بریده‌های کتاب دایی جان ناپلئون

اولین بار بود که جلسه مشاوره با حضور من تشکیل می‌شد.

خدایا! عاشقی چه کار سختی است. از درس حساب و هندسه هم سخت تر.

زیاد غصه نخور! با همه اینها، باز برنده هستی که عشق را شناختی. سعادتی بردی که در عمر کوتاه آدم نصیب همه کس نمی‌شود

قبل از اینکه درباره عاشق شدن یا نشدنم به نتیجه برسم از سرنوشت عشاقی که مرور کرده بودم وحشت کردم. تقریباً همه آنها سرنوشت غم انگیزی داشتند و ماجرا به مرگ و میر تمام شده بود. ليلى ومجنون مرگ و میر، شیرین و فرهاد مرگ و میر رومئووژولیت مرگ و میر پل و ویرژینی مرگ و میر آن پاورقی عاشقانه مرگ و میر. خدایا نکند واقعاً عاشق شده باشم و من هم بمیرم؟

ما بی‌هوا گوشمان به سوراخ کلید خورد و حرف‌هاشان را شنیدیم.

به قول ناپلئون آن چیزی که حدی ندارد خریت است.

آدم از یک فکر احمقانه خنده اش نگیرد ولی دلیل نمی‌شود که احمقانه نباشد.

آدم چطور می‌فهمد که عاشق شده است؟ ــ واللّه، بابام‌جان … دروغ چرا؟ … اونکه ما دیدیم این‌جوری است که وقتی خاطر یکی را می‌خواهی.. آن وقتی که نمی‌بینیش توی دلت پنداری یخ می‌بنده … وقتی می‌بینیش یک هُرمی توی این دلت بلند می‌شه، پنداری تنور نانوایی را روشن کردند … همه چیز دنیا را، همه مال و منال دنیا را برای اون می‌خواهی، پنداری حاتم طایی شدی … خلاصه آرام نمی‌گیری مگر اینکه آن دختر را برات شیرینی بخورند

جسم آدم توی کارخانه ی ننه آدم درست می شود اما روح ادم توی کارخانه دنیا...

من يک روز گرم تابستان، دقيقا يک سيزده مرداد، حدود ساعت سه و ربع کم بعد از ظهر عاشق شدم. تلخي ها و زهر هجري که چشيدم بارها مرا به اين فکر انداخت که اگر يک دوازدهم يا يک چهاردهم مرداد بود شايد اين طور نمي شد.

خدایا! چرا فرار کردم؟ چرا نماندم تا عکس العمل او را ببینم؟ خودم هم هیچ نفهمیدم. به خاطره ام رجوع کردم. هیچ جا نخوانده و نشنیده بودم که عاشق بلافاصله بعد از اظهار عشق فرار کند.

مومنت ؛ زیاد هم دلواپس نباش.خدا با آدم های عاشق است..