بریده‌های کتاب 𝚁𝚎𝚢𝚑𝚊𝚗𝚎 ִֶָ

در بازی تقدیر، تو خود می‌دانی جان داد یکی و دیگری شد جانی شد چیره یکی و دیگری گشت زبون شد شاه یکی و گشت آن‌یک مجنون..<:

نمی‌شد به آدم ها اعتماد کرد. هرطور حساب می‌کردی باز آدم ها ارزش اعتماد کردن را نداشتند.

اعتقاد به امامت امیرالمومنین تعهدهایی می‌آورد.

آنه! یک قلب شکسته، در زندگی واقعی به دردناکی داخل قصه ها نیست. مثل یک دندان آزاردهنده، قابل مداراست... اگر چه تشبیه شاعرانه‌ای به نظر نمی‌رسد. گاهی اوقات درد بالا می‌گیرد و نمی‌گذارد حتی شب ها چشم‌‌هایت را روی هم بگذاری، ولی در این میان گهگاهی اجازه می‌دهد فراموشش کنی و از زندگی، رویاها، پژواک ها و شیرینی ها لذت ببری. حالا نگاهت ناامید شد. دیگر از نظر تو من همان شخصیت جالب‌توجه پنج دقیقه پیش نیستم؛ چون اسیر خاطره‌ای سوزناک شدم، اما غم خودم را زیر لبخندهایم پنهان می‌کنم. این بدترین بخش...یا بهترین بخش از زندگی واقعی است آنه! چون اجازه نمی‌دهد از دست بروی. باعث می‌شود همچنان احساس آرامش و موفقیت کنی، در حالی که دلت می‌خواهد غمگین و سوگوار باشی. چه شیرینی لذیذی است! زیاد خوردنش برایم خوب نیست، ولی دلم نمی‌‌خواهد دست بکشم.

دنیای قشنگی است، نه، ماریلا! خانم لیند همیشه از روزهایی که هنوز نیامده‌اند، شکایت می‌کند.او می‌گوید هروقت منتظر اتفاق خوشایندی هستی، مطمئن باش که کم یا زیاد ناامید می‌شوی. هیچ‌چیز هرگز آن‌‌طور که انتظار داری، نمی‌شود. خب، شاید این حرف درست باشد. اما یک جنبه‌ی خوب هم دارد؛ چیزهای بد هم هرگز آن‌طور که انتظار داری نمی‌شوند؛ یعنی همیشه کمی بهتر از چیزی می‌شوند که فکرش را کرده‌ای.

رحمت خدا آن وقتی است که یک ملتی به مسئولیتش عمل کند.

اما چگونه باید می‌پذیرفت که تمام این سال ها را در گمراهی سپری کرده است؟ چگونه به عمر هدر رفته‌اش می گفت، تمام راه به خطا آمده است؟ آیا از این دهشتناک‌تر چیزی بود؟

بعضی وقت ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.آخر می‌شود انسان از کنار کوه ایمان رد شود و در او تاثیر نگذارد؟!

اما آنچه نقطه قوت من است، وجود چون تو اربابی‌ست : حسین!

این شرافت خادمی است که ارباب دست خادم را می‌گیرد، هنر خادم همین بس که دست اربابش را رها نکند.

مگر در کربلا چند حبیب‌بن‌مظاهرِ حافظ قرآن، فقیه و اندیشمند داریم و مگر چند نفر می‌توانند مثل آن‌ ها شوند؟ در کربلا "جون" هم هست. جون دریچه ای به سمت افق کربلایی شدن به امضای حضرت ارباب است. بی همه چیز هم می‌توان حسینی شد، فارغ از رنگ و پوست و صورت و نام و حسب و اعتبار و وجهه..

کسی که جدید می‌‌آید دم در اسمش را می‌نویسند، غلام های همیشگی و قدیمی را فقط تیک می‌زنند. در فهرست خادم هایت اسم ما را تیک زده‌ای؟!

حقیقت، یادآوری دردناکیه که چرا ترجیح میدم توی دروغ زندگی کنم. -وارنر

من همچین آدمی نیستم و قصد ندارم عوض بشم. نمیتونم نوزده سالِ نکبت بار زندگیم رو پاک کنم. نمیتونم خاطرات کارهایی رو که کردم گم و گور کنم. نمیتونم یه روز صبح پاشم و تصمیم بگیرم با امید ها و آرزو های قرضی زندگی کنم، با وعده وعید های یه نفر دیگه برای آینده روشن‌تر. -وارنر