بریده‌های کتاب حــدیث کریمی

در اینجا روی سخن ما با نمازخوان‌هاست. آنها اگر خوب نماز بخوانند،بی‌نمازها عاشق نماز خواهند شد. ما گناه تمام بی‌نمازها را به گردن نمازخوان ها می‌اندازیم چرا که اگر نمازخوان‌ها قشنگ نماز بخوانند،اگر نمازخوان‌ها از نمازشان لذت کافی و بهره وافی ببرند، طبیعتاً اکثر بی‌نمازها هم به سمت نماز گرایش پیدا خواهند کرد. راه تبلیغ دین همین است. راه تبلیغ این نیست که عده‌ای بیایند مسلمان نیم بند و نیم پز شوند و ما هنوز این را درست نکرده و بدون اینکه به قدر کافی الگوی خوب داشته باشیم، سراغ بقیه اهل عالم برویم تا آنها را درست کنیم. راه تبلیغ دین این است که آن‌هایی که به مسیر دین وارد شده‌اند، تا آخر راه را بروند و برای جذب بقیه آدم‌ها الگو و اسوه شوند؛ و شاهدی بر حقانیت دین باشند. راه اینکه بی‌نمازها نمازخوان شوند این است که عده‌ای در نماز تا آخر راه بروند. لذا اگر ما بخواهیم برای نمازخوان کردن بی‌نمازها تلاشی کنیم راهش این است که ابتدا به نماز خودمان مقداری بیشتر عنایت و توجه داشته باشیم، و نماز خودمان را رشد دهیم.

من مجازات خودم را می‌پذیرم اما آن بی‌گناهان مگر چه کرده‌اند؟اما مگر برای کسی اهمیتی هم دارد؟ حیثیت و آبروی آنها هم بر باد خواهد رفت،زندگی آنها هم تباه خواهد شد،این است عدالت.

دلیل اصلی اکراهم برای پذیرفتن این کار این نیست که می‌ترسم زندانی ها با کفش خودم به قتلم برسانند. دلیلش یکی از زندانی های این زندان است. کسی که سال ها قبل می‌شناختم و مشتاق نیستم دوباره ببینم. اما نمیتوانم این موضوع را به دوروتی بگویم. نمی‌توانم فاش کنم که اولین شریک زندگی ام یکی از زندانی های زندان ریکر است و در حال حاضر، حکم حبس ابد بدون امکان عفو مشروط را می‌گذراند. و خودم باعث شدم به زندان بیفتد.

نور از سمت مشرق است و خورشید ژولیت است. ای آفتاب زیبا طلوع کن و ماه حسود را نابود ساز. ماه عزادار کم نور و بیمار است زیرا تو ژولیت زیبا،از او بسیار زیباتری. آه،این بانوی من است! این عشق من است! ای کاش می‌دانست چقدر دوستش دارم. او حرف‌های مرا نمی‌شنود اما دارد حرف می‌زند. آیا او دارد با من حرف می‌زند؟ خیر. چشمانش می‌درخشد. ستاره‌های درخشان آسمان باید بروند و بگذارند چشمان او به جای آنها بدرخشد. اگر چشمان او به جای ستارگان در آسمان بود،آنقدر می‌درخشید که پرندگان فکر می‌کردند صبح شده به نغمه سرایی سر می‌دادند. ببین چگونه دستش را زیر گونه‌اش گذاشته. ای کاش من دستکشی بودم در دستان او تا می‌توانستم گونه زیبایش را لمس کنم.

شهید حاجی بابایی شغل معلمی را برای ادای وظیفه خود به آرمان‌ها و عقاید امام خمینی ره انتخاب کرده بود. خط امام و یاران واقعی او را خوب می‌شناخت و همواره می‌گفت: معلم انقلاب باید دانش آموزان را با ویژگی‌های اندیشه و راه امام خمینی ره آشنا کند.

آه، شعله‌های مشعل باید درخشیدن را از او یاد بگیرند! او همچون جواهری درخشان در ظلمات می‌درخشد. زیبایی‌اش در این دنیا همتا ندارد؛ من از زیبایی خیره‌کننده او جان می‌دهم. او در میان زنان دیگر همچون کبوتری است در میان کلاغ‌ها. وقتی رقص تمام شود به سراغش می‌روم و با دستان زشت و زمختم دستش را می‌گیرم. آیا قلبم پیش از این عاشق کسی شده بود ؟ چشمانم به من دروغ می‌گفتند زیرا پیش از این زیبایی حقیقی را ندیده بودم.

یکی از سربازا با چشمای براقش نگام کرد و گفت:« خانم؟ میشه یه لطفی بهم بکنین و یه نامه برام بنویسین؟ دستام خیلی بی‌حس شدن.» گفتم:« دیزی می‌نویسه» هنوز خیلی کند می‌نوشتم و دست خطمم بد بود. رفتم دنبال دیزی و با کاغذ و خودکار برگشتیم. وقتی برگشتیم، چشمای سربازه بسته بود. اون مرده بود.

مردم همش میگن این یه جنگ واقعی نیست چون هنوز نه بمبارونی شده نه کسی به جنگ رفته. ولی انگار جنگ تو وجود من اتفاق افتاده یا شایدم درست وسط خونواده من.

+ به نصیحت من عمل کن و دیگر به او فکر نکن - فراموش کردن را به من بیاموز!

او همچون الهه شکار باهوش است و زرهی از عفت و پاکدامنی به تن دارد. هرگز نمی‌توان با تیرهای سست و کودکانه عشق به او آسیب زد. او به کلمات عاشقانه گوش نمی‌دهد و نمی‌گذارد که هر چشم عاشقی او را برانداز کند. زر و زیورهایی که از عشق به پایش می‌ریزند ذره‌ای چشم او را نمی‌گیرد. او ثروتی عظیم چون زیبایی دارد که روزی با مرگ از او گرفته می‌شود.

برای همراه کردن هم‌رزمان تا آنجا که می‌شد علاوه بر اسلحه نهج‌البلاغه هم جور میکرد. کفشهای بچه ها را گاهی خودش جلوی پایشان جفت می‌کرد از بس تواضع داشت این مرد.

افراد مرده می‌توانند صدای شما را بشنوند، پس مراقب حرف هایتان باشید...

تاریخ، سیر نزولی دارد. بشر دارد نابود می‌شود آوینی می‌گوید که چرا واقعیات را وارونه جلوه می‌دهند. ما با بشری مواجهیم که به تعبیری ناتوان ترین بشر تاریخ است، نه تکامل یافته ترین بشر تاریخ. با جامعه‌ای مواجهیم که کثیف‌ترین جامعه تاریخ بشر است، نه تکامل یافته‌ترین؛ جامعه‌ای است پر از تجلی شیطان، پر از پلیدی و فساد:« ظهر الفساد فی البر و البحر بما کسبت ایدی الناس». در واقع در جاهلیت ثانی هستیم؛ در دورانی که طاغوت غلبه کرده است. طبق آمار هم در هیچ دورانی به اندازه قرن بیستم، آدم کشی و خون‌ریزی وجود نداشته است.

جالب است که افراد به همان نام‌هایی تبدیل می‌شوند که به آنها داده می‌شود. گویی چند حرف که به ترتیب خاصی چیده شده می‌تواند شادی یا غم آینده فرد را پیش بینی کنند. دانستن نام یک شخص با شناخت یک شخص یکسان نیست،اما نام اولین برداشتی است که همه ما از یک فرد داریم و بر اساس آن او را قضاوت می‌کنیم. دیزی دارکر نامی بود که زندگی به من داد و فکر می‌کنم به آن تبدیل شدم.

بعضی بدشان می آید از اینکه کسی آن ها را به یاد مرگ بیندازد؛ نه، این درمان است، این دارو است؛ علاج خودخواهی های ما، علاج غفلت های ما، علاج هوس رانی ماست.

گذشت ترحمی خرد کننده شخصیت است و تنبیه احترامی اعاده کننده شخصیت؛ چون در گذشت ترحمی، فرض را بر این میگذاریم که این انسان چون در این محیط بوده این سلسله تعلیم و تربیت روی او اجرا شده، این میراث را داشته و این رفیق را داشته در نتیجه این انسان مسئول نیست؛ یعنی این انسان کوچکتر از آن است که بتواند خطی برای خودش داشته باشد و بتواند تصمیم بگیرد. این چنین دلسوزی هایی که در قالب معاف بودن انسان از مواخذه صورت میگیرد ترحم هایی است که شخصیت انسان را خرد میکند.

ولی تنهایی ات را با کسی قسمت مکن هرگز/که من یکبار قسمت کردم و چندین برابر شد

جز توتِ لبان تو-که آن نیز حرام است-/از باغ خداوند، نچیدیم حلالی! خوب است همه چیز و به کام است شب و روز/ای عشق! به جز دوری تو نیست ملالی ای قافیه بازیّ و گرفتاری الفاظ/ ما را به کجا میبرد این بی پر و بالی

پیغمبر اکرم (ص) فرمود:« به خدا قسم من روزی را می بینم که همین ایرانیان که شما برای اسلام با آنان میجنگید، با شما بجنگند تا شما را مسلمان کنند».