بریده‌های کتاب فاطمه

زندگی حتی وقتی انکارش می‌کنی حتی وقتی نادیده‌اش می‌گیری، حتی وقتی نمی‌خواهی‌اش از ناامیدی ‌های تو قوی‌تر است. از هر چیز دیگری قوی‌تر است.

آنچه انگیزه‌ی زندگی نامیده می‌شود، در عین حال می‌تواند انگیزه‌ای عالی برای مردن باشد.

وقتی کسی به این دنیا می‌آید که به عمیق‌ترین ژرفاهای‌ ممکن شر می‌غلتد همیشه هیولا خطابش می‌کنیم، یا شیطان، یا تجسم شر ولی هیچوقت در نظر نمی‌گیریم ممکن است این آدم واقعا چیزی فرازمینی و آن دنیایی با خود داشته‌باشد. شاید انسان شریری‌ باشد، ولی در نهایت فقط یک انسان است. ولی اگر انسانی خارق‌العاده در آن سوی گستره فعالیت کند، طرف خوبی، مثل مسیح یا بودا، بی‌درنگ او را بالا می‌بریم، می‌گوییم خداست و الهی و فراطبیعی و غیرزمینی. این نشان می‌دهد ما خود را چطور می‌بینیم‌. راحت قبول می‌کنیم بدترین موجود که بیشترین آسیب‌ها را می‌زند انسان است، ولی به هچی عنوان نمی‌توانیم بپذیریم بهترین موجود، کسی که سعی در القای تخیل و خلاقیت و همدلی دارد می‌تواند یکی از ما باشد. خیلی نظر خوبی به خودمان نداریم ولی خیلی هم از پایین بودنمان ناراحت نیستیم.

ما هر کدام سختی‌هایی ها را به دوش می‌کشیدیم و فقط خودمان می‌دانستیم این سختی‌ها چه هستند و بهای غلبه کردن بر آنها چیست.

می‌دانم در جهانی اینگونه دردمند، بی‌دردیِ آنکس که می‌تواند گلیم خود را از دریای اندوه بیرون بکشد و سبکبارانه و شادمانه بر ساحل بنشیند، یک بی‌دردیِ دَدمنشانه است، و بی‌غیرتی‌ست، و بی‌آبرویی، و اسباب سرافکندگی انسان. آنگونه شاد بودن، هرگز به معنای خوشبخت بودن نیست، بَل فقط به معنای نداشتن قدرت تفکر است و احساس و ادراک.

او گفت خیلی می‌ترسم‌ و من گفتم چرا؟ و او گفت چون از ته دل خوشحالم دکتر رسول. خوشحالی این شکلی وحشتناک است؛ ازش پرسیدم چرا؟ و او گفت وقتی دست سرنوشت بخواهد چیزی را ازت بگیرد می‌گذارد این طوری خوشحال باشی.

همیشه داشتن و از دست دادن به مراتب آدم را بیشتر ناراحت می‌کند تا این‌که از اول نداشته‌باشد.

داستان‌های غم‌انگیز کتاب‌های خوبی می‌شوند.

شاید بی‌انصافی‌ست، اما اتفاقی که ظرف چند روز، گاهی حتی در عرض یک روز می‌افتد، مسیر زندگی را به کلی عوض می‌کند امیر‌.

تمام بلاها از این چیز کثیف و متعفن سرچشمه می‌گیرد که این بار هم مثل همیشه، دسته گل بزرگی به آب داد... شیئی پوچ و بی‌مصرف که فقط به خاطر ارضاء غرور و خودپسندی انسان‌های ابله و مغرور مورد استفاده قرار می‌گیرد... نابود باد آئینه و هر چه نامش آئینه است!

ناراحت شدن از یک حقیقت، بهتر از تسکین یافتن با یک دروغ است.

اسیر شدن ذهن از اسیر شدن جسم به مراتب بدتره.

بعضی زخم‌ها ریشه در درون ما دارن. اون‌ها بخشی از وجودمون هستن و ما رو شکل می‌دن.

آنها، اگر دَم از اصول اخلاقی ثابت و استوار می‌زنند هم فقط به خاطر آن است که ما را گرفتار و پابند آن اصول کنند، تا خود بتوانند به راحتی و بی دغدغه ستم کنند و ستمگر باقی بمانند. خود آنها، هرگز به اخلاقی که از آن سخن می‌گویند، معتقد نبوده‌اند و نیستند، که اگر بودند، دیگر ستمگر و فاسد و بدکاره نبودند...

خفت توسل به بزرگان، برای بزرگی کردن، هر چقدر هم که به ظاهر بزرگ شوی، خفتی نیست که از میان رفتنی باشد.

سیه‌بختی انسان از روزی شروع نشد که اشتباه کرد؛ از روزی شروع شد که پی به اشتباه خود برد و به آن اعتراف نکرد.

گفت: باز می‌گویم که حقیقت را خوب و تلخ بیان می‌کنی میرزا! -نشنيده‌ام که حقیقت، برای آن کس که مریدِ حقیقت نیست، ذره‌ای شیرینی داشته باشد.

پشت نیمکت‌های مدرسه به ما یاد ندادند که چطور در باد و بوران سیگار روشن کنیم. یا چطور با هیزم تر آتش روشن کنیم و یا به ما یاد ندادند که نرم‌ترین و راحت‌ترین جا برای فرو کردن سرنیزه شکم آدم است نه سینه که سرنیزه لای دنده‌ها گیر می‌کند.

و عبور، ذات همه چیز است.

انسان وقتی انسان است که خودش را معیار همه چیز نداند و باور کند که ممکن است خیلی‌ها، خیلی چیزها را بهتر از او بفهمند.