بریده‌های کتاب 𝑴𝒂𝒔𝒐𝒖𝒎𝒆𝒉

_حسین داداش بیا این تیتاب ها رو بگیر و بین بچه ها تقسیم کن. _ چشم ولی من حسین نیستم! _ اِ؟! اکبر تویی؟ _ نِه! _ اصغر تویی ؟ _ نِه ! _ قاسم تویی؟ _ نِه! پس تو کی هستی؟ _ بابا ممّدم! _ ممد تویی!؟ ببخشید نشناختمت.

چیزی ته دلم ویلی ویلی می رود که نگرانم می کندو احساس خوبی ندارم. بابا گفته بود که یک عالمه آدم شب و روز توی راه هستند و ما تنها نیستیم ولی از بعد از ظهر که را افتاده ایم هیچ کسی را ندیده ایم ، حتی یک نفر را. هوا تاریک می شود..

بابا توضیح می دهد که منطقه الخضرا یکی از جاهای معروف بغداد است که مردم برای تظاهرات و اعتراض آن جا جمع می شوند، جایی که سفارت خانه های چند کشور دیگر و ساختمان های مهم بغداد آن جا قرار دارد.

شاید بنا به یک ضرب المثل قدیمی و و عامیانه بتوان گفت که مرد کور می خواست زیر ابروی خود را بردارد و تنها چشمش را کور کرد!

باز گویم نه در این واقعه حافظ تنهاست غرقه گشتند در این بادیه بسیار دگر

به ماه دی ، گلستان گفت با برف که ما را چند حیران می‌گذاری بسی باریده ای بر گلشن و راغ چه خواهد بود پس زین ره نباری

الویا فقط در حدود یکی و دو قدم دیگر با نلی فاصله داشت که به او برسد، دست هایش را دور او حلقه کند ، محکم در آغوشش بگیرد و او را وادار کنددست از این عمل بردارد که در همان لحظه سنگ بسیار بزرگی مستقیم به سوی سر او به پرواز درآمد. الویا از پشت به زمین افتاد و احساس کرد از بالای پرتگاهی در حال سقوط به قعر تاریکی اَست.

لب چشمه نشست و بدون اینکه فکر کند یا تصمیم بگیرد آستین بالا زد و کتونی و جوراب را در آورد و وضو گرفت. حین گرفتن وضو با خودش تکرار کرد:<<مرگ و زندگی دست خداست ،صّدام خر کیه؟>>

خری که فامیل داشت مردی روستایی بار گندم بر خرش گذاشت و از روستا به شهری وارد شد.شلوغی مردم در بازار سبب شد تا خر نتواند از آنجا عبور کند. مرد فکر کرد حتما خرش مقصر است. با چوب دستی اش خر بیچاره را به باد کتک گرفت.یک نفر که شاهد ماجرا بود به او گفت:<<خجالت نمی کشی که این حیوان زبان بسته را با این بار سنگینی بر او گذاشته ای،این طور به باد کتک گرفته ای!>> روستایی که خشمگین بود گفت:<< ببخشید اگر می دانستم خر من در این شهر فامیل و آشنا دارد، هرگز به او جسارت نمی کردم.>> 🫏🫏

احساس گناه به کنار، شرم و خجالت روزه خواری توی خیابان، وادارمان کرد به طرف جوی خیابان بپریم و مانده ی چاغاله های نازنینم را تف کنیم توی جوی. بقیه‌ی راه را به جبهه فکر کردیم و ماه رمضان و به کسانی که قرار بود بروند جبهه و اَز آرمان ها و میهن دفاع کنند. اَما توی خیابان راست راست راه می‌روند و روزه میخورند، آن هم از نوع چاغاله اش که می تواند دهان هر رهگذری را آب بیندازد.

چیزی که امروز آغاز نشود ،فردا به پایان نخواهد رسید. _ یوهان ولفگانگ وان گوته، نویسنده و دولتمرد آلمانی