بریده‌ کتاب‌های خاکسپاری دوم بانوی مرگ

نشست و خیلی دقیق، بدون عجله و آرام مسواک زد. مسواک زدنی که عموماً چند برابر نسبت به دیگران طول می‌کشید و برای او موقعی بود که خیلی دقیق به چیزی فکر می‌کرد و اثر جانبی‌اش هم این شده بود که مجتبی میثمی از اغلب هم سن و سال‌هایش دندان‌های بهتر و سالم‌تری داشت. البته این مقایسه فقط با اقلیتی از هم سن و سال‌هایش ممکن بود؛ آن عده‌ای که هنوز نان را با دندان‌های خودشان می‌جویدند.

انگار این نبرد هم مانند مادّه و انرژی برای خودش یک اصل بقا دارد و مجتبی است که بالاخره آن را کشف کرده است. قسمت ثابتش هم این بود که انگار از آن سال ۶۱، همیشه آدمهای خوب بوده‌اند که سرشان بریده میشده و پیکرشان در هم میریخته تا این سال ۶۱.

فرمانده جواب داد: اگر کتاب خونده بودی، با ترس آدم ها از دشمنشون آشنا می‌شدی.جنگ و عاشقی مثل هم می مونن.قانون ندارن. این پایبندی همیشگی ما به قوانین باعث میشه طرفمون هر اقدام خصمانه ای را در یک چهارچوبی انجام بده و در حین انجام دادنش احساس امنیت هم بکنه. این بده!

"عمر دست خداست. صدّام سگ کی باشه؟"

اگر تنها ماندی دیگر حرف خود را حتی اگر حق باشد فریاد نزن، چرا که نه تنها یاری پیدا نمی‌کنی که احمق هم به نظر خواهی رسید.

مشکل اساسی این بود که ایرانی‌ها اشتباهی نکرده بودند، رد و اثری از خود برجای نگذاشته و تلفاتی هم نداده بودند. آن‌قدر تمیز زده و رفته بودند که خود راشل هر بار هر کدام از پرونده‌ها را میخواند لذت میبرد و همزمان دچار شرم هم میشد.

گوشی و خط تلفن همراه از نوع کاملا معمولی بود و در تمام مراکز شنود این مکالمه شنیده شد؛ اما هیچ‌کس به پیرمردی که احتمالا به پسر یا شاگردش میگفت «موتورگازی را بفرست» ابدا مشکوک نشد.

فرمانده هم مثل خود پسر فریاد زد؛ البتّه فریادی که هیچ لرزشی نداشت: «عمر دست خداست. اسرائیل سگ کیه؟»