی کو، به سوی تو؟ گوشی کو، به ضجه‌های تو؟ تو پنهانی مادر. زاری می‌کنی، در نهفت خود می‌گریی، درد در جان تو تیر می‌کشید، با این‌همه تو پنهانی، مادر.

چه کنیم؟ نباید که عزاخانه باز کنیم و زانوی غم بغل بگیریم! یعنی باید خودمان را دقمرگ کنیم؟ بالاخره همه راهها به روی ما بسته نشده است! بالاخره راهی برای خود باز می‌کنیم!

عشق چیزی نیست که بشه اون رو خرید، یا اون رو با دعا کردن به دست آورد. عشق باید با آزادی عمل به افراد بخشیده بشه.

انسان فکر می‌کنه دنیا داره حول محور اون می‌چرخه و رودخونه‌ها و آسمون و دریا مال اونه. ولی انسان‌ها فقط بخشی از این دنیای بزرگ هستند و اگه نظر من رو بخوای، اون‌ها همون بخشی هستند ‌که کل هستی رو به نابودی می‌کشونه.

انسان‌ها موجودات وحشی و بی فکری هستند و چون از مردن می‌ترسند، در زمین جنگ راه میندازند و در عرض چند ثانیه چیزی رو که سال‌ها طول می‌کشه تا رشد کنه رو از بین می‌برند.

آدم‌ها اسطوره‌ها رو برای این می‌سازند تا چیزی رو که درک نمی‌کنند ،با اون توضیح بدند.