بریده‌ کتاب‌های آخرین فرصت

+ می‌گم علی زشت نیست، اینجوری سرت پایین باشه و با زن‌های دوست و فامیل حرف بزنی؟ یه موقع ناراحت نشن؟ علی بلند شد، به طرف پنجره رفت و گفت: - نه عزیزم، ناراحت که نمی‌شن هیچ، اتفاقا زیر نگاه نامحرم معذب هم نیستن و راحت صحبتشون رو می‌کنن. این حکم اسلامه، دوست و آشنا هم فرقی نمی‌کنه. مثلا خانم نافه‌فشان، چند ساله که منشی دفترمه؟! فرح خانم رو چندبار تا حالا دیدم؟ چند دفعه رفتیم خونهٔ خاله جان؟! سوال‌هایش گیجم کرد. متوجه منظورش نشدم. - شاید باور نکنی، اما اگر الان این پنجره رو باز کنم و فرح خانم، خاله جان و خانم نافه‌فشان جلوی روم ظاهر بشن، نمی‌تونم از هم تشخیصشون بدم. فقط از تُن صداشون می‌تونم بفهمم کدوم هستن. این حرفش تنم را لرزاند. نگاهش کردم و اشک به چشم‌هایم دوید.

گفتــم، آقــا چــی می شــه کــه آدم ســر از جهنــم درمی یــاره؟ چیــزی نگفــت. فقــط زبانــش رو بیــرون آورد و بــا چشــمش اشــاره کــرد بهــش. می خواســت بهــم بفهمونــه هــر چــی گناهــه از ایــن زبــان گوشــتیه.

امام علی علیه السلام می‌فرماید: «به هنگام خشم، نه تصمیم، نه تنبیه، نه دستور.»