بریده‌ کتاب‌های قمارباز

امان از دست این آدم های از خود راضی : تا بگویی چه، این پرچانه ها با غرور و خرسندی خاطر بالای منبر می روند.

پاک سرگشته بودم. فقط می خواستم در کنارش باشم. همیشه در هاله ی او، در پرتو او، تا آخر عمر. غیر از این هیچ نمی خواستم. آخر مگر می توانستم از او دور شوم؟

گاهی فکر،به ظاهر بهت آور و عجیبی با چنان قوتی بر انسان مستولی می شود که عاقبت آن را تحقق یافتنی می پندارد.

میان ما رابطه‌ی عجیبی برقرار شده است که با توجه به نخوت و نفرتی که در رفتارش نسبت به همه آشکار است از بسیاری جهات برای من نامفهوم است. مثلا می‌داند که من دیوانه‌وار دوستش دارم و حتی اجازه می‌دهد که از این عشق سودایی برایش حرف بزنم. و البته هیچ‌چیز بیش از همین آزاد گذاشتن من، که بی‌هیچ مانع یا ملاحظه‌ای از عشق خود با او حرف بزنم، گواه نفرتش از من نیست

یک قدرت جبار و مستبد و بی حد ،اگر روی یک مگس هم باشد یک نوع خوشی و لذتی دارد.سرشت انسان جابر و مستبد است و دوست میدارد که برنجاند و شما این یکی را پیش از اندازه دوست می دارید.

گاهی فکری عجیب، خیالی واهی، و به ظاهر سخت از واقعیت دور، در ذهن آدم چنان قوت می گیرد که آدم آن را معقول و عملی می پندارد. سهل است، در صورتی که با میلی شدید و سودایی همراه باشد ممکن است آن فکر را امری محتوم و مقدر بشمارد. شاید کار از این هم فراتر رود، مثلا ترکیبی از پیش‌احساس ها، یا مثلا تلاش فوق‌العاده‌ی اراده، یک جور تخدیر خود با داروی خواب آور تخیل، یا چیزی غیر از این ها... نمی دانم.

پرنده را از پروازش میشناسند، آدم را از کارهایش!

مادربزرگ باز هم از ژنرال پرسید: _ من می خواهم در این جا همه چیز را ببینم... (و رو به من) قبول میکنی آلکسی ایوانوویچ؟ _ آه،هرقدر که دلتان بخواهد.البته من خودم... و پولینا و موسیوی دگریو... همگی مان خیلی خوشحال خواهیم شد از این که شما را همراهی کنیم. دگریو با خنده ی زیبایی که بر لب داشت به میان حرف دوید و به فرانسه گفت: _البته خانم،باعث خوش حالی ما خواهد بود. _تو بمیری،خوشحالی! مرا مشغول می کنی،مردک!

از نو مرا در آغوش کشید،مرا تنگ در بغل فشرد و صورتش را با علاقه‌ای گرم و با حرارت به صورت من چسباند.

انسان دوست دارد که بهترین دوستان خودش را در مقابل خود،خوار ببیند. دوستی بیشتر اوقات بر روی تحقیر و شرمساری بنا نهاده می شود.این حقیقتی است قدیمی که همه مردان با فکر از آن اطلاع دارند.

عطش شدیدی به بازی کردن،سراپای مرا گرفته بود.شاید این تأثرات و احساس های گوناگون،بی این که روح انسان را سیر کنند،جز عصبانی کردن آن کاری انجام نمی دهند و شاید روح انسان تأثرات و احساس های نوینی را می طلبد که بیش از پیش شدید باشند و تا به از بین رفتن کامل قوای انسان ادامه بیابند.

برایم کافی است که نزدیک او باشم. برای ابد، همیشه و در تمام عمر..

من حالا چه هستم؟هیچ! صفر! فردا چه خواهم شد؟ فردا ممکن است باز از میان مردگان برخیزم و زندگی نویی شروع کنم. و "انسان" را، تا هنوز کاملا در من تباه نشده،کشف کنم.

اگر هم هرگز مرا دوست نمی‌داشت،به نظر من دلیل بر این نمیشد که احساسات مرا اینطور زیر پا بیندازد.