بریده‌های کتاب امید بهبودی

این که می‌گویند شکست مقدمه پیروزی است درست است. اما نه هر شکستی نه شکست هر آدمی.

جدی بین پنج حسی که آدم دارد فقط چشم است که می‌تواند به لطف پلک ها گاهی استراحت کند. بقیه حس ها همیشه در حال کار کردن‌اند.

آدم تنها موجودی است که فقط می‌خورد و تولید نمی‌کند.

مینیمالیسم ابزاری برای حذف غیرضروریات زندگی و تمرکز بر روی ضروریات است.

مشکل‌ تصور کردن این است که واقعیت ندارد،حتی اگر بهش کلی پر و بال بدی.

ناخوانده‌ها را بپذیر.

《 به نظرت بزرگ‌ترین راه هدر دادن وقت چیه؟》 موش کور گفت:《اینه که خودت رو با بقیه مقایسه کنی.》

زندگی را باید همچون بازی،زندگی کرد.

اژدهای کوچک پرسید: 《 اگه بعضی ها از من یا کارهام خوششون نیاد چی؟》 پاندای بزرگ گفت: 《 تو باید راه خودت رو بری. بهتره اونارو از دست بدی تا خودت رو.》

وقتی زندگی وارد وقت اضافه می‌شود به راحتی می‌توان به خود اجازه بعضی کارها را داد.

جایی که رقابت نیست، ارتقا کیفیت به ندرت اتفاق میفته و قیمت ها بالا میمونه.

دلیل اینکه مردم اوه را شب صدا می‌کردند،این بود که او آن‌قدر خسیس است که کلید خورشید را نمی زند.

امروز قصابم، فردا شاید گوشت بشم.

کسی آن‌ها را انسان خطاب نمی کند، چون این به معنای هویت بخشی به آن‌هاست. آن‌ها را محصول یا گوشت یا غذا می‌نامند.

گاهی این‌واقعیت که 《گاهی بعضی چیزها بی دلیل رخ می دهند》 ترسناک ترین و غم انگیزترین حقیقت است.

درست است،مردم از سر فقر بود که چیزی را دور نمی ریختند،اما از سر فقری خاص،فقری که در آن تمام مملکت محرومیت می کشید،همه فقیر بودند،فقر و محدودیت وضعیتی بود که بعید بود هرگز تغییر کند،چون با حرف،اعلامیه و وعده وعید سیاستمداران نمی‌شد آن را تغییر داد.

حلزون چه جانور خلاقی است...هنگامی که گیر همسایه بدی می افتد، خانه اش را بر‌می‌دارد و از آنجا می‌رود.

زنده ماندن اغلب بستگی به‌ تمرکز بر یک چیز خاص دارد: یک رابطه،یک باور یا یک امید که تعادل خویش را بر لبه امکان حفظ کرده است.

به نظر می رسید کمونیسم ابدی است، ما به زندگی در آن محکوم شده ایم، خواهیم مرد و فروپاشی آن را نخواهیم دید.

فیلم مثل خود زندگی ای است که قسمت های خسته کننده اش را بریده باشند.