بریده‌های کتاب کتاب دزد

جنگ، آشکارا، مرز بین منطق و خرافات را از میان می‌برد.

...یک جایی در میان آن همه برف می توانست قلب شکسته اش را ببیند که دو قسمت شده بود ...

"انسان‌ها مایه‌ی عذابم هستند."

Michael Holtzapfel knew what he was doing. He killed himself for wanting to live.

همه می‌گویند جنگ بهترین دوست مرگ است، ولی لازم است زاویه‌ی دید دیگری در این خصوص به شما عرضه کنم. برای من، جنگ مثل یک رئیس جدید است که غیر ممکن‌ها را توقع دارد. بالای سرتان می‌ایستد و فقط یک چیز را پی‌در‌پی تکرار می‌کند «انجامش بده. انجامش بده.» در نتیجه بیشتر و سخت‌تر کار می‌کنید. کار را انجام می‌دهید، ولی رئیس از شما متشکر نیست. باز هم بیشتر می‌خواهد.

از طرفی دیگر، از ایده‌اش سرمست شده و در پوست خود نمی‌گنجید، ایده‌ای که جرئت تجسم سختی‌ها، خطرات و چرندیات پلید آن را نداشت. فعلا خود ایده کافی و فناناپذیر بود، هرچند که تبدیل آن به واقعیت امری کاملا متفاوت به نظر می‌آمد.

⟨همه جای خیابان های شهر پر از آدم بود ولی حتی اگر خیابان خالی بود هم غریبه نمی‌توانست تنها تر از حالا باشد.⟩

یک فرصت مستقیماً به فرصت دیگری منجر می‌شود، درست مانند خطری به خطر دیگر ، زندگی ای به زندگی‌ دیگر و مرگی به مرگ دیگر. تقریباً ابن سرنوشت و تقدیر بود.

ماکس گفت:《 تو همه چیزو راجع به گل زدن گفتی،..‌. ولی من نمی‌دونم امروز چه جور روزیه! نمی‌دونم زیر نور آفتاب گل زدی یا اینکه ابر همه چیزو پوشونده.》دستانش موهای کوتاه شده‌اش را سیخونک زدند و چشمان باتلاقی‌اش برای خاطر ساده‌ترین ساده‌ها به التماس افتادند《 می‌شه بری بالا و بهم بگی هوا چه شکلی‌یه؟》 طبیعتا، لیزل با عجله از پله‌ها بالا رفت. چند متر دورتر از دروازه‌ی تف‌مالی‌شده، ایستاد، در جا چرخید و آسمان را نگریست. وقتی به زیرزمین برگشت، برایش گفت. 《 امروز آسمون آبی‌یه، ماکس، و یک ابر بلند و بزرگ هست که عین طناب کشیده شده و آخرشم خورشید مثل یه سوراخ زرده...》 در آن لحظه، ماکس فهمید تنها یک بچه قادر است گزارش هوای این چنینی بدهد.

یکی از آن سال‌هایی بود که باید عمری بگذرد تا یکیشان سر برسد، مثل سال ۷۹ یا سال ۱۳۴۶. بی‌خیال آن داس لعنتی، من یک جارو یا چوب گردگیری نیاز داشتم. و البته تعطیلات. [از زبان راوی کتاب، جناب مرگ]

یکی از بزرگ ترین مهارتهای بشر توانایی او در بزرگ کردن مسائل و افراط است ‌.