این کتاب قسمت چهارم از یک مجموعه رمانه و خصوصا در این کتاب حتما نیازه که کتاب های قبل رو خونده باشید .
داستان جذاب و گیرایی داره و مخاطب رو تا پایان در ابهام و فهمیدن عاقبت شخصیت اصلی نگه میداره و در نهایت به قسمت بعد ارجاع میده .
به خوبی حال یک فرد زخمی و جون سخت رو نشون میده .
      

        این نظر شخصی بندست که رمان های اخیر آقای حدادپور که ارادت هم خدمتشون دارم و به قول خودشون مستند داستانی هستند، به نظرم بیشتر شبیه به خبر های جنایی جالبِ روزنامه ها هستند تا رمان .
      

        این کتاب رو واقعا نمیشه به عنوان رمان خوند و باید به چشم کتابی در مورد روش های استراق سمع و مدیریت اشتازی و حکومت آلمان شرقی نگاه کرد . و پیوستگی و مایه داستان رو نداره .
از طرفی برای تایید مطالب کتاب باید به منابع دیگه  هم رجوع کرد چون به نظر می رسه نویسنده با بدبینی و به قصد سیاهنمایی این کتاب رو نوشته و اغراق های زیادی در اون هست که به نظر بعضی از اونها غیر واقعیه و این مقدار نظارت در آن زمان که تکنولوژی های الان هم نبوده ، نشان از غیر واقعی بودن آنهاست.
۲ ستاره هم صرفه بخاطر سعی در دادن اطلاعات هست .

      

        از شروع کتاب با داستان و ادبیات روانی مواجه میشوی که با توجه به اینکه نقاط هیجان انگیز یا غافلگیر کننده کمی داره اما پیگیر ادامه میشوی و همراه با زندگی شخصیت اصلی پیش میروی . انگار از تمام زوایای زندگی رافت آگاهی و این مهارت نویسنده را نشان میدهد.
داستان در مورد یک شخص معمولی و بدهکاره که از فرار و در به دری به جاسوس سطح ویژه کشور مصر در اسرائیل بدل میشود و تا سطوح بالا اطلاعات بدست می آورد .
      

        این کتاب آموزش رمان نویسی به روش دانه برفی است که با ایده خیلی جالبی نوشته شده و خواننده را در یک کلاس درس قرار میدهد و انگار به سوالات او که سوالات اکثر نویسندگان تازه کار است پاسخ میدهد .
کتاب به صورت یک رمان نوشته شده ولی در واقع خواننده را در قالب شخصیت اصلی داستان قرار میدهد 
بسیار کاربردی است برای کسانی که میخواهند نویسندگی را شروع کنند و با روش دانه برفی آشنا میشوند .
      

        واقعیت این کتاب استانداردهای یک رمان را ندارد اما اگر به چشم یک مستند یا زندگی نامه نگاه کنی حاوی اطلاعات زیادی در مورد شکل گیری گروه های سیاسی و مسلحانه فلسطین و شرایط زندگی در اردوگاه ها و تعامل فلسطینیان با صهیونیست ها است.
      

        آقای حدادپور دارند به سمت مستند نویسی میروند و به نظرم کتاب هاشون از قالب رمان داره خارج میشه و یک ناملموسی خاصی توی این کتابشون هست .
من که اکثر کتاب هاشون رو خوندم و همیشه توی کانالشون عضو بودم احساس میکنم میخوان نشون بدن که خودشون یک نیروی امنیتی هستن و همه ی کتاباشون تقریبا از نگاه شخصی و به عنوان مستند دارند منتشر میکنن که کار بدی نیست ولی نشون میده رمان صرف نیست .
از طرف دیگه حجم زیاد کتابهایی که دارند منتشر میکنند نشون میده زیاد روی داستان ها کار نمیکنند و به نحوی کمیت کار و معروفیت رو به کیفیت داستان هاشون ترجیح دادند.
داستان پسر نوح هم شامل این قضیه است و به وضوح رد پای اینکه بنده آگاه و مطلع نسبت به این موضوع هستم توش دیده میشه و زیبا کردن داستان با تعاریف و بسط های گوناگون شخصیت ها و داستان را فدای حضور آگاه بودن خودشون داخل داستان کردند .
این داستان در مورد نفوذ و حواشی موجود در بعضی هیئات و دفاتر مراجع است . که به نظرم برای اکثر ما مشخصه که یکی دو دفتر مراجع این مشکل رو دارند ولی در این داستان بزرگتر از حد معمول نشون داده شده.
      

        از زمانی که شروع به خواندن کتاب میکنی ، همراه یک درام تشدید شونده میشوی که یقه ات را رها نمیکند و خیلی جاها دلت برای خیلی ها میسوزد مثل هیام ، بسام ، فادیه ، زهرا ، و دانیال .
هر کدام به یک نحوی دچار احساسات درونی خود هستند ولی وقت نشستن و گریه کردن ندارند .
نقطه قوت این کتاب خانم بلنددوست، تشریح حالات و روحیات و احوالات شخصیت هاست ولی گاها بعضی مسائل خیلی تکراری میشود مثل قهوه ، درد و زخم های فادیه ، صحبت های فادیه و هیام و اریحا ...
اما در طول داستان خط سیر با شیبی یکنواخت پیش میرود و غم پنهانش کم کم زیر پوستت جا میگیرد .
      

        کتاب را تمام کردم . واقعیت خیلی منتظر پایانش بودم اما انگار پایان نداشت یا نویسنده پایان باز را انتخاب کرده. توصیف وقایع و صحنه ها خیلی خوب بود ولی حداقل انتظار خودم یک طرح و داستان معنادارتری بود . فقط یک جا مطالب دارای ارزش تعریف کردن هستن و آن تعریف کردن زندگی خانومی است که داستان خودش را برای سیدهادی تعریف میکند . بقیه آن انگار اتفاقات روزمره عادی است که اگر خلاصه داستان را پشت کتاب مینوشت فکر نمیکنم خودم دیگر کتاب را می خواندم . فکر میکردم بالاخره آن علتی که نویسنده شروع به نوشتن آن کرده در آخر کتاب مشخص میشود ولی واقعا وقتی تمام شد فهمیدم نکته خاصی نداشته است. داستان را میشود یک رمان اجتماعی ساده اما با توصیفات زیبا در نظر گرفت.
      

        در هر چند صفحه یکی از داستان های موازی جذابیت پیدا می کند و شمایی که کتاب را می خوانی هر بار از زبان یک شخصیت وارد داستانش می شوی که هر کدام جذابیت خاصی دارد و بعضی از آنها معما گونه تر شما را به دنبال پایانش ترغیب می کند .
به نظر من معمایی که در آخر مطرح می کند کلمه بی عشق در قاعده چهلم است .
      

        نویسنده به گونه ای زیبا خاطرات شهید یادگار امیدی را با زبانی رسا و گیرا جمع آورده و زوایای زندگی شهید را بدون تکرار در برخی کتب شهدایی بیان کرده است .
      

        به نظر، آنچه که دردش برای ایوان ایلیچ پایان نداشت نه درد جسمی که با داروهایش گاها ساکت می شد بلکه درد روحش بود زمانی که در بستر بیماری به خانواده اش نگاه می کرد که چگونه به دنبال زندگی روزمره خود هستند و جز پیگیری های روزمره و بدون احساس غم ، دردی برای ایلیچ نداشتند . زمانی که به تمام دستاوردهایش مثل اموال و شغلش نگاه میکرد و میدید خالی از معنا هستند وقتی میدید نزدیک ترین کسانش که این زحمات را برایشان کشیده بود پیوند قلبی با او ندارند و از دردش، درد نمی کشند .
زندگی ایوان ایلیچ هرچند موفق بود ولی معنا نداشت و غم او در لحظات آخر عمرش زندگی بدون معنا بود .
تولستوی به زیبایی لحظات آخر عمر یک انسان که هیچ فکری در مورد مرگ نداشته را به تصویر می کشد .
      

        ولیمحمد امیدی معروف به ولی بیگانه و فردوسی ایلام از شاعران حماسه سرای کرد زبان است که عمق شعر هایش از غربت و دوری از وطن الهام گرفته است.
      

        داستان جذاب و شاید آموزنده برای کسانی که نکاتش را بگیرند .
هر تصمیمی در زندگی مسیر جدیدی را ایجاد میکند و هر انسان میتواند n سرنوشت متفاوت داشته باشد.
      

        کتاب دو داستان جدا را روایت میکند و ۲ سمت خیر و شر را به مرور به هم میرساند . اما خیلی جاها به توضیحات اضافه و صفحه پر کن پرداخته است .