بریده‌های کتاب بار دیگر شهری که دوست می داشتم

ما هرگز از آنچه نمی‌دانستیم، و از کسانی که نمی‌شناختیم، ترسی نداشتیم. ترس، سوغاتِ آشنایی هاست.

هلیا، طعم تلخ پوست آن انارها یادت هست؟ گرگ‌ها کنار رودخانه چراغ افروخته بودند. تو از صدای غربت، از فریادِ قدرت، و از رنگ مرگ می‌ترسی؟ هلیا! برای دوست داشتن هر نَفَس زندگی، دوست داشتن هر دم مرگ را بیاموز و برای ساختن هر چیز نو، خراب کردن هر چیز کهنه را و برای عاشق عشق بودن، عاشق مرگ بودن را...

تحملِ تنهایی از گداییِ دوست‌داشتن آسان‌تر است. تحمل اندوه از گدایی همه‌ی شادی‌ها آسان‌تر است. سهل است که انسان بمیرد تا آنکه بخواهد به تکدّی حیات برخیزد.

به یاد بیاور که در این لحظه ها نیاز من به تو نیاز من به تمامی ذرات زندگیست.

در پایدارترین شادی‌ها نیز غمی نهفته است و در پاک‌ترین اعمال قطره‌ای از ناپاکی.

فرصت‌های گریزنده را چون قاصدک‌ها به دست باد نشاندیم. ما، در «خفاخانه‌»های ضمیر خویش، چیزی را پنهان نگه داشتیم. پنهان و سرسختانه نگه داشتیم. و روزی دانستیم_ و تو نیز خواهی دانست_ که زمانْ جاودان بودن همه چیز را نفی می‌کند. پوسیدگی بر هر آنچه پنهان شده است دست می‌یابد و افسوس به جای می‌ماند.

آنها که تا سپید صبح بیدار مینشینند ستایشگران تاریکی نیستند.

من میخواهم به کودکی خویش بازگردم، به پاک‌ترین رویاها. به سوی آنچه مرا هفت‌ساله بودن بیاموزد. که همه چیز را با رنگ‌های کودکانه بیامیزد. پای پله‌ها بنشینم و به صدای شستن ظرف‌ها گوش بدهم.

به یاد داشته باش که یک مرد، عشق را پاس می‌دارد، یک مرد هر چه را که می‌تواند به قربانگاهِ عشق می‌آورد، آنچه فدا کردنی‌ست فدا می‌کند، آنچه شکستنی‌ست می‌شکند و آنچه را که تحمل سوز است تحمل می‌کند؛ اما هرگز منزلگاهِ دوست‌داشتن به گدایی نمی‌رود.

هر لحظه‌ای که در تسلیم بگذرد، لحظه‌ای ست که بیهودگی و مرگ را تعلیم می‌دهد.

ما هرگز از آنچه نمی‌دانستیم و از کسانی که نمی‌شناختیم ترسی نداشتیم. ترس سوغات آشنایی‌هاست...

گل ها از یاد بردند که باغبان آنها را کوچک آفریده است. سر کشیدند و بلند شدند. ما نتوانستیم با گل ها بجنگیم. ما نتوانستیم آنها را از خاک جدا کنیم. آنها ریشه هایی یافتند که ده سال خاک نمناک باغ را مکیده بودند. گل ها از درخت های بلند و سایه بان های برگ نترسیدند.

ما هرگز از آنچه نمیدانستیم و از کسانی که نمی‌شناختیم ترسی نداشتیم. ترس، سوغات آشنایی‌هاست.

یک مرد می‌گذشت _ هلیا! "یک" مفلوک‌ترین و پژمرده‌ترین اعداد است_