آدما همشون شدیداً آرزوی این رو داشتن که تصمیم های متفاوتی می‌گرفتن.حسرت داشتن. بعضی هاشون فکر می‌کردن اگه بمیرن ، بهتره ، اما هم‌زمان دوست داشتن به شکل دیگه ای از خودشون زندگی کنن .

"جامعه" هرطور بود ، توانایی تشخیص آن به کندی و آهستگی برایم حاصل شد . جنگ فردیت با فردیت . جنگ در موقعیت ها ، و در آن موقعیت ها ، پیروز شدن . انسان به هیچ وجه از انسان تبعیت نمی‌کند. حتی برده ها هم در برابر چوب تنبیه و حقارت آمیز بودن آن واکنش نشان می‌دهند . پس انسان هیچ طرح و روشی برای زندگی خود ندارد مگر در موقعیت های مرگ و زندگی. در حالی که از انگیزه ها و علت ها سخن می‌گویند ، شکی نیست که هدف تلاششان فقط فردیت است . از فردیت هم که می‌گذرند به خاطر فردیت است. مشکلات جامعه مشکلات فردیت است.

آدم هایی که رفتار های درون و بیرون خانه‌شان به کلی متفاوت بود.اما منِ احمق بدون هیچ پرده‌پوشی آدم‌گریز بودنم را فریاد می‌زدم.

اگر می‌دانستند که من وضع کنونی خود را تا چه پایه زشت و نفرت‌آور احساس می‌کنم زبان‌شان برنمی‌گشت که به من درس زندگی و اخلاق بدهند.

گاهی احساس می‌کنم در گردباد گرفتارم و توفان به‌زودی باز جهان را می‌جنباند و زبانه‌اش مرا در خود می‌کشد و از پایم می‌اندازد و من احساس اندازه را از دست می‌دهم و باز می‌چرخم و می‌چرخم و می‌چرخم...