بریده‌های کتاب آفتاب شریفی‌راد

تنهایی، همزاد آدمی‌ است. تنهایی، جفت هر نوزادی است که در زهدان مادرش می‌بالد.

یکهو فهمیدم مرگ می‌تواند چقدر مفید و منصفانه باشد، درست مثل محلول ضدعفونی کننده یا جاروبرقی.

از ماده گرگی جز توله‌های گرگ نمی‌زاید.

مشکلات آدم مثل سایه‌اش هستند، همیشه نمی‌توانی آن‌ها را ببینی ولی از دستشان هم نمی‌توانی فرار کنی.

خدا هرگز دنیا را بی‌صاحب نگذاشته است و بی‌صاحب نخواهد گذاشت. آن وقتی که کار دنیا می‌کشد به آنجا که واقعا بشریت در خطر است، خدا بشریت را به وسیله یک بشر نجات می‌دهد.

گاهی راحت‌تر است چیزی را به آدم بگویند که دلش می‌خواهد بشنود، یا بخشی از واقعیت را. گفتن بخشی از واقعیت با گفتن همه آن فرق دارد.

باز هم می‌گویم، مادر مهربان‌ترین شبحی است که می‌تواند از کنار آدم بگذرد و به یادش بیاورد که در جهان هیچ چیزی برای ترسیدن نیست.

پیرمرد ریش بلندی داشت و بدون شک میان ریش بلند و فرزانگی ربطی هست.

در ابتدا کلمه بود و کلمه نزد خدا بود و کلمه خدا بود. خدا چنین آغاز کرد و وظیفۀ هر راهب مومنی است که فروتنانه در مناجات، این یگانه واقعۀ تغییرناپذیر را که می توان بر حقیقت انکارناپذیرش تأکید گذاشت، هر روز تکرار کند

شیطان لجباز است، یک الگو را در تله‌ها و وسوسه‌های خود دنبال می‌کند، مناسک خودش را با فاصله زمانی هزار سال تکرار می‌کند. همیشه همان است!

آمادگی برای مرگ عبارت است از انجام فرائض، اجتناب از محرمات، تخلق به مکارم اخلاق.

خيلى مهم است؛ وقتی انسان علم پیدا کرد که مخلوق صد درصد هیچ کاره است، نه نفعی می‌رساند و نه ضرری: گرگزندت رسد به خلق مرنج *** که نه راحت رسد زخلق و نه رنج از خدا دان خلاف دشمن و دوست *** که دل هر دو در تصرف اوست

بی‌خبری از مرگ! این نعمتی است که آدمی از آن بی‌بهره است زیرا می‌داند که مرگ وجود دارد و با تصویری از آن زندگی می‌کند.

خیلی از زن‌ها زندگیشون رو با غم و غصه می‌گذرونند چون چیزهایی ندارند که مردم می‌گویند باید داشته باشند.

خدا می‌داند که مثل معاویه بن یزید چند نفر در عالم هست که از چنان سلطنت و خلافت برای رضای خدا صرف نظر کند! ای کاش می‌فهمیدیم که آمرزیده شده است. آیا شوخی است که انسان خلافت را رها کند و بگوید: پدرم بر باطل بود و پدرش هم باطل بود!

وقتی عمل باشد، گفتن زیاد نمی‌خواهد.