بریده‌های کتاب جنگی که بالاخره نجاتم داد

هروقت احساس می‌کردم دنیای بیرون از تحملم خارج است می‌توانستم بروم جایی توی ذهنم. مشکل اینجا بود که ناراحتی مدام غافلگیرم می‌کرد.

ما شاید خیلی چیزها بدانیم، ولی لزوماً باورشان نداریم.

ا دا دختر اسونی نیست اما من براش می جنگم بالاخره یکی باید این کار رو بکنه من این کارو می کنم

همه‌مون خیلی شانس آوردیم که حرف احمقانه زدن معنیش این نیست که احمقیم.

تو بعضی وقتا دروغ میگی ولی نمیتونم بگم دروغگویی

درخت کریسمس داشتن سُنت قشنگیه، سبز وسط زمستون، روشنایی وسط تاریکی، همه‌اش تشبیهاته به خدا.

《آدای‌شکست‌ناپذیر》 جاناتان‌می‌خواست‌روی‌دم‌هواپیمایش‌این‌جمله‌را‌بنویسد....

مردم همش میگن این یه جنگ واقعی نیست چون هنوز نه بمبارونی شده نه کسی به جنگ رفته. ولی انگار جنگ تو وجود من اتفاق افتاده یا شایدم درست وسط خونواده من.

یکی از سربازا با چشمای براقش نگام کرد و گفت:« خانم؟ میشه یه لطفی بهم بکنین و یه نامه برام بنویسین؟ دستام خیلی بی‌حس شدن.» گفتم:« دیزی می‌نویسه» هنوز خیلی کند می‌نوشتم و دست خطمم بد بود. رفتم دنبال دیزی و با کاغذ و خودکار برگشتیم. وقتی برگشتیم، چشمای سربازه بسته بود. اون مرده بود.

اگر باور های من و روت فرق می کرد، حرف کداممان درست بود؟

"از این پا تا مغزش کلی فاصله‌ست."

گفتم: "من فکر می‌کردم اسمت رو از روی یه اژدهاکُش گذاشتن. مارگارتِ قدیسِ شجاع." مگی گفت: "نه. اسم منو از روی مادربزرگش گذاشتن. مارگارتِ ساده‌ی عاقل. نه قدیس بوده نه شهید."

سوزان گفت: "نفس بکش." دستش را انداخته بود دور گردنم. "یه نفس بکش، بعد یه نفس دیگه. با هم می‌گذرونیمش."

دوست شدن با آدم هایی که کمکت کرده اند سخت تر از دوست شدن با کسایی است که کمکشان کردی