بریده‌های کتاب 𓇼

سیه‌بختی انسان از روزی شروع نشد که اشتباه کرد؛ از روزی شروع شد که پی به اشتباه خود برد و به آن اعتراف نکرد..

صحرا دیوار ندارد؛ همین خوب است. باد، بوی اسفند تازه می‌آورد؛ همین خوب است. من اگر تشنه باشم، تو در راهی. آب نیم‌شور را تو برایم می‌آوری؛ همین خوب است.

آن امید چنان شکننده است که تا حد مرگ از بروز دادنش می‌ترسم.

اخلاق تو آنچنان لطیف و رقیق و آنچنان نازک است که نسیم از لطافت این اخلاق شرمسار است، و آنچنان شجاعت و تهاجم و روح مجاهده‌ای داری که سنگ‌ها و جمادات و فلزات در برابر آن آب می‌شوند. روح تو آن نسیم لطیف است یا این قدرت و صلابت و قوّت؟ تو چگونه موجودی هستی؟! -یاعلی‌(ع):>🤍-

شیعه‌ی علی یعنی مشایعت‌کننده‌ی عملیِ علی. *مشایعت: همراهی/ وقتی کسی می‌رود و شما پشت سر و همراه او می‌روید.

ماه اگر در روز طلوع کند، از جلای خودش می‌کاهد. این چه ماهی است که رنگ از رخ روز می‌زداید و با ظهورش روشنایی روز را کمرنگ می‌کند!؟

در بازی تقدیر، تو خود می‌دانی جان داد یکی و دیگری شد جانی شد چیره یکی و دیگری گشت زبون شد شاه یکی و گشت آن‌یک مجنون..<:

اعتقاد به امامت امیرالمومنین تعهدهایی می‌آورد.

آنه! یک قلب شکسته، در زندگی واقعی به دردناکی داخل قصه ها نیست. مثل یک دندان آزاردهنده، قابل مداراست... اگر چه تشبیه شاعرانه‌ای به نظر نمی‌رسد. گاهی اوقات درد بالا می‌گیرد و نمی‌گذارد حتی شب ها چشم‌‌هایت را روی هم بگذاری، ولی در این میان گهگاهی اجازه می‌دهد فراموشش کنی و از زندگی، رویاها، پژواک ها و شیرینی ها لذت ببری. حالا نگاهت ناامید شد. دیگر از نظر تو من همان شخصیت جالب‌توجه پنج دقیقه پیش نیستم؛ چون اسیر خاطره‌ای سوزناک شدم، اما غم خودم را زیر لبخندهایم پنهان می‌کنم. این بدترین بخش...یا بهترین بخش از زندگی واقعی است آنه! چون اجازه نمی‌دهد از دست بروی. باعث می‌شود همچنان احساس آرامش و موفقیت کنی، در حالی که دلت می‌خواهد غمگین و سوگوار باشی. چه شیرینی لذیذی است! زیاد خوردنش برایم خوب نیست، ولی دلم نمی‌‌خواهد دست بکشم.

دنیای قشنگی است، نه، ماریلا! خانم لیند همیشه از روزهایی که هنوز نیامده‌اند، شکایت می‌کند.او می‌گوید هروقت منتظر اتفاق خوشایندی هستی، مطمئن باش که کم یا زیاد ناامید می‌شوی. هیچ‌چیز هرگز آن‌‌طور که انتظار داری، نمی‌شود. خب، شاید این حرف درست باشد. اما یک جنبه‌ی خوب هم دارد؛ چیزهای بد هم هرگز آن‌طور که انتظار داری نمی‌شوند؛ یعنی همیشه کمی بهتر از چیزی می‌شوند که فکرش را کرده‌ای.

رحمت خدا آن وقتی است که یک ملتی به مسئولیتش عمل کند.

اما چگونه باید می‌پذیرفت که تمام این سال ها را در گمراهی سپری کرده است؟ چگونه به عمر هدر رفته‌اش می گفت، تمام راه به خطا آمده است؟ آیا از این دهشتناک‌تر چیزی بود؟