بریده‌های کتاب چهل نامه ی کوتاه به همسرم

عزیز من! زندگی را تفاوتِ نظرهای ما می‌سازد و پیش می‌برد نه شباهت‌هایمان، نه از میانْ رفتن و محو شدنِ یکی در دیگری؛ نه تسلیم بودن، مطیع بودن، اَمربر شدن و دربَستْ پذیرفتن.

ا"عتماد به نفسی به وسعت تمامی آسمان داشته باش؛ چرا که ارادتی من به تو ارادت مصرفی نیست. و به وسعت تمامی آسمان است."

ما نکاشته‌هایمان را هرگز درو نمی‌کنیم.

زندگی،کارمایه‌ی انسان است،و محصولِ انسان،و دسترنج انسان،و رویای انسان،و مجموعه‌ی آرزوها و آرمان‌های انسان_که بدون انسان هیچ است و کم از هیچ.

سخت‌ترین طوفان مهمان دریاست، نه صاحبخانه‌ی آن.

"برای آنکه لحظه هایی سرشار از خلوص و احساس و عاطفه داشته باشی، باید که چیزهایی از کودکی با خودت آورده باشی؛ و گهگاه، کاملا سبکسرانه و بازیگوشانه رفتار کرده باشی."

"هرکس که کاری میکند، هرقدر هم کوچک، در معرض خشم کسانی است که کاری نمیکنند"

اگر به خاطر تزکیه‌ی روح قدری غمگین باید بود ضرورت است که چنین غمی انتخاب شده باشد نه تحمیل‌شده.

به یادم هست آن روز را که دیدم سکه‌هایت را می‌فروشی تا چرخ‌های زندگی را بازهم تا سر چهارراه بعدی بچرخانی. آن روز گفتم باشد در این نیز عیبی نیست، سکه فروختن خیلی خوب‌تر از باور فروختن است. نامه ۳۲

همسفر! در این راه طولانی -که ما بی خبریم و چون باد می‌گذرد- بگذار خرده اختلاف‌هایمان با هم، باقی بماند. خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم؛ مطلقاً یکی. مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم و هر چه من دوست دارم، به همان گونه، مورد دوست داشتن تو نیز باشد. مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم، یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را، و یک شیوه نگاه کردن را. مخواه که انتخاب‌مان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی، و رؤیای‌مان یکی. همسفر بودن و هم هدف بودن، ابداً به معنای شبیه بودن و شبیه شدن نیست. و شبیه شدن، دالّ بر کمال نیست، بَل دلیل توقف است.