‌" روزگار همیشه بر یک قرار نمی‌ماند. روز و شب است. روشنی دارد، تاریکی دارد. پایین دارد، بالا دارد. کم دارد، بیش دارد."

دو نفر آدم، وقتی ناچارند باهم سر کنند، رنگ و رشته‌های خاص و کشمکش‌های خاصی آن ها را به هم گره می‌زند. در هر حال، کشمکش _پنهان یا آشکار_ پرهیز نمی‌توانند بکنند. درست مثل اینست که رشمه ای به دور دست‌ها، شانه‌ها،پاها و گردن‌هاشان پیچیده و هر سر این رشمه به دست دیگری باشد.بندی همدیگر. در این کشمکش _که انگار جبریست_ نزدیک به هم اگر بشوند، خفقان می‌گیرند و دور اگر بشنوند ترس برشان می‌دارد. سر رشمه اگر از دست‌ها نگریزد،به هر حال، کشمکش برقرار می‌ماند.

"این غائله نمی‌خوابه،آتش بس بشه یا نشه. آدم میفهمه. آدم احساس می‌کنه. ما در امان نیستیم، اروارد."

خلوت و تنهایی شگفت انگیز است؛ شفابخش است، به آدم آرامش میدهد، از معاشرتهای خسته کننده اثری نیست، مشکلات شخصیِ آدم که به روحش نیش می‌زنند بکلی از یاد می روند.

عشق. عشق. کلمهٔ وحشتناکی است عشق.