بریده‌های کتاب سمیرا

الان ایالت ها قدرت گذشته رو ندارن، منزوی و از فناوری عقب موندند. ما در مقایسه با اتحادیه نه تنها دهه ها بلکه قرن ها عقبیم؛ اما مشکل از مردمون نیست، از حاکمانه.

ما در جامعه ای دیوانه زندگی می‌کنیم که فقط دو انتخاب داریم: مشارکت در این روان پریشی جمعی یا پذیرفتن خطر سالم شدن و عذاب کشیدن.

وقتی می‌خواندم می‌توانستم فراموش کنم. می‌توانستم هر جای جهان باشم جز اینجا.

مردم تندیس و تمثال می‌پرستن نه خود خدا رو. نمی‌فهمن دارن چی رو عبادت می‌کنن... مراسم و تشریفات براشون مهم‌تره تا خداشناسی.

سرنوشت انسان همیشه بی‌نهایت جالبه، در صورتی که با هیجان به اون دست پیدا کنه. برای عده ای، تقدیر مهیج همواره تقدیری پیش پا افتاده‌س.

چه خوشبختی های ممکنی که تحققشان را بدین گونه فدای بی شکیبی لذتی آنی می‌کنیم!

چیزهایی که در شرایط قبلی به هیجانش می‌آوردند، دیگر چنگی به دلش نمی‌زدند، چون بخشی از زندگی‌اش شده بودند.

در شادی که در پی‌اش بودم هیچ جایی برای دیگران نبود.اصلا یادم نمی‌آید وقتی کاری را با دیگران انجام داده‌ام احساس شادی کرده باشم. همیشه عمیقاً در خودم فرورفته و آن‌جا به لذتی دیرپا رسیده بودم.

راه زندگی‌ام همه نادرست بود، اما عیبی ندارد. می‌توانم، هنوز ممکن است به راه درست رفت! ولی راه درست کدام است؟

تنها که می‌ماند سخت افسرده بود و می‌خواست کسی را صدا کند تا همدمش باشد اما از پیش می‌دانست که با دیگران حالش از اینکه بود بدتر می‌شد.

تنها او بود که از این تحول خبر داشت و هیچ‌یک از اطرافیانش آن را نمی‌فهمیدند یا نمی‌خواستند بفهمند و خیال می‌کردند که همه‌چیز مثل گذشته در جریان است. این وضع بیش از همه‌چیز او را عذاب می‌داد. می‌دید که اهل خانه در تبِ دیدوبازدید و ضیافت‌ها گرفتارند، هیچ نمی‌فهمند و در خشم‌اند از اینکه او با افسردگی و انتظارهای بسیار خود از آن‌ها زندگی‌شان را تلخ می‌کند. انگار گناه از او بود که بیمار شده بود.

آسوده بودم از اینکه دیگر نمی‌بایست ملاحظه را هم با تلخی اشکهایم بیامیزم؛ می توانستم بی حس گناه گریه کنم.

اون به من یاد داد که ادراکات خودمه که منو آزار میده، پس ادراکاتت رو تغییر بده تا دردهات رو از بین ببری. هیچ چیزی از بیرون نمیتونه آزارت بده، چون تو فقط از بدی خودت آزار میبینی. تنها راه برای مقابله با دشمن اینه که شبیهش نباشی.

رابطه ها تموم می‌شن، ولی چیزی که قبلا وجود داشته از بین نمیره.

شاید بودایی ها حق دارن که می‌گن: بی‌دلبستگی، بی ناراحتی!

در دنیایی که مدام در تلاش است از شما چیز دیگری بسازد، بزرگترین دستاورد این است که خودتان باشید.

به جای کمال، برای بهبود مستمر تلاش کنید.