بریده‌های کتاب خیابان کاتالین

تفاوت میان زنده‌ها و مرده‌ها صرفا تفاوتی کیفی است، تفاوتی که چندان به حساب نمی‌آید؛ و در زندگی هرکس تنها یک نفر هست که آدم نامش را در لحظه مرگ فریاد می‌زند.

همه‌چیز در نهایت تکرار می‌شود، روزهای زندگی و خاطراتِ گذشته کنار هم قرار می‌گیرند، درست مثل شیشه‌ای که وقتی روی آینه‌ای قرار می‌گیرد مثل همان آینه عمل می‌کند.

فرایند پیر شدن آدم‌ها به چیزی که رمان‌ها یا کتاب‌های پزشکی درباره پیرشدن می‌گویند ربط چندانی ندارد.

آن موقع نمی‌دانستم که بعضی‌ها خیلی قبل از مرگ واقعی‌شان می‌میرند. حتی چنین تصوری هم نداشتم که آخرین بار که آن‌ها را دیده‌ای ممکن است آخرین باری بوده باشد که به راستی زنده بوده‌اند

و پی برده بودند که در زندگی هرکس تنها یک نفر هست که آدم نامش را در لحظه مرگ فریاد می‌زند.

این را نمی‌دانستم که بعضی ها خیلی قبل از مرگ واقعی‌شان می‌میرند. حتی چنین تصوری هم نداشتم که آخرین بار که آنهارا دیده ای ممکن است آخرین باری بوده باشد که به راستی زنده بوده‌اند.

بعد، یک روز فهمیدم که من هرگز نه آن چیزی بوده ام که دیگران تصور می‌کرده‌اند نه آن چیزی که خودم خیال می‌کرده‌ام

همه چیز درنهایت باز هم تکرار می‌شود، روز های زندگی و خاطرات گذشته کنار هم قرار می‌گیرند، درست مثل شیشه ای که وقتی روی آینه ای قرار می‌گیرد مثل همان آینه عمل می‌کند.

پی برده بودند که در زندگیِ هر کس تنها یک نفر هست که آدم نامش را در لحظه‌ی مرگ فریاد می‌زند.

همه‌چیز درنهایت باز هم تکرار می‌شود، روزهای زندگی و خاطرات گذشته کنار هم قرار می‌گیرند، درست مثل شیشه‌ای که وقتی روی آینه‌ای قرار می‌گیرد مثل همان آینه عمل می‌کند.

بلانکا داشت گریه می‌کرد، اما این عجیب نبود؛ بلانکا همیشه گریه می‌کرد؛ همیشه یک اتفاقی می‌افتاد که ناراحتش کند.

همیشه این غیرقابل‌ فهم‌ترین چیز‌ها هستند که باعث می‌شوند آدم از کوره دربرود.

آن موقع این را نمی‌دانستم که بعضی‌ها خیلی قبل از مرگ واقعی‌شان می‌میرند.

تنها واقعیت‌ها نیستند که برگشت ناپذیرند؛ اعمال و احساسات ما هم چنین‌اند. نه می‌شود دوباره تجربه‌شان کرد نه می‌شود تغییرشان داد‌‌‌.

در پس افکاری که در سر من می‌چرخید، رشته فکر و خیالاتی بود که به کل از جنسی متفاوت بودند، فکر و خیالاتی که چنان عمیق در ذهنم ته نشین شده بود که اصلاً از وجودشان آگاه نبودم. آن فکر و خیال‌ها خوب می‌دانستند که بهتر است همانطور بی‌شکل و نامشخص بمانند و هرگز به سطح آگاهی نرسند، اما با همه اوصاف آنجا بودند، مترصد و گوش به زنگ.

نوعی از حرف زدن هست که در آن کلمات صرفاً کلمه اند، زنجیره ای از صامت ها و مصوت ها با چنان بار عاطفی ای که محلی از اعراب ندارند.

باید خاطرات دوران اسارتش را با یک مرد در میان می‌گذاشت؛ هیچ زنی هیچ وقت درک نمی‌کرد که اسارت و مورد ظلم واقع شدن ممکن است یک جورهایی مایه آرامش باشد و گرچه اختیار زندگیت را نداری از پذیرفتن هر مسئولیتی هم معاف می‌شوی، چون اگر در همه امور کسی دیگر هر قدر هم بی‌رحمانه و احمقانه برایت تصمیم بگیرد [...] از شر همان چیز خلاص می‌شوی که بلینت آنقدر ازش بیزار بود و ازش می‌ترسید، یعنی به کار گرفتن اختیار خودش و ضرورت تصمیم گیری شخصی.

«دلتنگی برای کسانی که مرده بودند برایشان دردناک بود و کم‌کم حال‌وهوای اتاق سنگین می‌شد و به نظر می‌رسید، مثل سقفی که فرو بریزد، روی سرشان آوار می‌شود. چیزی نمی‌گذشت که می‌فهمیدند کارشان بیهوده است؛ اما از آنجا که هنوز با این موضوع کنار نیامده بودند باز این کار را تکرار می‌کردند. امیدوار بودند که با آویختن به‌هـم و گرفتن دست همدیگر و انتخاب درست کلمات، راهی به بیرون از هزارتو بیابند ویک‌جورهایی به خانه بازگردند..»

همیشه این غیر قابل فهم ترین چیزها هستند که با عث میشوند آدم از کوره در برود.