بریده‌های کتاب جنگی که نجاتم داد

لبخند پهنش تا بنا گوش باز شد . همان لبخندی بود که وقتی من را توی کابینت می گذاشت می زد . گفت (ینی داری قول میدی ؟ ) تا آخر عمرم این کلمه ها را به خاطر خواهم داشت گفتم ( اره )

به این فکر کردم که اگر سوزان اینجا بود ،چکار می کرد؟ خودم را بالا کشیدم.صاف ایستادم،قدم بلند تر شد.مستقیم به چشم مرد نگاه کردم و گفتم: از پای معیوبم تا مغزم کلی فاصله است!

وقتی به چیزی فکر نمی کنم، همه چیز توی ذهنم واضح و مرتبه، اما به محض اینکه می خوام بررسی اش کنم، گیج می شم.

سوزان گفت:((آدا دختر آسنونی نیست،اما من براش می جنگم.بالاخره یکی باید این کارو بکنه.من این کارو می کنم.))

درخت کریسمس داشتن سُنت قشنگیه، سبز وسط زمستون، روشنایی وسط تاریکی، همه‌اش تشبیهاته به خدا.

《آدای‌شکست‌ناپذیر》 جاناتان‌می‌خواست‌روی‌دم‌هواپیمایش‌این‌جمله‌را‌بنویسد....

من حتی اگر مطمئن بودم واقعیت دارد به سوزان نمیگفتم دوستش دارم. کلمه ها میتوانند خطرناک و نابودگر باشند

ما شاید خیلی چیز ها بدانیم، ولی لزوماً باورشان نداریم.

فکر میکنم تازه آن لحظه بود که مرگ را درک کردم ، یعنی می دانستم مرگ یعنی چه . می‌دانستم که جاناتان مانند پرد و مادرم مثل خانواده استیون وایت مثل بکی مثل هر آدم مرده دیگری هرگز برنمی گشت . ولی تا آن موقع درکش نکرده بودم درکش سخت بود مثل خیلی چیز های دیگر

اگر به ترسم اجازه می‌دادم وارد شود، هیچ‌وقت نمی‌توانستم جلویش را بگیرم.

″ جنگ‌جوهای قهرمان همیشه توی دریا دفن میشن″

ما شاید خیلی چیز ها را بدانیم، اما لزوما باورشان نداریم.

ما شاید خیلی چیز ها بدانیم ،ولی لزوما باورشان نداریم

ما شاید خیلی چیزها را بدانیم، ولی لزوماً باورشان نداریم.

هروقت احساس می‌کردم دنیای بیرون از تحملم خارج است می‌توانستم بروم جایی توی ذهنم. مشکل اینجا بود که ناراحتی مدام غافلگیرم می‌کرد.