بریده‌های کتاب دایی جان ناپلئون

دایی جان ناپلئون فریاد زد: - حالا من با این وضع اون موقعیت بروم عیادت خمیرگیر که از قصاب رضایت دهد. - شما را عرض نکردم... یکی از ما... یا مثلاً مش قاسم را بفرستیم... دوست علی خان به میان صحبت دوید: - حرف درستی است.خیلی منطقی است. البته شأن خانواده ما نیست. که عیادت خمیرگیری برویم. ولی مش قاسم را می‌شود فرستاد.

جسم آدم توی کارخانه ننه آدم درست می‌شود امّا روح آدم توی کارخانه دنیا ...

نگاه نوازشگر لیلی می‌خواست توی گلویم برود و آنچه را که جرات نمی‌کردم به زبان بیاورم از اعماق حنجره‌ه‌ام بیرون بکشد. من هم سخت مصمم بودم که عشقم را به او بگویم. اما جمله‌اش را پیدا نمی‌کردم. مثل برق جملات عاشقانه‌ای که در کتاب‌ها خوانده بودم در ذهنم رژه رفت: من تو را دوست دارم- تو را دوست می‌دارم- دوستت دارم... عاقبت در حالی که حس می‌کردم رنگم به شدت سرخ شده است، تپق زنان گفتم: لیلی، من تو را دوست دارم.

اون چیزی که حد نداره ، خریته

اولین بار بود که جلسه مشاوره با حضور من تشکیل می‌شد.

خدایا! عاشقی چه کار سختی است. از درس حساب و هندسه هم سخت تر.

زیاد غصه نخور! با همه اینها، باز برنده هستی که عشق را شناختی. سعادتی بردی که در عمر کوتاه آدم نصیب همه کس نمی‌شود

ما بی‌هوا گوشمان به سوراخ کلید خورد و حرف‌هاشان را شنیدیم.

به قول ناپلئون آن چیزی که حدی ندارد خریت است.

آدم چطور می‌فهمد که عاشق شده است؟ ــ واللّه، بابام‌جان … دروغ چرا؟ … اونکه ما دیدیم این‌جوری است که وقتی خاطر یکی را می‌خواهی.. آن وقتی که نمی‌بینیش توی دلت پنداری یخ می‌بنده … وقتی می‌بینیش یک هُرمی توی این دلت بلند می‌شه، پنداری تنور نانوایی را روشن کردند … همه چیز دنیا را، همه مال و منال دنیا را برای اون می‌خواهی، پنداری حاتم طایی شدی … خلاصه آرام نمی‌گیری مگر اینکه آن دختر را برات شیرینی بخورند