بریده‌های کتاب سلوک

و انسان مگر چند چشم محرم می‌شناسد تا بتواند دل _ باطن خود را در پرتو نگاه‌ها وابدارد بی‌هیچ پرهیز و گریز؟

آخرین پک را می زد و مانده سیگار را از بالای شیشه اتومبیل پرت می کرد بیرون و شیشه را پایین تر می کشید مبادا « او» شیشه سمت خودش را پایین بکشد و باد غروب پاییز سینوس هایش را بیازارد

به او گفته‌ام ، هزاران بار بیش به او گفته‌ام که می‌ستایمش؛ چنانچه پیشینیان ما، آب را می‌ستودند.

هر آدمی، دانسته و ندانسته، به نوعی در لجاجت و تعارض با خود به سر می‌برد، و هیچ دیگری ویرانگر‌تر از خود آدمی نسبت به خودش نیست.

که چون عشق جای تهی کند، تهیگاه آن را مرگ میتواند پر کند یا نفرت؛ و بعضاً هر دو با هم. اما چگونه میتوانی نفرت داشته باشی از زلالی آی چشمه ساری من گوارای تو بود و ستوده تو و چنان چون یک آیین حیاتی قدیمی می‌ستودیش.

خود را وارد جان دیگری کردن، جان خود را وانهادن. بلوغ عمر یکباره را با دیگری در میان گذاردن...

نیلوفر نگفت که چنان حسی را فقط اوست که درک می‌کند؛ چون تا آن روز نتوانسته بود این باور را در ذهن دیگری، از جمله خواهرش، جا بیندازد که دو انسان می‌توانند و این قابلیت را دارند که روح‌شان چنان در هم بیامیزد که در بسیاری لحظات یکی بشوند....

اشک هرگز! مدت‌های زیادی است که نتوانسته‌ام بگریم - این را بارها به او گفته بودم- فقط چشم‌هایم داغ می‌شوند ، انگار گر می‌گیرند و لحظاتی بعد احساس می‌کنم فقط مرطوب شده‌اند ؛ اندکی مرطوب.

اشک هرگز! مدت‌های زیادی است که نتوانسته‌ام بگریم _

این اشک خشک...آری...مانده است پشت مردمکانم، چیزی چون ابرهایی در قفس پشت پرده های چشم. دیری است دیرگاه _زمانی است که نه می بارد و نه می شکند نه می بارم و نه پایان می گیرم. ابر شده ام؛ از آن ابر های خشک آسمان های کویر. خشک و عبوس و عبث نه گذر می کنم از خود و نه از این آسمان .

تو آمدی و من با خود گفتم خجسته باد ؛ طالع شد!

مگر انسان می‌تواند نابود شدنِ خودش را از بیرون بنگرد و فروریختن‌های نامرئی روح خود را تشخیص بدهد؟

ابر شده‌ام ؛ از آن ابرهای خشک آسمان‌های کویر. خشک و عبوس و عبث، نه گذر می‌کنم از خود و نه از این آسمان، هی...

من چگونه حسی هستم وقتی ذهنم شاخه، شاخه، شاخه است که من در هر شاخه‌اش اسیر و اسیر و اسیرم به جستجوی نیافتن و نبودِ آنچه در جستجویش هستم؟

نگاه او به من کفایت می‌کرد برای سرمستی وصف‌ناپذیرم اگر چشمان عالَمی حتی نسبت به من کور می‌شد.

«کشتن روح انسان، جنایت بی‌خون و خنجری ست که زن، فقط زن می‌تواند آن را با ظرافت تمام به انجام برساند و تو را وا نهد با کالبدی انباشته از نفرت.»

قلب، قلب، همانچه در سینه‌ی من می‌تپد، که در سینه‌ی من می‌تپد و بازتاب آن در چهره و در مویرگ‌های چهره، انسان را از دیگری متفاوت می‌نماید. قلب، _دل_ همان مفهوم قدیمی و باستانی که فرهنگ ما بر محور آن ریخت یافته یا از ریخت افتاده است.