بریده‌های کتاب کتاب دزد

یک فرصت مستقیماً به فرصت دیگری منجر می‌شود، درست مانند خطری به خطر دیگر ، زندگی ای به زندگی‌ دیگر و مرگی به مرگ دیگر. تقریباً ابن سرنوشت و تقدیر بود.

ماکس گفت:《 تو همه چیزو راجع به گل زدن گفتی،..‌. ولی من نمی‌دونم امروز چه جور روزیه! نمی‌دونم زیر نور آفتاب گل زدی یا اینکه ابر همه چیزو پوشونده.》دستانش موهای کوتاه شده‌اش را سیخونک زدند و چشمان باتلاقی‌اش برای خاطر ساده‌ترین ساده‌ها به التماس افتادند《 می‌شه بری بالا و بهم بگی هوا چه شکلی‌یه؟》 طبیعتا، لیزل با عجله از پله‌ها بالا رفت. چند متر دورتر از دروازه‌ی تف‌مالی‌شده، ایستاد، در جا چرخید و آسمان را نگریست. وقتی به زیرزمین برگشت، برایش گفت. 《 امروز آسمون آبی‌یه، ماکس، و یک ابر بلند و بزرگ هست که عین طناب کشیده شده و آخرشم خورشید مثل یه سوراخ زرده...》 در آن لحظه، ماکس فهمید تنها یک بچه قادر است گزارش هوای این چنینی بدهد.

یکی از آن سال‌هایی بود که باید عمری بگذرد تا یکیشان سر برسد، مثل سال ۷۹ یا سال ۱۳۴۶. بی‌خیال آن داس لعنتی، من یک جارو یا چوب گردگیری نیاز داشتم. و البته تعطیلات. [از زبان راوی کتاب، جناب مرگ]

یکی از بزرگ ترین مهارتهای بشر توانایی او در بزرگ کردن مسائل و افراط است ‌.

آیا کسی می‌تواند خوشحالی را بدزدد؟ یا این هم فقط یکی از حقه های درونی و شرورانه انسان‌هاست؟ :)

من متوجه شدم که درواقع کلمات و نوشته‌ها یک بار زندگی‌اش را نجات داده بودند یا دست‌کم، کلمات و مردی که به او آکاردئون زدن را یاد داد...

یکی از بزرگترین مهارت های بشر توانایی او در بزرگ کردن مسائل و افراط است.

اینجا یک حقیقت کوچک وجود دارد خواهید مُرد.

گمان می‌کنم آدم‌ها دوست دارند تماشاگر اندکی نابودی باشند و این کار را از تخریب قلعه‌های ماسه‌ای وخانه‌های مقوایی آغاز می‌کنند. مهارت بزرگ آنها در تشدید این قبیل امور ناخوشایند است.

مهم نبود چند بار مادرش به او گفته بود که دوستش دارد، چون ترک کردنش دقیقا خلاف این ادعا بود.