بریده‌ای از کتاب وقتی که از خودت می سوزی اثر علی صفایی حائری

اگــر می بینــی کــه ابولهب ها بــه تدریج در شــعله هاى عــذاب فرو می روند و بیشــتر می ســوزند، به همین خاطر اســت، که کفرِ بیشــتر، محرومیت بیشــتر و ضعف بیشــتر و رنج بیشــتر و ســوختن بیشــتر را به دنبال می اورد و اگــر می بینی که ابوذرهــا به تدریج به آن لطافت ها و آگاهی ها و قدرت ها و وســعت ها و امن ها می رســند، باز از همین جاســت، که شــکر، وســعت می آورد، نعمت می آورد و در این وسعت، امن است و تسلط است و بهره بردارى زیاد حتی از امکانات کم.