بریده‌های کتاب سلوک

تو و من یکی هستیم؛ یکی. بی تو من نبودم، اینکه هستم نمی‌بودم. از زبان من حرف می‌زنی؛ بی تو شاید من نمی‌بودم!

و آدمی هرگز روح خود را از نگاه خود پنهان نمی‌دارد اگر با خویش در ریا نباشد.

ذرات وجود من، تمام ذرات وجود من پُرند از تو؛ پس چطور می‌توانم بدون تو...

عجیب ترین خوی آدمی این است که می داند فعلی بد و آسیب رسان است ،اما آن را انجام می دهد و به کرات هم.هر آدمی دانسته یا ندانسته به نوعی در لجاجت و تعارض با خود به سر می برد ،و هیچ دیگری ویرانگرتر از خود آدمی نسبت به خودش نیست‌.

-چشمانی که همیشه پرده ای از اندوه بر آنها کشیده شده است! +بله،و چه نیک دریافته ای شان! چشمانی که بس لحظه ای که تو را می‌نگرند درخشان می شوند‌ -چشمانی که دوستشان دارم‌ +باید هم ،چون تو در آنها شناوری

و انسان مگر چند چشم محرم می‌شناسد تا بتواند دل _ باطن خود را در پرتو نگاه‌ها وابدارد بی‌هیچ پرهیز و گریز؟

آخرین پک را می زد و مانده سیگار را از بالای شیشه اتومبیل پرت می کرد بیرون و شیشه را پایین تر می کشید مبادا « او» شیشه سمت خودش را پایین بکشد و باد غروب پاییز سینوس هایش را بیازارد

به او گفته‌ام ، هزاران بار بیش به او گفته‌ام که می‌ستایمش؛ چنانچه پیشینیان ما، آب را می‌ستودند.

هر آدمی، دانسته و ندانسته، به نوعی در لجاجت و تعارض با خود به سر می‌برد، و هیچ دیگری ویرانگر‌تر از خود آدمی نسبت به خودش نیست.

خود را وارد جان دیگری کردن، جان خود را وانهادن. بلوغ عمر یکباره را با دیگری در میان گذاردن...

نیلوفر نگفت که چنان حسی را فقط اوست که درک می‌کند؛ چون تا آن روز نتوانسته بود این باور را در ذهن دیگری، از جمله خواهرش، جا بیندازد که دو انسان می‌توانند و این قابلیت را دارند که روح‌شان چنان در هم بیامیزد که در بسیاری لحظات یکی بشوند....

اشک هرگز! مدت‌های زیادی است که نتوانسته‌ام بگریم - این را بارها به او گفته بودم- فقط چشم‌هایم داغ می‌شوند ، انگار گر می‌گیرند و لحظاتی بعد احساس می‌کنم فقط مرطوب شده‌اند ؛ اندکی مرطوب.

اشک هرگز! مدت‌های زیادی است که نتوانسته‌ام بگریم _

این اشک خشک...آری...مانده است پشت مردمکانم، چیزی چون ابرهایی در قفس پشت پرده های چشم. دیری است دیرگاه _زمانی است که نه می بارد و نه می شکند نه می بارم و نه پایان می گیرم. ابر شده ام؛ از آن ابر های خشک آسمان های کویر. خشک و عبوس و عبث نه گذر می کنم از خود و نه از این آسمان .

تو آمدی و من با خود گفتم خجسته باد ؛ طالع شد!

مگر انسان می‌تواند نابود شدنِ خودش را از بیرون بنگرد و فروریختن‌های نامرئی روح خود را تشخیص بدهد؟

ابر شده‌ام ؛ از آن ابرهای خشک آسمان‌های کویر. خشک و عبوس و عبث، نه گذر می‌کنم از خود و نه از این آسمان، هی...

من چگونه حسی هستم وقتی ذهنم شاخه، شاخه، شاخه است که من در هر شاخه‌اش اسیر و اسیر و اسیرم به جستجوی نیافتن و نبودِ آنچه در جستجویش هستم؟