بریده‌ کتاب‌های فاطمه

سیه‌بختی انسان از روزی شروع نشد که اشتباه کرد؛ از روزی شروع شد که پی به اشتباه خود برد و به آن اعتراف نکرد.

گفت: باز می‌گویم که حقیقت را خوب و تلخ بیان می‌کنی میرزا! -نشنيده‌ام که حقیقت، برای آن کس که مریدِ حقیقت نیست، ذره‌ای شیرینی داشته باشد.

پشت نیمکت‌های مدرسه به ما یاد ندادند که چطور در باد و بوران سیگار روشن کنیم. یا چطور با هیزم تر آتش روشن کنیم و یا به ما یاد ندادند که نرم‌ترین و راحت‌ترین جا برای فرو کردن سرنیزه شکم آدم است نه سینه که سرنیزه لای دنده‌ها گیر می‌کند.

و عبور، ذات همه چیز است.

انسان وقتی انسان است که خودش را معیار همه چیز نداند و باور کند که ممکن است خیلی‌ها، خیلی چیزها را بهتر از او بفهمند.

بعضی آدم‌ها را مثل این است که فقط خدا نگه می‌دارد، اما این‌ که چرا این کار را می‌کند، خودش می‌داند و خودش...

فکر می کنم خداوند گاهی جاییه که ما اصلا انتظارش رو نداریم، حتی توی دل‌های مغرور و سرکش.

کسانی که مالک زمین بودند برده‌ی زمین می‌شدند، و کسانی که زمین نداشتند برده‌ی آنها.

آدم‌های روزه‌دار زنده می‌مونن ولی آدم‌های گرسنه می‌میرن.

باید از خطرهای درونی ترسید، باید از خودمان بترسیم. باید از قضاوت ناسنجیده‌ی خودمان درباره‌ی دیگران بترسیم. خطر بزرگ، دزدِ درون ماست.

و شما ای داوران که می‌خواهید دادگر باشید، چیست داوری شما درباره‌ی آن کس که تنش شریف است و روحش دزد؟ چیست کیفر شما از برای آن کس که تنی را می‌کشد، اما روح خود او را دیگران کشته‌اند؟ و چه‌گونه دنبال می‌کنید آن کس را که در کردار فریبکار و سمتگار است، اما بر خود او نیز فریب و ستم رفته‌است؟

ولی، آنی! یک قلب شکسته، در زندگی واقعی به دردناکی داخل قصه‌ها نیست. مثل یک دندان آزاردهنده، قابل مداراست.

بهتر هیچ‌گاه به معنی بهتر بودن برای همه نیست. همیشه به مفهوم آن است که وضع برای عده‌ای بدتر می‌شود.

اگر، در روزگاری که شبه روشنفکران، ناامیدی را دکان کرده‌اند و وسیله‌ی کسب، امید چیزی جز بلاهت به شمار نمی‌آید، ابن مشغله کتباً اقرار می‌کند که به بلاهت امید آراسته است.

احمقانه‌ است که فکر می‌کنیم خداوند فقط وقتی صدای افکارمان را می‌شنود که او را به اسم صدا می‌زنیم و نه وقتی که مشغول افکار پلید روزمره‌مان هستیم. معنای ایمان برای ما این است که تا وقتی از خالق دعوت نکنیم، به زمزمه های ذهن ما گوش نمی‌کند.

حال را می‌شود با درد گذراند؛ اما تصور دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی حال ، انسان را از پا درمی‌آورد.

در همان شب‌های عظیم صحرا بود که دانستم ایران را سخت و بی‌حساب دوست داشتن، محکومیت من است؛ همه‌جای ایران را و همیشه‌ی ایران را.

احساس می‌کنم یه جای زندگیم راه رو غلط رفته‌ام ولی این‌قدر جلو رفته‌ام که دیگه انرژی برای برگشت ندارم. خواهش می‌کنم این یادت بمونه مارتین. اگه فهمیدی مسیر رو اشتباه رفته‌ای هیچ‌وقت برای برگشت دیر نیست. حتی اگه برگشتن ده سال هم طول بکشه باید برگردی. نگو راه برگشت طولانی و تاریکه. نترس از اینکه هیچی به دست نیاری.

-ترجیح خوشبختی خجالت ندارد. -بله، اما وقتی که آدم تنها خودش خوشبخت باشد، خجالت دارد.

وقتی هیچ هدف مثبت یا لذتی وجود نداشته‌باشد، زندگی چه ارزشی دارد؟ بهتر بود پنج سال مثل یک آدم زندگی کنی تا اینکه پانصد سال زندگی هیولایی داشته‌باشی.