بریده‌های کتاب قمارباز

من حالا چه هستم؟هیچ!صفر! فردا چه خواهم شد؟ فردا ممکن است باز از میان مُردگان برخیزم و زندگی نویی شروع کنم. و «انسان» را، تا هنوز کاملاً در من تباه نشده، کشف کنم.

اگر حاضر نیستم برای دیگران بازی کنم برای این نیست که میل ندارم ، بلکه برای این است که اگر بکنم خواهم باخت.

مثل کسی که غرق شده و به هر ساقه علفی چنگ می‌زند. قبول کنید، اگر در حال غرق شدن نبود، ساقه علف را جای شاخه درخت نمی‌گرفت!

«درباره ی برد و سودورزی حقیقت این است که مردم نه فقط دور میز رولت و بساط قمار،بلکه همه‌جا همیشه سعی می‌کنند که چیزی از چنگ حریف بیرون آورند و در جیب خود بگذارند.»

یک جنتلمن واقعی نباید حتی اگر تمام دارایی و ثروت خود را باخت تحریک بشود،متأثر بشود.

من شما را بی این که امیدی داشته باشم ، دوست می دارم و نیز می دانم که باز هم شما را هزار بار بیش از پیش دوست خواهم داشت .

میپرسید چرا به پول احتیاج دارم؟ چه سوالی! برای اینکه پول همه چیز است.

می خواستم پیش من بیاید و به من بگوید:《با همه اینها تو را دوست می دارم》حتی اگر این، چیزی جز یک آرزوی تحقق ناپذیر باشد.

چه بسا که روح آدمیزاد، بعد از چشیدن این همه احساس های تند، دیگر سیری نمی‌شناسد و به‌عکس تشنگی اش تیز تر می‌شود و خواهان احساس های تند دیگری است، احساس هایی هر چه شدیدتر و تندتر تا آن‌که پاک از رمق خالی شود.

«این را به شما بگویم:در بندِ داشتن هیچ خصلت برجسته‌ای هم نیستم! حالا در من همه‌چیز از جوش افتاده. دیگر هیچ شوری در من نمی‌بینید.خودتان می‌دانید چرا! هیچ فکر انسانی در سر من نیست.مدت هاست که دیگر خبر ندارم در دنیا چه می‌گذرد.نه در روسیه نه این‌جا!»

من حرف آن مدعی را یاوه می‌شمارم که با شکم سیر و خیال راحت درس اخلاق می‌دهد

«روس ها به قدری با استعدادند و استعدادشان به قدری جنبه های گوناگون دارد که نمی‌توانند به سرعت صورت ظاهری مناسب را پیدا کنند. این جا فقط صورت ظاهر است که مهم است.»

ناگهان بدون آنکه خودخواهی در آن میان تاثیری داشته باشد، عطش شدیدی به بازی کردن، سراپایم را فراگرفته بود. شاید این تأثرات و احساس های گوناگون بدون سیر کردن روح انسان، کاری جز عصبانی کردن آن انجام نمی دهند و شاید روح انسان تأثرات و احساس های نوینی می طلبد که بیش از پیش شدید باشند و تا از بین بردن کامل قوای انسان ادامه بیابند...

عشق من،گرچه بسیار قوی و صمیمی بود،ولی..آخر چه شد؟ راستی اکنون چیزی از او باقی نمانده است.

نمی‌دانید اگر می‌توانستم با چه لذتی همه چیز و همه‌کس را می گذاشتم و پی کار خودم میرفتم.

مستر آستلی بی‌حرکت رو‌به‌روی من نشسته بود و چشم در چشمِ من دوخته گوش می‌داد و لب از لب برنمی‌داشت و حتا هیچ صدایی از او شنیده نمی‌شد. اما وقتی ضمن صحبت به مرد فرانسوی هم اشاره‌ای کردم ناگهان حرفم را برید و با لحنی جدی پرسید که آیا حق دارم از این شخص نیز که به رابطه‌ی عاطفی من با پولینا مربوط نیست حرف بزنم؟ پرسش‌های مستر آستلی همیشه لحن عجیبی داشت. من جواب دادم: «حق با شماست. راست می‌گویید، انگار حق ندارم.» «شما در خصوص این مارکی و میس پولینا هیچ چیزِ قطعی نمی‌دانید. حرف‌هاتان همه براساس حدس و فرض است. این‌طور نیست؟» باز از لحن قاطعانه‌ی مردی به محجوبی او تعجب کردم. جواب دادم: «بله، حق با شماست، چیزی که به صحت آن یقین کامل داشته باشم نمی‌توانم بگویم. هیچ!» «در این صورت کارتان درست نیست. نه‌فقط حق ندارید در خصوص چیزی که به صحت آن یقین ندارید با من حرف بزنید، بلکه حتا در دل‌تان هم نبایست درباره‌ی آن حکمی بکنید.»

آری،شما درست از دست رفته اید! شما آدم با ذوقی هستید،خوی حساس و زنده ای هم دارید و بدجنس نیستید، می توانستید برای وطنتان که این همه به ذوق و قریحه احتیاج دارد مفید باشید، ولی اینجا مانده اید و عمرتان تمام شده است...