بریده‌ کتاب‌های دایی جان ناپلئون

دایی جان ناپلئون فریاد زد: - حالا من با این وضع اون موقعیت بروم عیادت خمیرگیر که از قصاب رضایت دهد. - شما را عرض نکردم... یکی از ما... یا مثلاً مش قاسم را بفرستیم... دوست علی خان به میان صحبت دوید: - حرف درستی است.خیلی منطقی است. البته شأن خانواده ما نیست. که عیادت خمیرگیری برویم. ولی مش قاسم را می‌شود فرستاد.

نگاه نوازشگر لیلی می‌خواست توی گلویم برود و آنچه را که جرات نمی‌کردم به زبان بیاورم از اعماق حنجره‌ه‌ام بیرون بکشد. من هم سخت مصمم بودم که عشقم را به او بگویم. اما جمله‌اش را پیدا نمی‌کردم. مثل برق جملات عاشقانه‌ای که در کتاب‌ها خوانده بودم در ذهنم رژه رفت: من تو را دوست دارم- تو را دوست می‌دارم- دوستت دارم... عاقبت در حالی که حس می‌کردم رنگم به شدت سرخ شده است، تپق زنان گفتم: لیلی، من تو را دوست دارم.

اولین بار بود که جلسه مشاوره با حضور من تشکیل می‌شد.

خدایا! عاشقی چه کار سختی است. از درس حساب و هندسه هم سخت تر.

ما بی‌هوا گوشمان به سوراخ کلید خورد و حرف‌هاشان را شنیدیم.

من يک روز گرم تابستان، دقيقا يک سيزده مرداد، حدود ساعت سه و ربع کم بعد از ظهر عاشق شدم. تلخي ها و زهر هجري که چشيدم بارها مرا به اين فکر انداخت که اگر يک دوازدهم يا يک چهاردهم مرداد بود شايد اين طور نمي شد.

خدایا! چرا فرار کردم؟ چرا نماندم تا عکس العمل او را ببینم؟ خودم هم هیچ نفهمیدم. به خاطره ام رجوع کردم. هیچ جا نخوانده و نشنیده بودم که عاشق بلافاصله بعد از اظهار عشق فرار کند.