که چون عشق جای تهی کند، تهیگاه آن را مرگ میتواند پر کند یا نفرت؛ و بعضاً هر دو با هم. اما چگونه میتوانی نفرت داشته باشی از زلالی آی چشمه ساری من گوارای تو بود و ستوده تو و چنان چون یک آیین حیاتی قدیمی می‌ستودیش.

معلوم شد که فقر قوی‌تر از ترس است

من به اتاقم برگشتم، در اتاق را از تو چفت کردم و دراز کشیدم، اما نمی توانستم بخوابم فکر او آسوده ام نمیگذاشت. گفتم اگر پنجره را باز کنم و اگر آدمها مثل مه میتوانستند به هر جا سر بکشند، اگر، اگر مدام می آمد و می رفت. و آن شب فهمیدم که به همین سادگی آدم اسیر می شود و هیچ کاری هم نمی شود کرد. نباید هرگز به زنان و مردان عاشق خندید.همین جوری دو تا نگاه در هم گره میخورد و آدم دیگر نمی تواند در بدن خودش زندگی کند، میخواهد پر بکشد.

و من هم مانند آنان هستم. چه باید کرد! مرگ برای کسانی مثل من هیچ نیست. حادثه‌ای است که به آن‌ها حق می‌دهد.

حقیقت خود نیز وهمی بیش نیست. وهمی که بی آن نمی توان زندگی کرد.