بریده‌های کتاب مرگ فروشنده

دنیا مثل صدف مروارید می مونه! اما این صدف رو آدم نمی تونه روی تشک رختخواب باز کنه!

ویلی: (سرش را بالا می‌کند.) توی این حیاط آدم باید گردنش خُرد بشه، تا بتونه ستاره ببینه.

تو این مملکت جای تعجب اینجاست که هر مردی، اگر محبوب باشه،‌ همین‌جا می‌تونه به الماس هم برسه.

همیشه تصمیم قاطع گرفتم که زندگیم رو بیخودی هدر ندم. اما هربار برمی‌گردم اینجا متوجه میشم تنها کاری که کردم این بوده که زندگیم رو هدر دادم.

بیف: آرزوهای دور و درازی داشت؛ همش غلط، سر تا پا غلط. هپی: این حرفو نزن! بهش توهین می‌کنی. بیف: اون هیچ‌وقت نفهمید که توی این دنیا چه کاره‌س.

ویلی: گور پدر نگهبان، من دوتا پسر نترس دارم. چارلی: زندونا پر از همین آدمای نترسه.

بیف: _من نمی‌تونم چیزی رو بچسبم مامی ,نمی‌تونم به یه نوع زندگی بچسبم. ليندا: _بیف،مرد پرنده نیست که بهار که شد بیاد و تموم که شد بره.

چارلی: هیچکس حق نداره اونو سرزنش کنه. تو نمی‌فهمی. اون یه فروشنده بود. برای فروشنده مقام عالی وجود نداره. نه از پیچ و مهره سر در میاره، نه از علم حقوق سررشته داره و نه طب می‌دونه. آدمیه که همش دوره‌گردی می‌کنه و کفشاش همیشه برق می‌زنه. باید لبخند هم بزنه. اگه مشتریا به لبخندش جواب ندن، دیگه دنیا زیر و رو می‌شه‌. اگرم یه خورده ناراحتی قبلی داشته باشه که دیگه کار تمومه.

ویلی: خیلی کار مهمیه که آدم بیست و پنج سال قسط بده. لیندا: موفقیتیه!

من امروز آخرین قسط خونه رو دادم. اما تو دیگه نیستی که توش زندگی کنی. (بغض گلویش را می‌فشرد.) ما دیگه بدهی نداریم! (متأثر می‌شود و گریه سر می‌دهد.) ما دیگه آزاد شده بودیم! (بیف آهسته به سوی او می‌آید.) آزاد بودیم... آزاد...

بن: با غریبه هیچوقت جوانمردانه بازی نکن پسر جون؛ اینطوری هیچوقت از جنگل قسر بیرون نمیای.

من سی و چهار از عمرمو توى اين شركت هدردادم، هوارد. حالا من پول ندارم حق بیمه‌مو بدم. تو نبايد با من اينجورى رفتار کنی. آدم مى تونه پرتقالو بخوره و پوستو بندازه دور؛ اما آدم که پرتقال نيست.

هپی: استنلی، وضعت چطوره؟ استنلی: مثل سگ زندگی می‌کنم؛ ای‌کاش موقع جنگ رفته بودم ارتش، الان مرده بودم.

من سی چهل سال عمرمو توی این شرکت گذاشتم، اما حالا بیمه‌م رو هم نمیتونم بدم! نمیشه هلورو بخوری و هسته‌ش رو تف کنی بیرون! آدمی‌زاد میوه درخت نیست!

بیف: آخه این وضع، تا کی‌تونه ادامه پیدا کنه؟ هپی: بابا هیچ‌وقت به اندازه موقعی که در انتظار یه چیزیه خوشحال نیست.