بریده‌های کتاب خاکسپاری دوم بانوی مرگ

همان موقع صدای سوت در منطقه پیچید؛ شبیه صدای سوت قطاری پرقدرت که هر لحظه نزدیک و نزدیک تر میشد. صدا بلند و بلند تر شد و قطار نامرئی در آسمان چنان نعره میکشید که مرد جوان تر رنگ از رخسارش پرید. با صدایی بلند و لرزان تقریباً فریاد کشید:《ما رو نزنن آقا!》 پیرمرد لبخند زد و چایش را باز هورت کشید؛ صدای هورت کشیدنش در صدای سوتی که حالا چند تا دیگر هم به آن اضافه شده بود گم شد؛ ولی مرد جوان تر می‌توانست تشخیص دهد. فرمانده هم مثل خود پسر فریاد زد؛ البته فریادی که هیچ لرزشی نداشت: 《 مرگ و زندگی دست خداست، اسرائیل سگ کیه؟》

سفره‌ی جنگ 1400 سال است که پهن شده و اصلا جمع‌بشو نیست.

هرتزوگ قطعاً بهترین شکارچی آن روزهای سازمان بود که تا به آنجا آمار موفقیت بسیار درخشانی از خود بر جای گذاشته بود و حتی شایعاتی مبنی بر موفقیت صددرصدی وی در شکار هر کس در هر کجا او رااحاطه کرده بود از سوی دیگر اما هاله ای از حرف و حدیثهای درگوشیدر مورد بی رحمی اش نسبت به دشمنان گاهی شامل چنان روایات خشنی میشد که حتی در دوستان نیز ایجاد ترس میکرد. برای آویل راشل هرتزوگ احتمالاً بهترین بخت و نردبان ترقی بود که فقط یک بار در زندگی پیش پایش قرار گرفته بود. همین هم بود که جزء به جزء صحبتهای او را با دقت و تمرکزی مثال زدنی گوش داده و بعد از آن ساعتها فکر کرده بود تا چیزی را جا نگذارد.شکارهایشان با یک کادر ثابت هر بار رؤیت شده بودند. اشتباه ایرانی ها اینجا بود.

"عمر دست خداست، صدام خر کی باشه:)))؟"

باور تلمودی تاکید دارد که قتل غیر یهودیان همچون قتل خوک مباح است و امر تجاوز به ناموس غیر یهودی اصلا معنایی ندارد و تصرف زمین و خانه‌شان هم موضوع بحث نیست چرا که این موضوعات در مورد غیر انسان که مطرح نمی‌شود!

نشست و خیلی دقیق، بدون عجله و آرام مسواک زد. مسواک زدنی که عموماً چند برابر نسبت به دیگران طول می‌کشید و برای او موقعی بود که خیلی دقیق به چیزی فکر می‌کرد و اثر جانبی‌اش هم این شده بود که مجتبی میثمی از اغلب هم سن و سال‌هایش دندان‌های بهتر و سالم‌تری داشت. البته این مقایسه فقط با اقلیتی از هم سن و سال‌هایش ممکن بود؛ آن عده‌ای که هنوز نان را با دندان‌های خودشان می‌جویدند.

انگار این نبرد هم مانند مادّه و انرژی برای خودش یک اصل بقا دارد و مجتبی است که بالاخره آن را کشف کرده است. قسمت ثابتش هم این بود که انگار از آن سال ۶۱، همیشه آدمهای خوب بوده‌اند که سرشان بریده میشده و پیکرشان در هم میریخته تا این سال ۶۱.

شخصی به نام عبّاس محمّدی بود عباس محمدی عملیات خون باری علیه ایشان انجام داده بود راشل آن روز را خوشحال بود و دستور داد یک کمین اطلاعاتی برای شناسایی او از لحظه ی ورود مجددش به سوریه لبنان و عراق صورت دهند و به محض ورود مطلعش کنند تا کارش را بسازد. قسمت سخت ماجرا انجام شده بود. قسمت خنده دار ماجرا اما این بود که عباس محمدی دیگر هرگز و هیچ کجا دیده نشد. آن گذرنامه چند هفته ای بود که اول به داخل کاغذ خردکن رفته و بعد با سایر محتویات آن خمیر شده بود. عباس محمدی اسم واقعی آن ژنرال نبود عباس محمدی واقعی سی سال پیش در غرب سوسنگرد به همراه تنها نیرویش تکبیرگویان با دو گردان زرهی در افتاده و ادارشان کرده بود به عقب نشینی و خودش هم همان جا مانده و حتی پیکرش هم هنوز برنگشته بود.

فرمانده جواب داد: اگر کتاب خونده بودی، با ترس آدم ها از دشمنشون آشنا می‌شدی.جنگ و عاشقی مثل هم می مونن.قانون ندارن. این پایبندی همیشگی ما به قوانین باعث میشه طرفمون هر اقدام خصمانه ای را در یک چهارچوبی انجام بده و در حین انجام دادنش احساس امنیت هم بکنه. این بده!

جنگ و عاشقی مثل هم میمونن، قانون ندارن.

ما که بالاخره میمردیم؛ میخواستیم پیر بشیم، فلج بشیم، با هزار منّت زیرمون لگن بگذارن. اینجا روی پای خودمون میریم اون دنیا و خلاص؛ بهتره به خدا.

برادرش خدمه ناوچه بود؛ جایی که هیچ رقیب و تهدیدی نداشت. نیروی دریایی حتی احتمال سقوط مثل هواپیما را هم نداشت. اما همان روز هـای اول حمله به جنوب لبنان موشک خورده بود؛ یک کروز ضدّ کشتیِ بزرگِ ساحل‌پرتاپ. کروزی آن قدر قوی که ناوچه را از کمر دریده بود و همان جا غرغش کرده بود. کروز آن قدر سریع بود که کشتی جنگی فرانسوی‌ساز بر خلاف ادعای سازنده‌اش هیچ کاری در برابرش نتوانسته بود بکند؛ حتی هشداری هم به خدمه نداده بود.

«مرگ و زندگی دست خداست، اسرائیل سگ کیه؟»

«فذکّر عطش الحسین علیه‌السلام». کاملا قانع شد که آب نمیخواهد.

"عمر دست خداست. صدّام سگ کی باشه؟"

حالا انتقام گرفتن برایش کامل فراهم بود. تنها نبود. مردانی مصمم را پیشتر تحویل گرفته بود و از آنها در دوره ی آموزشی سفت سختی که برایشان طراحی کرده بود و از آنها جنگجویانی ماهر،بیرحم،فرمان پذیر و مهم تر از همه خون ریز ساخته بود که نیرو های اس اس نازی در برابرشان فرشته بودند.

اگر تنها ماندی دیگر حرف خود را حتی اگر حق باشد فریاد نزن، چرا که نه تنها یاری پیدا نمی‌کنی که احمق هم به نظر خواهی رسید.

زمین داده بودند، زمان داده بودند، اسیر داده بودند، جان داده بودند هرچه داشتند داده بودند، اما ماشین جنگی حزب بعث نه خسته شده بود و نه سیر؛ فقط جلو می‌آمد و بیشتر میبلعید.

مشکل اساسی این بود که ایرانی‌ها اشتباهی نکرده بودند، رد و اثری از خود برجای نگذاشته و تلفاتی هم نداده بودند. آن‌قدر تمیز زده و رفته بودند که خود راشل هر بار هر کدام از پرونده‌ها را میخواند لذت میبرد و همزمان دچار شرم هم میشد.