بریده‌های کتاب مادربزرگ سلام می رساند و می گوید متاسف است

مامان‌بزرگ هیچوقت نمی‌گوید: «خداحافظ»، همیشه می‌گوید: «به‌زودی میبینمت.»

مامان‌بزرگ می‌گوید آدم‌های کندذهن همیشه تیزهوش‌ها را به مشکلات تمرکزی متهم می‌کنند. اونا نمیفهمن که باهوش‌ها خیلی قبل‌تر از اونکه این‌ها روی یه مسئله فکر کنن اون مسئله رو حل کردن و رفتن سر وقت بعدی.

وقتی مادربزرگ داری، انگار یک ارتش پشت سرت داری. این بزرگ‌ترین امتیاز یک نوه است: اینکه بدانی یک نفر همیشه طرف تو است، هرچه پیش بیاید. حتی وقتی اشتباه می‌کنی. درواقع، مخصوصا وقتی اشتباه می‌کنی. یک مادربزرگ هم نقش شمشیر را دارد هم نقش سپر.

آن‌ها وحشی و خون‌خوار هستند و اگر یکی‌شان کسی را نیش بزند، طرف نمی‌میرد، بلای بدتری به سرش می‌آید: تخیلش را از دست می‌دهد. تخیل از توی زخم بیرون می‌جهد و آدم غم زده و تهی باقی می‌ماند. بعد هر روز پژمرده‌تر و پژمرده‌تر می‌شود، تا جایی که بدنش به یک پوسته تبدیل می‌شود. تا جایی که دیگر حتی یک قصه هم یادش نمی‌آید.

مامان بزرگ انگشت های السا رو در انگشت می‌فشارد و به او لبخند میزند و وقتی کسی اینکار و میکند ادم دیگر از چیزی نمی‌ترسد

نکته‌ خاصی که در مورد خانه مادربزرگ‌ها وجود دارد این است که هیچ وقت بویش را فراموش نمی‌کنید.

مامان با سر و وضع خسته بر میگردد و به السا میگوید باید مادربزرگ را تنها بگذاریم تا استراحت کند السا مامان بزرگ را بغل میکند . یه بغل طولانی طولانی طولانی . السا میپرسد کی به خانه بر میگردی ؟ جواب همیشگی مادربزرگ این بود . خیلی زود شاید همین فردا

السا با خودش فکر می‌کند حتی اگر کسانی که دوستشان دارد قبلا آدم های مزخرفی بوده باشند،باید یاد‌بگیرد همچنان آن هارا دوست داشته باشد.اگر همه آن‌هایی را که در گذشته مزخرف بوده‌اند از زندگی‌ات کنار بگذاری،خیلی زود دیگر‌ هیچ آدمی باقی‌ نمی‌ماند‌.السا حدس می‌زند پیام اخلاقی این قصه همین است. قصه های کریسمس همیشه یک پیام اخلاقی دارند.

همه هیولا ها از اول هیولا نبوده اند ... بعضی هایشان هیولا هایی هستند که از اندوه هیولا شده اند

مادربزرگ با قدرت تکرار میکند:《از قصر دفاع کن،السا، از خونوادت و از دوستات!》 السا می پرسد:کدوم دوستام؟》

آدم باید دشمنانش را بهتر از خودش بشناسد.

و یک روز صبح دیگر صبح روز بعدی در کار نیست.

بزرگسالان به طور کلی انسان هستند و انسان ها به طور کلی موجوداتی اشغال

«اگر نتونی از شر خاطره‌ھای بد خلاص بشی، مجبوری اون‌ھا را با چیزھای‌ شیرینی‌تر بپوشونی.»

زندگی در دنیای واقعی برای مامان‌بزرگ سخت است.

اگر آدم‌ها را دوست نداشته باشی، نمی‌توانند اذیتت کنند. بچه‌های تقریباً هست ساله‌ای که اغلب تحت عنوان «متفاوت» شناخته می‌شوند این موضوع را خیلی زود یاد می‌گیرند.

در دنیای واقعی مردم همیشه می‌گویند وقتی اتفاق وحشتناکی می‌افتد اندوه و درماندگی و دردی که در قلبمان حس می‌کنیم «با گذشت زمان کمتر می‌شود»، اما این حقیقت ندارد. اندوه و دردِ از دست دادن همیشگی است، اما اگر قرار باشد برای همه‌ی عمر آن‌ها را با خودمان حمل کنیم، طاقتمان تمام می‌شود. غم و اندوه فلجمان می‌کند. بنابراین، در نهایت، اندوه‌هایمان را بسته‌بندی می‌کنیم و جایی می‌گذاریم.

بزرگ‌ترین نیروی مرگ این نیست که می‌تواند آدم‌ها را بمیراند، بزرگ‌ترین نیرویش این است که می‌تواند کاری کند زنده‌ها آرزوی مرگ کنند.