بریده‌های کتاب زاهده صالحان

نوشتن مثل یک درمان است، یک شفای درونی، یک امید واقعی. چیزی که کسی نمی‌تواند آن را از صاحبش بگیرد. ما می‌نویسیم چون به نوشتن احتیاج داریم و ما می‌خوانیم چون به کلمه احتیاج داریم.

و من حتی بیشتر از لحظه ی طلوع خورشید تو را دوست دارم. وقتی که آخرین تکه اش از پشت تپه در میآید و بعد آزاد و گرد در آسمان قرار میگیرد. رزا تصمیم گرفت بگوید: «اوه بله من هم طلوع خورشید را دوست دارم اما فقط یک چیز هست که تقریبا آن را اندازه ی تو دوست دارم.» ریگو میخواست بداند. «چه چیزی را؟» رزا با صدای بلند گفت: «خودم را و چیزی هست که آن را از تو و خودم هم بیشتر دوست دارم.» ریگو هیجان زده :پرسید: «آن دیگر چیست؟ «ما.»

مادرم اشک هایش را برای زمستان آینده ذخیره میکند تا کسی فرق بین باران و اشک هایش را نفهمد.

میتوانی در بهترین رستورانها غذا بخوری، هر کار لذت بخشی را تجربه کنی، در سائوپائولو جلوی بیست هزار نفر آهنگ بخوانی ، هزاران نفر تشویقت کنند، به آن سر زمین سفر کنی، میلیونها نفر در اینترنت دنبالت کنند، حتی در المپیک مدال ببری، اما تمام اینها بدون عشق کوچک ترین معنایی ندارد.

اما شاید همۀ زندگی ها همین بودند. شاید حتی آن زندگی ای که کاملاً پرهیجان به نظر می‌رسید یا آن زندگی ای که همه فکر می‌کردند ارزشمند است درنهایت شبیه همدیگر باشند. ترکیبی بزرگ از ناامیدی و یکنواختی و درد و زجر و رقابت با چاشنی شگفتی و زیبایی. شاید این تنها چیز معنادار بود؛ اینکه مردم دنیا خودشان را ببینند؛ شاید چیزی که موجب غم و ناراحتی پدرومادر و برادرش میشد درواقع نه نرسیدن به موفقیت بلکه انتظارات اشتباهی بود که از ابتدا داشتند.

این همان زندگی ای بود که نورا افسوسش را میخورد. همان زندگی ای که خودش را برای نرسیدن به آن سرزنش می کرد. این همان خط زمانی ای بود که فکر می کرد حسرتش را در دل دارد.

سالیان درازی کار شده و بسی قرن ها کار شده روی مغز مسلمانان تا آنها را قانع کنند به اینکه عمل برای مسلمان بودن لازم نیست، تا به آنها بفهمانند که برای مؤمن بودن یک دل پاک لازم است نه یک عمل پاک کمک کرده به این دستهای خائن و مزدور راحت طلبیهای ما سهل گراییهای ،ما پرمدعاییهای ما که مایلیم بهشت خدا به یک کار کوچک به ما داده .بشود و کمک کرده است به این دریافت ،غلط نادانیهای غیر مغرضان، غرضی هم نداشتند جز اینکه نادان بودند.

بی بی نگاهی به سماور انداخت و گفت: «از بس حرف زدیم، حواسمون نبوده نفت سماورم تموم شده. برم نفت بیارم بریزم توش.» در حالی که به سمت در می رفت، گفت: «رأی ما برای ایران مثل نفت برای سماوره. اگه رأی ندیم، چراغ ایران خاموش می شه.»

زندگی اقیانوس طوفان است ، در فاصله کودکی که به دنیا می آید و پیرمردی که از دنیا می رود.