بریده‌های کتاب لهجه‌ها اهلی نمی‌شوند

مدیر برنامه ی جوانان اردوگاه آوارگان از نقش هنر در زندگی جوامع آوارگان فلسطینی برایت می‌گوید: کم کم متوجه شدیم بچه های ما در چنان شرایط بحرانی ای متولد میشن که آرزویی جز شهادت ندارن .هدف مون این بود که به بچه هامون یاد بدیم میتونن برای کشورشون زندگی کنند و لازم نیست برای کشورشون بمیرن.»

همیشه دنبال زبان بهتری هستم، دنبال قصه‌هایی که ناتوانی ما در همدردی و بی‌اعتنایی ما به حقوق بشر را نشان دهند. اما این قصه‌ها از دستم می‌گریزند، یا شاید هم دیگر حرفی نمانده.

از پدرم شنیده‌ام که روزی مادربزرگ را در تشییع جنازه‌ای دیده. مادربزرگ گریه و زاری می‌کرده. پدرم که تازه رسیده بوده، از مادربزرگ می‌پرسد «کی مرده؟» و او با اشک‌هایی حقیقی بر گونه، آهسته به پدرم می‌گوید «نمی‌دونم، فقط می‌خواستم شریک غم‌شون باشم.»

امروز ممیزی امپریالیسم در حرف آخر ناشر ها پنهان شده:"این کتاب به فروش نمی‌رود."

تصاویر کتاب‌ها چنان به جهان خیالی من رخنه کرده بودند که اصلا حس نمی‌کردم از جهانی غریبه می‌آیند. کم‌کم فانتزی کتاب‌ها وضعیت عادی را برایم تعریف کرد و جهان واقعی خودم بیگانه شد. خیالم نیز، درست مثل کشورم، استعمار شده بود.

ما به کشور شما حمله می‌کنیم، اقتصادتان را ویران می‌کنیم زیرساخت‌هایتان را از بین می‌بریم، صدها هزار شهروندتان را می‌کشیم و حدود یک دهه بعد رمان ‌های لطیفی می‌نویسیم درباره‌ی اینکه کشتن شما اشک‌مان را در آورده.

مطمئن نیستم چه احساسی دارم. البته که خوشحالم بن لادن مرده و دیگر نمی‌تواند آسیبی به احدی برساند. مرگ او تراژدی زندگی‌اش را پیش چشمم می‌آورد؛ مصائبی که برای دیگران به بار آورد. اما آیا جشن‌گرفتن مرگ درست است؟ چیزی در این ماجرا آشفته‌ام می‌کند. تصویری از ذهنم می‌گذرد: آدم‌هایی که به پیک‌نیک رفته‌اند تا قتل وحشیانه کسی را تماشا کنند.

از خودت می‌پرسی اسرائیل چند بار فلسطینی‌ها را مبهوت خودکشی تحمیلی سرزمینشان کرده؟ به پایین تپه می‌رسی. دورتر، زمین و پارکی است که به تازگی بازسازی شده و چند کودک سفیدپوست آنجا مشغول بازی و دویدن‌اند. «دولت داره یه... یعنی یه محلهٔ یهودی‌نشین جدید وسط روستای ما می‌سازه. اینجا سرزمین ماست، اونا می‌خوان رو خرابه‌هاش برای خودشون خونه بسازن... ما داریم مبارزه می‌کنیم، یعنی توی دادگاه... اما فعلاً که ساخت‌وساز شروع شده. »

با استانداردهای جهان اروپای صنعتی، ما روستاییان فقیری هستیم. اما وقتی پدربزرگم را در آغوش میکشم، چنان احساس غنا میکنم که انگار نُتی در تپش‌های قلب جهانم.