بریده‌های کتاب لنگرگاهی در شن روان: شش مواجهه با سوگ و مرگ

خرد یعنی به کمال رساندن لحظه، یافتن مقصد سفر در هر قدم از راه، زیستن بیشترین ساعت‌های خوب ممکن.

چیزی که تصورش سخت است به خاطر سپردنش هم سخت است.

آدم سالم برای سالم‌بودن به هیچ تلاش خاصی نیاز ندارد. اما برای آدم زخم‌خورده، تظاهر به سالم‌بودن مستلزم تلاش چشمگیری است و یک سوال، پیوسته و سایه‌به سایه، تعقیبش می‌کند:چرا؟

باورم نمی‌شود که پستچی طبق معمول برایم نامه می‌آورد و این جا و آن جا برای سخنرانی دعوتم می‌کنند و سرخطِ خبرها روی صفحه‌ی تلفنم ظاهر می‌شود. چطور ممکن است وقتی روحم مدام ترک می‌خورد و تکه تکه می‌شود،دنیا همین‌طور ادامه داشته باشد و بی هیچ تغییری نفس بکشد؟

این زودگذری و گریزپایی همه‌چیز، که باعث می‌شود وقتی سخت به چیزی چنگ می‌زنیم از میان انگشتانمان بلغزد، ناخوشایندترین وجه وضعیت ماست. گیتی خوش ندارد زیر ذره‌بین باشد و می‌خواهد بازیچه و همبازی‌اش باشیم. شاید گویی پیش پای‌مان بیاندازد تا با آن بازی کنیم، اما به فلسفه‌بافی ما ساده تن نمی‌دهد. گیتی هرگز به ما انقدر قدرت نمی‌دهد که ضربه‌ای سنگین و مستقیم به گوی بزنیم؛ هر ضربه ما شتاب‌زده است و هر امتیازی که می‌گیریم اتفاقی.

زندگی به خودی خود، حبابی فانی است و آمیخته به شک و تردید؛ خوابی در دل خواب. این حقیقت را، حتی بیش از دیگران بپذیر. اما، دلبند خداوند، از رؤیای نهانی‌ات دست مکش: تو مقهور تحقیر و تردید نخواهی شد. تحقیر و تردید در جهان کم نیست. در نهانگاه خود بمان و تاب بیاور، تا آن هنگام که دیگران دل یکدله کنند.

چطور ممکن است وقتی روحم مدام ترک می‌خورد و تکه‌تکه می‌شود، دنیا همین طور ادامه داشته باشد و بی‌هیچ تغییری نفس بکشد؟

ادبیات همیشه در بزنگاه‌های تزلزل و تردید جان‌پناهی امن بوده است. یافتن آرام و قرار در آغوش کلمات التیام زخم‌هاست. خواندن و نوشتن هنوز هم همان گریزگاه دوست‌داشتنی است که همیشه بوده.

چشم می‌گشاییم و خود را بر پلکانی می‌یابیم.پایین‌تر، پله‌هایی هستند که انگار از آن‌ها بالا آمده‌ایم و بالاتر، پله‌های بسیار دیگرکه بر فراز سرمان از دید پنهان می‌شوند. لیک آن نگهبان ازلی، بنا به باوری کهن، بر درگاه ورود ما به این جهان ایستاده و جامی از رود نسیان به کام‌مان می‌ریزد تا از جهان پیشین هیچ نتوانیم گفت.

انگار فقدان،زندگی را مثل یک تکه کاغذ،نازک می‌کند!

ما آدم‌هایی را که عاشقشان می‌شویم انتخاب نمی‌کنیم. عشقی که تجربه می‌کنیم تقدیر ماست. ما تقدیرمان را انتخاب نمی‌کنیم.

حالا نظرم درست برعکس است. حالا شگفت‌زده‌ام که چطور این همه آدم تسلیم اعتیاد نشده‌اند، چطور این همه آدم خودشان را نکشته‌اند.

فقط حالا که دنبال روزنه‌ای می‌گردم، می‌فهمم راهی برای گذر از اندوه وجود ندارد. من در مرکز این آشفتگی‌ام.

سوگ معلم سنگدلی‌ است. به تو می‌فهماند داغ چه بی‌رحم و پر از خشم است. می‌فهماند تسلیت‌ها چه پوچ‌اند و سوگ چقدر به زبان مربوط است، به ناتوانی زبان، به پرپر زدن برای کلمه‌ها.

گمان نکن چیزی که جزئی از واقعیت محض ما بوده می‌تواند یکباره ناپدید شود و دیگر نباشد.

سوگوار که می‌شوی، می‌فهمی سوگ جایی است که هیچ‌کدام‌مان، تا وقتی به آن نرسیده‌ایم، نمی‌شناسیمش.

زندگی سریع تغییر میکند. زندگی در لحظه تغییر میکند. نشسته‌ای شام بخوری و ناگهان زندگی‌ای که برایت آشناست تمام میشود.