بریده‌ کتاب‌های چهل نامه ی کوتاه به همسرم

عصر ما عصری است که عاشق‌ترینِ مردم، عاشقانه‌ترین آوازهایشان را در سنگر سیاست می‌خوانند.

قهر، پرتابِ کدورت‌هاست به ورطه‌ی سکوتِ موقت. و این کاری‌ست که به کدورت، ضخامتی آزارنده می‌دهد.

من، مثلِ تو، می‌دانم که در جهانی اینگونه دردمند، بی‌دردیِ آنکس که می‌تواند گلیمِ خود را از دریای اندوه بیرون بکشد و سبکبارانه و شادمانه بر ساحل بنشیند، یک بی‌دردیِ دَدمنشانه است، و بی‌غیرتی‌ست، و بی‌آبرویی، و اسباب سرافکندگی انسان. آنگونه شاد بودن هرگز به معنای خوشبخت بودن نیست، بَل فقط به معنای نداشتنِ قدرت تفکر است و احساس و ادراک.

من به شادی محتاجم و به شادی تو، بی شک بیش از شادی خودم.

آنچه در چند روز گذشته تو را رنجیده خاطر و دل آزرده کرده است مرا، بسیار بیش از تو به افسردگی کشانده است و مطمئن باش چنان می‌روم که بدانم -به دقت- که چه چیزها این زمان تو را زخم می‌زند تا از این پس، حتی نادانسته نیز تو را نیازارم. ما باید درست شویم. ما باید تغییر کنیم.

این حوادث نیستند که انسان را امیدوار یا ناامید می‌کنند، این طرز نگاه کردن ما به حوادث است و زاویه‌ی دید ما که مایه‌ی اصلی یاس و امید را می‌سازد. نامه ۲۲

شب عمیق است؛ اما روز از آن هم عمیق تر است. غم عمیق است اما شادی از آن هم عمیق تر است.

این سخنان را بارها و در هر جا که توانسته‌ام گفته‌ام؛ و نیز گفته‌ام که این حوادث نیستند که انسان را امیدوار یا ناامید می‌کنند؛ این طرز نگاه کردن ما به حوادث است و زاویه‌ی دید ما، که مایه‌ی اصلی یأس و امید را می‌سازد. انسان هنوز یاد نگرفته آن‌گونه به حوادث نگاه کند که تلخ‌ترین و دردناک‌ترین آنها را هشیار کننده، نیرودهنده، تجربه‌بخش، برانگیزنده و آینده‌ساز ببیند.

شب عمیق است اما روز از آن هم عمیق‌تر است. غم عمیق است اما شادی از آن هم عمیق‌تر است.

خوشبختی امروز ما، تنها و تنها به درد آن می‌خورد که در راه خوشبخت‌سازی دیگران به کار گرفته شود. شرط بقای سعادت ما این است، و همین نیز علت سعادت ماست.

عظیم‌ترین دروازه‌های ابرشهرهای جهان را می‌توان بست، اما دهان حقیر آن موجودی را که نتوانسته نیروهایش را در راستای تولید مفید یا خدمت به ملت، میهن، فرهنگ، جامعه و آرمان به کار گیرد حتی برای لحظه‌ای نمی‌توان بست.

ما هرگز آنقدر بدهکار نخواهیم شد که نتوانیم از پس بدهی‌هایمان برآییم، و هرگز آنقدر پیر نخواهیم شد که نتوانیم دوباره متولد شویم. ما از زمانه عقب نخواهیم ماند، زمانه را به دنبال خود خواهیم کشید. فقط کافی‌ست که قدری دیگر هم از نفس نیفتیم...

بانوی من، ما نکاشته‌هایمان را هرگز درو نمی‌کنیم پس به آن دوست بگو: خستگی کاشته‌ای که خستگی برداشته‌ای. نامه ۱۸

آرزومند آنم که تو همچون مارال در قلب یک جهاد سیاسی بزرگ حضوری موثر داشته باشی... عصر ما عصری است که عاشق‌ترین مردم، عاشقانه‌ترین آوازهایشان را در سنگر سیاست می‌خوانند. نامه ۱۵

هرکس که کاری می‌کند، هرقدر هم کوچک، در معرض خشم کسانی‌ست که کاری نمی‌کنند.

"این قناعت تو دل مرا عجب میشکند‌‌..این چیزی نخواستنت و با هرچه که هست ساختنت.. . . کاش کاری میفرمودی دشوار و ناممکن که من به خاطر تو سهل و ممکنش میکردم..کاش چیزی میخواستی مطلقا نا یاب که من به خاطر تو آن را به دنیای یافته ها می‌آوردم.."