بریده‌های کتاب آخرین فرصت

سر به زیر وارد اتاق پذیرایی شدم .سلام و احوال پرسی ساده‌ای کردم و نشستم . چای ها تعارف شدو مادرم کنارم جای گرفت.هم نشینی مادر تپش قلبم را تقلیل داده بود که صدایش دورنم را به غلیان انداخت . از زیر عینک نگاهم می کرد . ـ فکر میکردین من باشم ؟ مادر بدون معطلی جواب داد . ـ بله ، همین صبحی به من گفت خواستگارش رو می شناسه . تکانی خورد و جدی شد . ـ چطور ؟ ـ والا درست نمی‌دونم. مثل اینکه دیشب یه خوابی دیده . همان طور که دسته عینکش را بالا و پایین می برد ، مرا مخاطب قرار داد : ـ ببخشید که خوابی ؟!

+ می‌گم علی زشت نیست، اینجوری سرت پایین باشه و با زن‌های دوست و فامیل حرف بزنی؟ یه موقع ناراحت نشن؟ علی بلند شد، به طرف پنجره رفت و گفت: - نه عزیزم، ناراحت که نمی‌شن هیچ، اتفاقا زیر نگاه نامحرم معذب هم نیستن و راحت صحبتشون رو می‌کنن. این حکم اسلامه، دوست و آشنا هم فرقی نمی‌کنه. مثلا خانم نافه‌فشان، چند ساله که منشی دفترمه؟! فرح خانم رو چندبار تا حالا دیدم؟ چند دفعه رفتیم خونهٔ خاله جان؟! سوال‌هایش گیجم کرد. متوجه منظورش نشدم. - شاید باور نکنی، اما اگر الان این پنجره رو باز کنم و فرح خانم، خاله جان و خانم نافه‌فشان جلوی روم ظاهر بشن، نمی‌تونم از هم تشخیصشون بدم. فقط از تُن صداشون می‌تونم بفهمم کدوم هستن. این حرفش تنم را لرزاند. نگاهش کردم و اشک به چشم‌هایم دوید.

- یه خانمی هم اومد بهم سلام کرد و احوال تو و بچه ها رو پرسید. - خب کی بود؟ [...] - نمی‌دونم. من که ندیدم بنده خدا رو، از صداش حدس زدم یا دختر خاله‌ات باشه با همکار مدرسه‌ات. [...] - می‌گم علی زشت نیست، اینجوری سرت پایین باشه و با زن‌های دوست و فامیل حرف بزنی؟ یه موقع ناراحت نشن؟ علی بلند شد، به طرف پنجره رفت و گفت: - نه عزیزم! ناراحت که نمی‌شن هیچ، اتفاقا زیر نگاه نامحرم معذب هم نیستن و راحت صحبتشون رو می‌کنن. این حکم اسلامه، دوست و آشنا هم فرقی نمی‌کنه مثلا خانم نافه‌فشان، چند ساله که منشی دفترمه؟! فرح خانم رو چند بار تا حالا دیدم؟! چند دفعه رفتیم خونهٔ خاله جان؟! [...] دستش را به چهارچوب پنجره زد. - شاید باور نکنی، اما اگه الان پنجره رو باز کنم و فرح خانم، خاله جان و خانم نافه‌فشان جلو روم ظاهر بشن، نمی‌تونم از هم تشخیصشون بدم، فقط از تُن صداشون می‌تونم بفهمم کدوم هستن.

نام آیت‌الله دستغیب به نگاهم فرمان ایست داد. سربرگردانم، کلماتِ روی پارچه، پشت سر هم، ردیف شدند: «مَن اَطَاعَ الْخُمَیْنیِ فَقَدْ اَطَاعَ اْللهْ»

گفتــم، آقــا چــی می شــه کــه آدم ســر از جهنــم درمی یــاره؟ چیــزی نگفــت. فقــط زبانــش رو بیــرون آورد و بــا چشــمش اشــاره کــرد بهــش. می خواســت بهــم بفهمونــه هــر چــی گناهــه از ایــن زبــان گوشــتیه.

«رَبِّ یَسِرْ و لا تُعَسِّر سَهِّل عَلَینا یا رب العالمین»

دانه های درشت اشک دیدم را تار کرده بود با روسری ام خیسی چشمانم را گرفتم؛ این امام بود که جلو می آمد پیراهنی سفید ، تل نزدیک زانوانش، برتن داشت و شلواری به همان سفیدی قدم هایش را همراهی می کرد کلاه عرق چین مشکی روی سرش بود و ریش های بلندش ، در امتداد مو های کوتاهش ، سیمایی مسیحایی به او بخشیده بود ..........