بریده‌های کتاب نوشین‌دخت

گفت تا آخر عمر. گفت تا آخر آخر دنیا. همیشه دوستت خواهم داشت... نه فقط برای یک ساعت، نه فقط برای یک روز، نه فقط برای یک سال، بلکه برای همیشه.

درد تنها چیزی است که نفس کشیدن را برایش میسر می‌کند.

دلم برای دوران کودکی تنگ نمی‌شود اما دلم برای لذت‌های کوچکی که داشتم تنگ می‌شود.

تفاوت تنهایی انسان و گربه در این است؛ انسان ماهیتاً جانوری اجتماعی است و چنانچه در وضعیتی استثنایی تنها بماند باز در تمام مدت به دیگران می‌اندیشد و در ذهنش تنها نیست، اما گربه‌ها همچون بسیاری از جانوران دیگر، ماهیتاً تک‌زی هستند و تنهایی‌شان حقیقی است. انسان می‌تواند انفرادی زندگی کند، اما تجربه‌ی تنهایی برایش امکان‌پذیر نیست.

بیماری هیچ وقت علت نیست، بلکه پاسخ است... پاسخی ناچیز به درد، به رنج، به بی‌کسی... و نیز می‌دانم که بدبختی مانند یک میراث از یک نسل به نسلی دیگر می‌رسد.

«انسان برای شکست آفریده نشده. انسان ممکن است نابود شود، اما شکست نمی‌خورد.»

برای عشق باید از چه فعلی استفاده کرد؟ «عشق ورزیدن»، «عشق‌بازی کردن»، «عاشق شدن»، «عاشقی کردن»؟ «ورزیدن»، «شدن»، «کردن» ربطی به خود «عشق» نداره، می‌آد می‌چسبه به «عشق»، همون‌طور که می‌تونه به هر اسم دیگه‌ای بچسبه: «تنفر ورزیدن»، «ناکام شدن»، «جسارت کردن». اما فعل خودِ «عشق» چیه؟ فعلی که فقط به خود «عشق» برگرده؟ فعلیتِ «عشق» در چه فعلی محقق می‌شه؟ و فاعلیت فاعل، یا درست‌تر بگم، عاشقیّت عاشق رو چه فعلی آشکار می‌کنه؟ اون فعلی که فعل نهایی «عشق» باشه، هیچ‌کدوم این‌ها نیست انگار. عرب‌ها فعل بهتری براش دارن: «عَشِقَ»؛ خودِ خودِ کلمه فقط.

- انگار کل زندگی ما یه جمله است. • بله، یک جمله‌ی طولانی که در زنجیره‌ی جانشینی، کسی جانشین کسی نمی‌شه، چون در زنجیره‌ی هم‌نشینی همه نقش‌های دستوری خودمون رو داریم؛ تو فاعلی، من مفعولم، خانم افراشته متمم‌ئه؛ حتی گل‌خانم هم نقش خودش رو داره؛ حرف اضافه عین یه آدم اضافه که همه جا هست.

در گونه‌های جانوری مختلف انواع رای‌گیری‌ها وجود دارد: اکثریت (گوزن سرخ و گوریل)، میانگین ( بوفالو) و تصمیم‌گیری توسط اقلیتی کلیدی (زنبور).

«باید برای خودت خوش باشی. بهترین قسمت روز شب است. تو کار روزت را انجام داده‌ای. حالا پاهات را بگذار بالا و خوش باش.من اینجوری می‌بینم. از هر کس می‌خواهی بپرس. بهترین قسمت روز شب است.»

در زمان تولد به هر نوزاد چیزی داده می‌شود. این چیز هیچ نیست. شکل ندارد، نام ندارد، اعتبار ندارد. تنها دارایی ماست. گاهی صاعقه‌وار چیزی از آن می‌بینیم. «احساس ساده‌ی زنده بودن مرا از خود بی‌خود می‌کند.» این گل سفید « هیچ» که لحظاتی در قلب سرخ شکفته می‌شود، گل مشترک همه‌ی قدیسان است. هرگز پژمرده نمی‌شود. قدیس بودن یعنی زنده بودن. زنده بودن یعنی خود بودن، تنها در نوع خود.

می‌گوید: «بله، زندگی‌هایی هست که از غمگین‌ترین کتاب‌ها هم غم‌انگیزترند». می‌گویم: «دقیقا همین است. یک کتاب، هرچقدر هم که غم‌انگیز باشد، نمی‌تواند به غم‌انگیزی زندگی باشد».