بریده‌های کتاب لیلا رضائی نژاد

پیرمرد می گفت موقع نماز شب، گاهی که احساس سنگینی می کنم، روضه ای برای خودم می خوانم. اشکم که جاری می شود به نماز برمی گردم. می گفت من خلوصم را از حسین علیه السلام دارم.

در و پنجره ها آن قدر درز و دورز داشت که هوا اتومات عوض می شد و نفس مان نمی گرفت.

دســت هاى ابولهــب، کارهــاى او، قــدرت او بی حاصــل اســت، بی بار اســت، زیانبار اســت؛ چون کارهاى زیاد مادام که در جایگاه خود ننشســته باشــد، حاصلی ندارد. انسانی که در جایگاه خودش قــرار نگرفته، کارهایش گره گشــا نیســت و حجم عملش تــو را اغفال نکند. حجم عملِ هزار عمله اى که بدون نقشه، کار می کنند، وبال خودشــان و صاحب کارشــان اســت؛ چــون آنجا که طرح در دســت نیســت و نقشــی به دســت نیامده، عمل بی حاصل است عمل با طرح ،و طرح با هدف، و هدف با قدر انسان، در رابطه است

کوه طاعت چگونه هنگامی که به ســویش می آیی، کوچک و کوچک تر می شــود تا آنجا که یک لقمۀ لذیذ می شــود و به تو نیرو می دهد. آن طاعتــی که اول آن چنان ســنگین اســت که صداى اســتخوان هاى ســینه ات را بلند می کند، ســپس آن چنان سبک و لذیذ می شود که به تو نیرو می دهد.1

بارهــا ایــن نکته مطرح شــده که قرب و بعد انســان، در گرو شــکر و کفــر اوســت،1 نــه در گــرو موقعیت هــا و نعمت هــا و امکانــات

اگــر می بینــی کــه ابولهب ها بــه تدریج در شــعله هاى عــذاب فرو می روند و بیشــتر می ســوزند، به همین خاطر اســت، که کفرِ بیشــتر، محرومیت بیشــتر و ضعف بیشــتر و رنج بیشــتر و ســوختن بیشــتر را به دنبال می اورد و اگــر می بینی که ابوذرهــا به تدریج به آن لطافت ها و آگاهی ها و قدرت ها و وســعت ها و امن ها می رســند، باز از همین جاســت، که شــکر، وســعت می آورد، نعمت می آورد و در این وسعت، امن است و تسلط است و بهره بردارى زیاد حتی از امکانات کم.

آنها که خودشــان را باخته اند، ایمان نمی آورند؛ و این همان نکته اى اســت کــه بارها مطرح شــده اســت کــه ایمان به خــدا و ایمان بــه روز دیگر، دنبالۀ ایمان به خویش است. انسانی که خودش را گم کرده، دنبال خــدا نمــی رود؛ و اگــر خدایــی هــم داشــته باشــد، این خــدا محکوم اوســت و یــا دکور زندگی اوســت، نــه درمتن و نه حاکــم در وجود او و هستی او.