بریده‌ کتاب‌های بار دیگر شهری که دوست می داشتم

تو سرت را بلند می‌کنی، با دیدگان مرطوب، و می‌پرسی: «تو هم از تقدیر می‌ترسی؟ و آیا امکانْ همان تقدیر نیست؟» شاید. و شاید که تقدیر - که من نمی‌شناسمش - انعطاف‌ناپذیرتر باشد. انسان به جنگ امکانات می‌رود یا با آن‌ها کنار می‌آید؛ امّا تقدیر، اگر باشد، بن‌بستِ تمام خیابان‌هاست.

به یاد بیاور که در این لحظه ها نیاز من به تو نیاز من به تمامی ذرات زندگیست.

در پایدارترین شادی‌ها نیز غمی نهفته است و در پاک‌ترین اعمال قطره‌ای از ناپاکی.

فرصت‌های گریزنده را چون قاصدک‌ها به دست باد نشاندیم. ما، در «خفاخانه‌»های ضمیر خویش، چیزی را پنهان نگه داشتیم. پنهان و سرسختانه نگه داشتیم. و روزی دانستیم_ و تو نیز خواهی دانست_ که زمانْ جاودان بودن همه چیز را نفی می‌کند. پوسیدگی بر هر آنچه پنهان شده است دست می‌یابد و افسوس به جای می‌ماند.

به یاد داشته باش که یک مرد، عشق را پاس می‌دارد، یک مرد هر چه را که می‌تواند به قربانگاهِ عشق می‌آورد، آنچه فدا کردنی‌ست فدا می‌کند، آنچه شکستنی‌ست می‌شکند و آنچه را که تحمل سوز است تحمل می‌کند؛ اما هرگز منزلگاهِ دوست‌داشتن به گدایی نمی‌رود.

یک مرد می‌گذشت _ هلیا! "یک" مفلوک‌ترین و پژمرده‌ترین اعداد است_

هلیا! برای دوست‌داشتن هر نفسِ‌زندگی، دوست داشتن هر دمِ مرگ را بیاموز و برای ساختن هر چیزِ نو، خراب کردن هرچیز کهنه را و برای عاشقِ عشق بودن، عاشقِ مرگ بودن را.

در پایدارترین شادی‌ها هم غمی نهفته است و در پاک‌ترین اعمال، قطره‌ای ناپاکی.

ما برای فروریختنِ آنچه کهنه است آفریده شدیم. در ما دمیدند که طغیانگر و شورش‌آفرین باشیم... :)

اکنون که اصوات ناخوشایند آنها در تو فرو می‌ریزد و بیدار نشسته‌ای، به یاد داشته باش که یک مرد، عشق را پاس می‌دارد، یک مرد هرچه را که می‌تواند به قربانگاه عشق می‌آورد، آنچه فداکردنی‌ ست فدا می‌کند، آنچه شکستنی ست می‌شکند و آنچه را که تحمل‌سوز است تحمل می‌کند؛ اما هرگز به منزلگاه دوست داشتن به گدایی نمی‌رود.