بریده‌های کتاب فاطیما

زندگی یه ور می‌ره، رویاها یه ور دیگه.

می‌دانستم که آدم می‌تواند ناامید باشد؛ اما نمی‌دانستم این واژه چه مفهومی دارد. مانند همه‌ی مردم گمان می‌کردم گونه‌ای بیماری روحی است. اما نه، جسم است که رنج می‌برد. پوستم اذیتم می‌کند. سینه‌ام و همه‌ی اعضای بدنم درد می‌کند. احساس می‌کنم در سرم خلأ ایجاد شده و حالم دارد به هم می‌خورد. از همه بدتر این طعم ناخوشایندی‌ است که در دهان دارم. نه از خون خبری هست، نه از مرگ و نه از تب. ولی در عین حال هر سه در دهانم هستند. کافی است زبانم را توی دهانم بچرخم تا همه‌چیز در نظرم تیره‌و‌تار شود و از همه‌ی مردم متنفر شوم. آدم بودن چه دشوار و تلخ است.

می‌تونست انتخاب کنه که این بدن رو تحمل نکنه، ادای مریض‌ها رو درآره، خودش رو توی افسردگی غرق کنه و خیلی زود هم بمیره. انتخابش این بود که با این حال زندگی رو دوست داشته باشه، شاد باشه، سبک باشه و به همه‌چیز عشق بورزه. تولدش اون رو در سایه گذاشته بود اما اون نور رو ترجیح داد و انتخاب کرد. هرکس با لورا برخورد کرده از اون خاطره‌ای مثل آفتاب داره.

اگر در یکی از مسابقه‌هایی شرکت کرده بودم که کلمه‌ای می‌پرسند تا کلمه‌ای به جایش بگوییم، حتماً برای زن می‌گفتم عشق و اگر می‌پرسیدند عشق می‌گفتم هنر. برای هنر لذت و برای برای لذت زیبایی و برای زیبایی زن. انگار دایره‌ای باشد که تا ابد در خودش بچرخد.

رؤیا: یعنی سرگردون بشیم؟ مثل بی‌خونه‌ها؟ مرد: خونه یعنی جایی که تو به آدماش تعلق داری؛ وگرنه با هتل و زندون هیچ فرقی نمی‌کنه.

- من حس می‌کنم یه مدل دیگه بیمارستان وجود داره که آدم‌ها برای درمان شدن اونجا نمی‌رن، برای مُردن می‌‌رن. حق داری اسکار. فکر می‌کنم ماها در مورد زندگی همین اشتباه رو می‌کنیم. فراموش می‌کنیم زندگی شکننده، ظریف و زودگذره. همه یک‌جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمُردنی هستیم.

آن کتاب‌هایی که واقعاً در زندگی به دادمان می‌رسند اغلب اتفاقی پیدا می‌شوند.

هر کتابی که می‌خوانم میزبان تمام کتاب‌هایی است که تاکنون خوانده‌ام و آن‌ها را آگاهانه یا ناآگاهانه در وجود خود نشانده‌ام. برای همین است که نوشتن در مورد لذت‌ها، زخم‌هایمان و نگاهمان به دنیا به این معناست که هر زمان و هرکجا، با هر چیزی که می‌نویسیم اعلام می‌کنیم که محصول تمام رویارویی‌ها و برخورد‌های خوب، بد، عامدانه و تصادفی با نوشته‌های دیگران هستیم.

«هراس من باری، همه از مُردن در سرزمینی‌ست که مُزد گورکن از آزادی آدمی افزون باشد.»

ما هر دو با همه‌ی تفاوت ژنتیکمان، حامل کروموزُم‌های رنج بودیم.

ما به جای عروسک‌بازی، خانه می‌بافتیم. با نخ کاموا شکل خانه را درست می‌کردیم. خانه‌ی ما اگر به تیزی سر قیچی گیر می‌کرد تا ته ریسیده می‌شد و باز بی‌خانه می‌شدیم. ما دختر بچه‌ها آوار نخ‌های سرگردان بودیم. آدم‌ها چنین تصوری از بازی ندارند. از خانه هم. عقده‌ی خانه داشتن ندارند. فکر می‌کنند همین که پول داشته باشی حتماً می‌توانی خانه هم داشته باشی. اما ما اگر پول هم داشته باشیم، مشروعیتش را نداریم. نخ خانه‌مان از یک‌ جا ول می‌شود و هر لحظه در او بیم‌ فروریختن است. اما چه خوب که دنیا یک شکل نیست، چه خوب که مردم چندان سر از روزگار ما در نمی‌آورند. چطور می‌شود به آدم‌ها گفت ما خانه نداریم چون وطن نداریم؟

بشر هیچ‌وقت بیشتر از آن زمانی که درد می‌کشد قادر نیست فکر کند. می‌خواهد بداند چرا درد می‌کشد؟! مسئول درد او کیست؟! آیا مستحق این درد هست یا نه؟! در حالی‌که وقتی خوش‌بخت است عقلش را به کار نمی‌اندازد. فکر می‌کند این خو‌ش‌بختی حق مسلم اوست.