بریده‌های کتاب فاطمه هادی طَرقی

اگر حُر نبود، هیش‌کی قبول نمیکرد تا آخرین لحظه زندگی هم فرصت برگشتن هست.

میگفت :《حاجی، هرکی هرکار بدی کرده باشه، دیگه بدتر از این نیست که راه رو روی امام حسین و بچه‌هاش ببنده. بدتر از این هم مگه میشه؟ ولی وقتی پشیمون شد، امام حسین شفاعتش کرد و بخشیدش. بعد هم خودش برای امام حسین جنگید و شهید شد.》

همیشه این طور نیست که مسیر زندگی مثل یک فرش قرمز پیش پای آدم پهن شده باشد؛ کسی به افتخار ورودت کف بزند؛ قرار نیست حتی جاده‌ای مقابل رویت راه کشیده باشدتا مقصد.

آدم‌ها در لحظه ترس خیلی به خدا نزدیک‌تر میشوند. اصلا این ترس است که به یاد آدم‌ها می‌آورد همه‌چیز دست خداست.

اگر من یک تن باشم و تنها و دشمن باهم باشد و هزارتا به میدان پشت نمیکنم ...

در این دنیا ، همه‌چیز دست خود آدم است، حتی عشق، حتی جنون، حتی ترس. آدمیزاد میتواند اگر بخواهدکوه‌ها را جا به جا کند. میتواند آبها را بخشکاند. میتواند چرخ و فلک را بهم بریزد.آدمیزاد حکایتی ست.

انسان‌ها به مکانی امن و خلوت نیاز دارند؛ جایی که بدانند از آنِ خودشان است.

سالیانی ست که دلم در بیعت توست و دیدگان غمناکم در انتظار تو شب را به روز پیوند میزند ... اما دل‌های ما هیچگاه تسلیم نشد و دستانمان تا قله‌ای بر پیشانی آسمان بالا رفت و دعای فرج خواندیم و نماز را با شمشیر قامت بستیم

ژان پل سارتر میگوید: غرض از ادبیات تلاش و مبارزهاست؛تلاش و مبارزه برای نیل به آگاهی، برای تحری حقیقت و برای آزادی انسان. و از این روست که نویسنده در مقابل عملی که انجام میدهد مسئول است. برای چه مینویسد؟ و دست به چه اقدامی زده است؟ و چرا این اقدام توسل به نگارش بوده است، زیرا سخن گفتن در حکم عمل کردن است.

اهالی قدیمی عین‌حوض، در اردوگاه آوارگان میمردند و کلیدهای بزرگ و آهنی خانه‌هایشان را به فرزندانشان میسپردند. خازرات سرزمین به غارت‌رفته‌ای که مطبوع عثمانی‌ها و زیر سلطه انگلیسی‌ها بود، روح چهل نسلی را که در آن زندگی کرده بود ترک نمیکرد.

اونا تصمیم گرفتن که اینجا سرزمین یهود بشه. من این رو دوست ندارم، اما فکر میکنم اگر عَربا این رو قبول کنن، همه‌چی درست بشه و همه بتونیم باهم زندگی کنیم. حسن رو‌به‌روی آری نشست: 《اما همین حالا گفتی اونا یک کشور یهودی میخوان.》 _بله... اما فکر میکنم به عرب‌ها اجازه میدن که بمونن. _که اینطور... پس این مهاجرای غریبه به من اجازه میدن که تو زمین خودم بمونم؟

اگر زنی در کار نباشه، عشقی هم در کار نیست. شکسپیر و حافظ و رمئو و مجنون و فرهاد و بقیه عشاق عالم باید بروند بمیرند. اگر روزی زن‌ها بخواند از اینجا برند، تقریبا همه ادبیات و سینما و هنرِ دنیا رو باید با خودشون ببرند.

همه‌ش هفتاد، هشتاد سال. یعنی اگر شانس بیارید، اگر خیلی زودتر ریق رحمت رو سر نکشید، خیلی که توی این خراب‌شده باشید هفتاد، هشتاد سال بیشتر نیست. لامسبا اگر هفتصد سال می‌موندید چیکار می‌کردید؟

تضرّع و ابتهال از درد و سوز دل برمیخیزد. درد پیدا کن، آن خود تضرّع و ابتهال می‌آورد. . هرگز شنیده شده که زن بچه‌مُرده را گریه تعلیم کنند؟ یا زن آبستن را زاییدن آموزند؟ . اگر کسی خود را فعلا در جهنم دید، محتاج به آموختن تضرع و ابتهال نخواهد بود: وَ هُمْ وَالنّارُ كَمَن [قَد] رآها فَهُم فيها مُعذَّبون