در تاریکی اتفاق می افتد . رشته ای از کلمات که از نور گریز دارند .  که  در تاریکی می درخشد .  مثل فلس درخشنده ی یک ماهی در اعماق تاریک دریا  .....عباس نعلبندیان از تاریکی زیبایی سخن گفته که نور در آن نیست که  ظلمت است اما می درخشد  ....که  چشم هات از تاریکی کور می شود . و چشم که باز کنی نور رخشنده به درون چشم هات می خزد ....به قول یک دوست ....عباس نعلبندیان  ، آن ذهن شوریده...آن جان بی تاب:

ریسمان پاره می شود . تو  معلق می شوی . تو  معلق می روی .  آن  خنجر را  ، آن تناب را ، آن زهر را بردار ، از سپیدی روز و از سیاهی شب فرار کن !  به شفق فکر کن ! به پگاه ، به صبح کاذب ، به تیرهای بلند چوبی سرخ ،   در پای دیوار های سرخ 
یادت  هست...
یادم هست ، یادم هست ...
.
ناگهان روحی در خونم می دمد ، نگاه آن نگاه غریب چشمان ، نگاهی که  از شکستگی دست و شکافتگی ابرو ،  خشکی لب ها روح می گیرد ، این نگاه سرشار بدنم منبسط می شود . و آیتی از میان همه ی یاخته های آن می گذرد و می تازد .
.
می شکنی ، ویران می کنی ، ندای آیینه ها را بشنو ، سخنشان را بشنو ، آنکه در آیینه نفس می کشد بشنو ، آن را که در آیینه گریه می کند  ، گوش کن ، به تبسمش بخند ، به مرگش چشم ببند ، آیینه می شکند ، هربار می شکند ؛  یادت هست ؟
.
با دست خطی در فضا می کشد و هیچ نمی گوید !
.
ممنونم آقای عباس نعلبندیان