بریده‌های کتاب دود

در صدا و نگاه‌های بیش از حد سمجش نوستالژی موج می‌زد‌. و من یاد گرفته‌ام از مردان نوستالژبک فرار کنم؛ آن‌هایی که می‌خواهند آنچه را قبلا باخته‌اند با تو تکرار کنند. انتظار دارند بخیه زخمی باشی که تو بازش نکرد‌ه‌ای.

احتمالا می‌توانستم خودم تنهایی این کار را بکنم، اما آن احساس فراموش‌شده که کسی در دوران نقاهت مراقبم است دلم را آرام می‌کند. توجه یک آدم دیگر، حرکات محتاطانه، محبت.

فقط چیزهایی که می‌توانیم نامشان را ببریم واقعاً بهمان نزدیک‌اند.

به یک دلیلی فکر می‌کنم که نباید چیزی را که در جریان است مخفی کنم، شاید چون باور دارم مواجه شدن با سرانجام حقیقی چیزها، حتی اگر یک پایان ناخوشایند باشد، همیشه تسکینمان می‌دهد.

به نظر نمی‌رسید حواسش به این باشد که که چه چیزی محصول یک عمل انسانی است و چه چیزی را طبیعت بر ما تحمیل می‌کند. شاید حق با اوست و فرقی ندارد. اینکه چیزی آزارمان می‌دهد خود‌خواسته است یا یک رویداد تصادفی تغییری در میزان آسیبش ندارد.

و بعد میگویند طبیعت هوشمند است. کور است.بی رحم است.درک نشدنی است.همانقدر بی معنی است که زندگی انسان.اما همه ی این ها را به بچه نگفتم؛ وقتی بزرگ شد خودش می فهمد.

درد از بین نمی رود اما رقیق میشود

در صدا و نگاه‌های بیش از حد سمجش نوستالژی موج می‌زد. و من یاد گرفته‌ام از مردان نوستالژیک فرار کنم؛ آن‌هایی که می‌خواهند آنچه را قبلاً باخته‌اند با تو تکرار کنند. انتظار دارند بخیهٔ زخمی باشی که تو بازش نکرده‌ای.

بیشتر اوقات در سکوت کنار هم زندگی می‌کنیم. کارهایی را که باید بکنیم می‌کنیم،بدون توجیه کردن همدیگر ، بدون دروغ گفتن. نمی‌توانم خانواده‌ای بهتر از این تصور کنم.

همه چیز آرام است، الا من.

وقتی ما برویم هیچ چیزی برای آدم‌هایی که بعد از ما می‌رسند به جا نخواهیم گذاشت.

مواجه شدن با سرانجام حقیقی چیزها، حتی اگر یک پایان ناخوشایند باشد، همیشه تسکینمان می‌دهد.

سعی کرده‌ام بهشان نزدیک بشوم اما سریع می‌روند، بدون لحظه‌ای توقف، انگار به مقصدی می‌روند که به هر قیمتی باید بهش برسند، یا شاید امنیت را در حرکت جست‌وجو می‌کنند، در هرگز بی‌تحرک و آشکار نبودن.

برایم مهم است اسم چیزهایی را که احاطه‌ام کرده‌اند بدانم، فارغ از این‌که به معنای شناخت بیشترشان باشد یا نباشد؛ تلفظ کردنشان من را بهشان نزدیک می‌کند.

چیزی طبیعی تر از نابودیِ آنچه طبیعی نیست وجود ندارد. تمام چیزی که ما انسان ها بنا می‌کنیم نوعی ناهنجاری در طبیعت است که او تمایل به جذب و بلعیدنش دارد. ریشه‌هایی که جاده‌ها را می‌شکافند، درختانی که از پنجره‌ها رد می‌شوند و سقف را بلند می‌کنند، حیواناتی که می‌جوند و سوراخ می‌کنند، باکتری هایی که می‌پوشانند.

نه، وقتی من و مرد پیش هم هستیم نه احساس شادی می‌کنم نه خوشحالی، چیز دیگری است که هنوز اسمی برایش نگذاشته‌ام اما روزهایم را تغذیه می‌کند، نگهم می‌دارد و من را، برای لحظه‌ای، شکست‌ناپذیر می‌کند.

احتمالا میتوانستم خودم تنهایی این کار را بکنم، اما آن احساسِ فراموش شده که کسی در دوران نقاهت مراقبم است دلم را آرام میکند.توجه یک آدم دیگر، حرکات محتاطانه، محبت.

تکه چوبی خواهم بود که در رطوبت تکه تکه می شود. فراموشی خواهم بود. صدایی هستم که تلفظ نمی شود. ایده ای هستم که از ذهن کسی نمی گذرد