بریده‌ کتاب‌های دود

نه، وقتی من و مرد پیش هم هستیم نه احساس شادی می‌کنم نه خوشحالی، چیز دیگری است که هنوز اسمی برایش نگذاشته‌ام اما روزهایم را تغذیه می‌کند، نگهم می‌دارد و من را، برای لحظه‌ای، شکست‌ناپذیر می‌کند.

احتمالا میتوانستم خودم تنهایی این کار را بکنم، اما آن احساسِ فراموش شده که کسی در دوران نقاهت مراقبم است دلم را آرام میکند.توجه یک آدم دیگر، حرکات محتاطانه، محبت.

به یک دلیلی فکر می‌کنم که نباید چیزی را که در جریان است مخفی کنم، شاید چون باور دارم مواجه شدن با سرانجام حقیقی چیزها، حتی اگر یک پایان ناخوشایند باشد، همیشه تسکینمان می‌دهد.

در صدا و نگاه‌های بیش از حد سمجش نوستالژی موج می‌زد. و من یاد گرفته‌ام از مردان نوستالژیک فرار کنم؛ آن‌هایی که می‌خواهند آنچه را قبلاً باخته‌اند با تو تکرار کنند. انتظار دارند بخیهٔ زخمی باشی که تو بازش نکرده‌ای.

فقط چیزهایی که می‌توانیم نامشان را ببریم واقعاً بهمان نزدیک‌اند.

احتمالا می‌توانستم خودم تنهایی این کار را بکنم، اما آن احساس فراموش‌شده که کسی در دوران نقاهت مراقبم است دلم را آرام می‌کند. توجه یک آدم دیگر، حرکات محتاطانه، محبت.

سعی کرده‌ام بهشان نزدیک بشوم اما سریع می‌روند، بدون لحظه‌ای توقف، انگار به مقصدی می‌روند که به هر قیمتی باید بهش برسند، یا شاید امنیت را در حرکت جست‌وجو می‌کنند، در هرگز بی‌تحرک و آشکار نبودن.