درست برعکس، گالان! انسان فقط وقتی انسان است که خودش را معیار همه چیز نداند و باور کند ممکن است خیلی‌ ها، خیلی چیز ها را بهتر از او بفهمند.

گمان نکن چیزی که جزئی از واقعیت محض ما بوده می‌تواند یکباره ناپدید شود و دیگر نباشد.

سوگ معلم سنگدلی‌ است. به تو می‌فهماند داغ چه بی‌رحم و پر از خشم است. می‌فهماند تسلیت‌ها چه پوچ‌اند و سوگ چقدر به زبان مربوط است، به ناتوانی زبان، به پرپر زدن برای کلمه‌ها.

ما چه آدم‌های پرپری و نازکی هستیم مثل دود می‌مانیم.