می‌گوییم: ما را در این جنگ تحمیلی، در برابر فاسدترین نظام‌های عربی قرار داده‌اند. حال به میدان بیایید و بجنگید! به میدان بیایید و شاهنامه‌خوانی‌هایتان را به مرحله‌ی عمل برسانید! می‌گویید: اگر به خاطر میهن بود می‌جنگیدیم؛ اما به خاطر آرمان شما،نه. می‌گوییم: شما بجنگید؛ به خاطر هرچیز که دوست دارید بجنگید! می‌گویید: نه. جنگ ما، نهایتا به سود آرمان شما تمام خواهد شد. می‌گوییم: و به سود میهن ما، که از آرمان ما جدا نیست؛ اما بگذارید راستش را، اینجا، در خفا، نزد هم اقرار کنیم:... ما هم از ایمان‌مان دفاع می‌کنیم هم از ایران‌مان؛ اما شما فقط می‌توانید به‌خاطر کسب آبرو بجنگید؛ اما همین کار هم شهامت می‌خواهد. دل و جرئت و اراده می‌خواهد. فحش دادن، چون زحمت ندارد، باب طبع شماست؛ اما جنگیدن. هاه!

آن‌کس که جبهه‌ی میهنش و میدان رزم دلاوران سرزمینش را ندیده است می‌تواند خیلی چیزها باشد؛ امّا قطعا نویسنده‌ی سرزمینش نیست.

تو لبخند شیرین مرگی که روبنده از چهره بر می‌دارد و پرمهر می‌گوید: سلام.

+ می‌گم علی زشت نیست، اینجوری سرت پایین باشه و با زن‌های دوست و فامیل حرف بزنی؟ یه موقع ناراحت نشن؟ علی بلند شد، به طرف پنجره رفت و گفت: - نه عزیزم، ناراحت که نمی‌شن هیچ، اتفاقا زیر نگاه نامحرم معذب هم نیستن و راحت صحبتشون رو می‌کنن. این حکم اسلامه، دوست و آشنا هم فرقی نمی‌کنه. مثلا خانم نافه‌فشان، چند ساله که منشی دفترمه؟! فرح خانم رو چندبار تا حالا دیدم؟ چند دفعه رفتیم خونهٔ خاله جان؟! سوال‌هایش گیجم کرد. متوجه منظورش نشدم. - شاید باور نکنی، اما اگر الان این پنجره رو باز کنم و فرح خانم، خاله جان و خانم نافه‌فشان جلوی روم ظاهر بشن، نمی‌تونم از هم تشخیصشون بدم. فقط از تُن صداشون می‌تونم بفهمم کدوم هستن. این حرفش تنم را لرزاند. نگاهش کردم و اشک به چشم‌هایم دوید.