بریده‌های کتاب قمارباز

اگر می‌دانستند که من وضع کنونی خود را تا چه پایه زشت و نفرت‌آور احساس می‌کنم زبان‌شان برنمی‌گشت که به من درس زندگی و اخلاق بدهند.

گاهی احساس می‌کنم در گردباد گرفتارم و توفان به‌زودی باز جهان را می‌جنباند و زبانه‌اش مرا در خود می‌کشد و از پایم می‌اندازد و من احساس اندازه را از دست می‌دهم و باز می‌چرخم و می‌چرخم و می‌چرخم...

از این دیدگاه شروع می‌کنند بر دنیا داوری کنند و مقصران را ، یعنی کسانی که،ولو اندکی، غیر از خودشان باشند ، فورا مجازات کنند.

نمی‌دانید اگر می‌توانستم با چه لذتی همه چیز و همه‌کس را می گذاشتم و پی کار خودم میرفتم.

اگر حاضر نیستم برای دیگران بازی کنم برای این نیست که میل ندارم ، بلکه برای این است که اگر بکنم خواهم باخت.

من حرف آن مدعی را یاوه می‌شمارم که با شکم سیر و خیال راحت درس اخلاق می‌دهد

من حالا چه هستم؟هیچ!صفر! فردا چه خواهم شد؟ فردا ممکن است باز از میان مُردگان برخیزم و زندگی نویی شروع کنم. و «انسان» را، تا هنوز کاملاً در من تباه نشده، کشف کنم.

فقط برای مدت معینی همه‌ی این‌ها و حتی خاطراتم را از مغزم بیرون ریخته‌ام. تا وقتی که موقعیت و وضعم کاملا استوار بشود... آن وقت شما خواهید دید که از میان مرده‌ها بلند خواهم شد!

دوست داشتم بیاید و بگوید: با همه‌ی این‌ها دوستت دارم. وگرنه اگر این آرزویم تحقق پذیر نباشد، پس دیگر چه آرزویی می‌توانستم داشته باشم؟

من شما را بی این که امیدی داشته باشم ، دوست می دارم و نیز می دانم که باز هم شما را هزار بار بیش از پیش دوست خواهم داشت .

« اگر حاضر نیستم برای دیگران بازی کنم برای این نیست که میل ندارم، بلکه برای این است که اگر بکنم خواهم باخت!»

« درباره‌ی برد و سودورزی حقیقت این است که مردم نه فقط دور میز رولت و بساط قمار، بلکه همه‌جا همیشه سعی می‌کنند که چیزی از چنگ حریف بیرون آورند و در جیب خود بگذارند.»

« آخر با جیب خالی که نمی‌شود قمار کرد. آدم باید پولی داشته باشد که ببازد!»

مثل کسی که غرق شده و به هر ساقه علفی چنگ می‌زند. قبول کنید، اگر در حال غرق شدن نبود، ساقه علف را جای شاخه درخت نمی‌گرفت!

حقیقت این است که گاهی این فکر مانند برق از ذهن من می گذرد که "آیا من آن زمان دیوانه نبودم؟ آیا تمام این مدت را جایی در تيمارستانی نگذرانده ام؟ چه بسا هنوز هم اسیر تیمارستانم، و شاید این ها همه اوهام بود و هنوز نیز هست..."

با این حال به همه ی مقدسات سوگند می خورم که آن روز که روی قله ی شلانگنبرگ بودیم، روی همان تیغه ای که همه برای تماشا با آن بالا می روند، اگر به من گفته بود "خودتان را فرو اندازید"،بی درنگ خود را به دره انداخته بودم، آن هم با لذت.

گاهی آخرین گولدن چه کارها می کند! اگر شکستم را پذیرفته بودم،اگر جرئت تصمیم نمی داشتم چه شده بود؟...

من خودم را به دست خود نابود کرده ام.