بریده‌ای از کتاب لنگرگاهی در شن روان: شش مواجهه با سوگ و مرگ اثر الهام شوشتری زاده

این زودگذری و گریزپایی همه‌چیز، که باعث می‌شود وقتی سخت به چیزی چنگ می‌زنیم از میان انگشتانمان بلغزد، ناخوشایندترین وجه وضعیت ماست. گیتی خوش ندارد زیر ذره‌بین باشد و می‌خواهد بازیچه و همبازی‌اش باشیم. شاید گویی پیش پای‌مان بیاندازد تا با آن بازی کنیم، اما به فلسفه‌بافی ما ساده تن نمی‌دهد. گیتی هرگز به ما انقدر قدرت نمی‌دهد که ضربه‌ای سنگین و مستقیم به گوی بزنیم؛ هر ضربه ما شتاب‌زده است و هر امتیازی که می‌گیریم اتفاقی.