بریده‌های کتاب چهل نامه ی کوتاه به همسرم

عصر ما عصری است که عاشق‌ترینِ مردم، عاشقانه‌ترین آوازهایشان را در سنگر سیاست می‌خوانند.

قهر، پرتابِ کدورت‌هاست به ورطه‌ی سکوتِ موقت. و این کاری‌ست که به کدورت، ضخامتی آزارنده می‌دهد.

من، مثلِ تو، می‌دانم که در جهانی اینگونه دردمند، بی‌دردیِ آنکس که می‌تواند گلیمِ خود را از دریای اندوه بیرون بکشد و سبکبارانه و شادمانه بر ساحل بنشیند، یک بی‌دردیِ دَدمنشانه است، و بی‌غیرتی‌ست، و بی‌آبرویی، و اسباب سرافکندگی انسان. آنگونه شاد بودن هرگز به معنای خوشبخت بودن نیست، بَل فقط به معنای نداشتنِ قدرت تفکر است و احساس و ادراک.

من به شادی محتاجم و به شادی تو، بی شک بیش از شادی خودم.

آنچه در چند روز گذشته تو را رنجیده خاطر و دل آزرده کرده است مرا، بسیار بیش از تو به افسردگی کشانده است و مطمئن باش چنان می‌روم که بدانم -به دقت- که چه چیزها این زمان تو را زخم می‌زند تا از این پس، حتی نادانسته نیز تو را نیازارم. ما باید درست شویم. ما باید تغییر کنیم.

این حوادث نیستند که انسان را امیدوار یا ناامید می‌کنند، این طرز نگاه کردن ما به حوادث است و زاویه‌ی دید ما که مایه‌ی اصلی یاس و امید را می‌سازد. نامه ۲۲

ما روزگار خویشتنیم، زمان و زمانه‌ی خویشتنیم، و جایگاه خویشتن. ما نفسِ زندگی هستیم، و ماده‌ی زندگی و روح زندگی... آیا زندگی را چگونه میخواهی؟ ما را آنگونه بخواه، و ما را آنگونه که می‌خواهی بساز! از هم امروز از همین حالا....

شب عمیق است؛ اما روز از آن هم عمیق تر است. غم عمیق است اما شادی از آن هم عمیق تر است.

شب عمیق است اما روز از آن هم عمیق‌تر است. غم عمیق است اما شادی از آن هم عمیق‌تر است.

خوشبختی امروز ما، تنها و تنها به درد آن می‌خورد که در راه خوشبخت‌سازی دیگران به کار گرفته شود. شرط بقای سعادت ما این است، و همین نیز علت سعادت ماست.

عظیم‌ترین دروازه‌های ابرشهرهای جهان را می‌توان بست، اما دهان حقیر آن موجودی را که نتوانسته نیروهایش را در راستای تولید مفید یا خدمت به ملت، میهن، فرهنگ، جامعه و آرمان به کار گیرد حتی برای لحظه‌ای نمی‌توان بست.

من و تو، شاید از همان آغاز دانستیم که سخن گفتنِ مداوم -و حتی دردمندانه- در باب یک مشکل، کاری‌است به‌مراتب انسانی‌تر از سکوت کردن درباره‌ی آن.

بانوی من، ما نکاشته‌هایمان را هرگز درو نمی‌کنیم پس به آن دوست بگو: خستگی کاشته‌ای که خستگی برداشته‌ای. نامه ۱۸

آرزومند آنم که تو همچون مارال در قلب یک جهاد سیاسی بزرگ حضوری موثر داشته باشی... عصر ما عصری است که عاشق‌ترین مردم، عاشقانه‌ترین آوازهایشان را در سنگر سیاست می‌خوانند. نامه ۱۵

آیا می‌دانی با سازِ همگان رقصیدن، و آن‌گونه پای کوبیدن و گل افشاندن که همگان را خوش آید و تحسین همگان را برانگیزد، از ما چه چیز خواهد ساخت؟ عمیقاً یک دلقک؛ یک دلقکِ درباریِ دردمندِ دل‌آزرده، که بر دارِ رفتار خویشتن آونگ است- تا آخرین لحظه‌های حیات.

هرکس که کاری می‌کند، هرقدر هم کوچک، در معرض خشم کسانی‌ست که کاری نمی‌کنند.