وصال در وادي هفتم داستاني درباره ی مردن و چشم بستن از همه چيز را برایمان تعريف مي كند .رمان هفتاد و نه بخشي نویسنده، فقط بخشي است از يك ذهن پرتلاطم و ناآرام كه سر سازگاري با آدم هاي دور و برش ندارد و هدفش رسيدن به نقطه ای است نامعلوم . لابد براي همين هم هست كه تعريف كردن و اصلا جست و جو كردن داستان براي رسيدن به يك خط داستاني كاري بيهوده به حساب مي آيد . شايد عنوان دوم كتاب يعني « يك غزل غمناك » توضيح بهتري باشد براي اين مسئله . همه چيز به پراكندگي همان حرف هاي آشنايي است كه دست آخر و در نهايت زير عنوان غزل جمع مي شوند و به سامان مي رسند ؛ البته اگر ساماني دركار باشد . وصال در وادي هفتم هرچند كه مي تواند داستاني باشد درباره ی تقاص پس دادن و ديدن كيفر اما در همين چيزها محدود نمي شود . اين تقاص شايد در هذيان هاي راوي اتفاق بيفتد كه با ذهني خراب و به يك معنا ماليخوليايي دنيا را مي بيند و مهم تر از آن احساس مي كند . لابد به همين دليل است كه جز مرگ،مي شود ترس را هم نشانه ی ديگري دانست كه در همه ی داستان خودنمايي مي كند . ترس در اين داستان البته به ترس از مرگ محدود نمي شود، همه چيز هراس آور است و ترسناك بودنش را به رخ مي كشد . حتي همين زندگي ...

این کتاب فقط یک بار در ایران به چاپ رسیده است و جزء کتاب‌های ممنوع‌شده است.