بریده‌های کتاب فاطمه

او گفت خیلی می‌ترسم‌ و من گفتم چرا؟ و او گفت چون از ته دل خوشحالم دکتر رسول. خوشحالی این شکلی وحشتناک است؛ ازش پرسیدم چرا؟ و او گفت وقتی دست سرنوشت بخواهد چیزی را ازت بگیرد می‌گذارد این طوری خوشحال باشی.

همیشه داشتن و از دست دادن به مراتب آدم را بیشتر ناراحت می‌کند تا این‌که از اول نداشته‌باشد.

داستان‌های غم‌انگیز کتاب‌های خوبی می‌شوند.

شاید بی‌انصافی‌ست، اما اتفاقی که ظرف چند روز، گاهی حتی در عرض یک روز می‌افتد، مسیر زندگی را به کلی عوض می‌کند امیر‌.

تمام بلاها از این چیز کثیف و متعفن سرچشمه می‌گیرد که این بار هم مثل همیشه، دسته گل بزرگی به آب داد... شیئی پوچ و بی‌مصرف که فقط به خاطر ارضاء غرور و خودپسندی انسان‌های ابله و مغرور مورد استفاده قرار می‌گیرد... نابود باد آئینه و هر چه نامش آئینه است!

ناراحت شدن از یک حقیقت، بهتر از تسکین یافتن با یک دروغ است.

اسیر شدن ذهن از اسیر شدن جسم به مراتب بدتره.

بعضی زخم‌ها ریشه در درون ما دارن. اون‌ها بخشی از وجودمون هستن و ما رو شکل می‌دن.

آنها، اگر دَم از اصول اخلاقی ثابت و استوار می‌زنند هم فقط به خاطر آن است که ما را گرفتار و پابند آن اصول کنند، تا خود بتوانند به راحتی و بی دغدغه ستم کنند و ستمگر باقی بمانند. خود آنها، هرگز به اخلاقی که از آن سخن می‌گویند، معتقد نبوده‌اند و نیستند، که اگر بودند، دیگر ستمگر و فاسد و بدکاره نبودند...

خفت توسل به بزرگان، برای بزرگی کردن، هر چقدر هم که به ظاهر بزرگ شوی، خفتی نیست که از میان رفتنی باشد.

سیه‌بختی انسان از روزی شروع نشد که اشتباه کرد؛ از روزی شروع شد که پی به اشتباه خود برد و به آن اعتراف نکرد.

گفت: باز می‌گویم که حقیقت را خوب و تلخ بیان می‌کنی میرزا! -نشنيده‌ام که حقیقت، برای آن کس که مریدِ حقیقت نیست، ذره‌ای شیرینی داشته باشد.

پشت نیمکت‌های مدرسه به ما یاد ندادند که چطور در باد و بوران سیگار روشن کنیم. یا چطور با هیزم تر آتش روشن کنیم و یا به ما یاد ندادند که نرم‌ترین و راحت‌ترین جا برای فرو کردن سرنیزه شکم آدم است نه سینه که سرنیزه لای دنده‌ها گیر می‌کند.

و عبور، ذات همه چیز است.

انسان وقتی انسان است که خودش را معیار همه چیز نداند و باور کند که ممکن است خیلی‌ها، خیلی چیزها را بهتر از او بفهمند.

بعضی آدم‌ها را مثل این است که فقط خدا نگه می‌دارد، اما این‌ که چرا این کار را می‌کند، خودش می‌داند و خودش...

کسانی که مالک زمین بودند برده‌ی زمین می‌شدند، و کسانی که زمین نداشتند برده‌ی آنها.

آدم‌های روزه‌دار زنده می‌مونن ولی آدم‌های گرسنه می‌میرن.

باید از خطرهای درونی ترسید، باید از خودمان بترسیم. باید از قضاوت ناسنجیده‌ی خودمان درباره‌ی دیگران بترسیم. خطر بزرگ، دزدِ درون ماست.

و شما ای داوران که می‌خواهید دادگر باشید، چیست داوری شما درباره‌ی آن کس که تنش شریف است و روحش دزد؟ چیست کیفر شما از برای آن کس که تنی را می‌کشد، اما روح خود او را دیگران کشته‌اند؟ و چه‌گونه دنبال می‌کنید آن کس را که در کردار فریبکار و سمتگار است، اما بر خود او نیز فریب و ستم رفته‌است؟