بریده‌ای از کتاب آداب کتابخواری اثر احسان رضایی
1404/1/31
4.0
81
صفحۀ 15
نوشتن مثل یک درمان است، یک شفای درونی، یک امید واقعی. چیزی که کسی نمی‌تواند آن را از صاحبش بگیرد. ما می‌نویسیم چون به نوشتن احتیاج داریم و ما می‌خوانیم چون به کلمه احتیاج داریم.
نوشتن مثل یک درمان است، یک شفای درونی، یک امید واقعی. چیزی که کسی نمی‌تواند آن را از صاحبش بگیرد. ما می‌نویسیم چون به نوشتن احتیاج داریم و ما می‌خوانیم چون به کلمه احتیاج داریم.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.