بریده‌های کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن

به تاریخ که برمیگردیم می بینیم اختلاف طبقاتی از جمله دردهای مزمن تاریخ است در همه اجتماعات.نه فقط اجتماعات عقب مانده قبایلی،نه فقط اجتماعات سرزمین های دور از تمدن ،بلکه در آن کشورها و سرزمین هایی که مادر تمدن بشری و گاهواره تمدن بشری هستند.در همان جا اتفاقا اخلاف طبقاتی با زشت ترین و کریه ترین صورتی خودش را به ما از لا به لای اوراق تاریخ نشان می دهد.

ایمان یعنی باور، به وضوح مطلب را پذیرفتن و قبول کردن، یعنی دنبال یک جاذبه حرکت کردن.

بزگ تر از نعمت ولایت، نعمتی نیست.

به طور کلی، هیچ پیغمبری نبوده که آمده باشد تا برای مردم، یک مقدار مسائل فرعی و جزئی زندگی را بیان بکند.

ارادهٔ خدا و مشیّت خدا_ در موارد معمولی البته_ جز در قالب علت‌های طبیعی و عادی جلوه‌گری نمی‌کند. شما اگر چنانچه خواستید، تصمیم گرفتید، پای یک سخن هدایتگر و روشنگر نشستید و هدایت شدید، خدا خواسته بود که هدایت بشوید. همین شما اگر تنبلی کردید، اگر سستی کردید، اگر راهِ فهمیدن را روی خودتان بستید، خدا اراده کرده بود که شما نفهمید. اراده کردن خدا به این معناست که وسایل و اسباب عادی پیش آمده یا نیامده؛ اگر با ارادهٔ شما، با خواست شما وسایل و علل عادی، پیش آمده برای انجام گرفتن این معلول، اینجا خدا خواسته، اگر چنانچه شما نخواستید، پیداست که خدا نخواسته؛ نه اینکه نخواستن خدا موجب بشود شما اراده نکنید، نه، شما در اراده کردن آزادید. خدا نخواسته یعنی علت لازم مترتّب نشده، این معنی خدا نخواسته. خب، چرا نمی‌گوییم علت لازم مترتّب نشده، می‌گوییم خدا نخواسته؟ برای خاطر اینکه به وجودآورندهٔ علت‌ها و خاصیت‌بخشِ علت‌ها خدا بود.

مغفرت یعنی پر کردن ان خلا‌هایی که زخم های روح انسانند.با پر کردن انها انسان به کمال میرسد

(الا به ذکر اللّه تطمئن القلوب) همانا به وسیله یاد خدا دل‌ها طمأنینه و ثبات می‌گیرد. یاد خدا خاصیت عجیبی دارد و شما می‌بینید طمأنینه و سکون و ثبات برای موفقیت یک انسان چقدر موثر است و مومن این امتیاز را دارد!

"لا تَستَوحِشوا فی طَریقِ الهُدی لِقِلَّةِ اَهلِهِ" [...] در راه خدا، در راه درست، در راه هدایت، با کم بودن یا زیاد بودنِ رهروان، نبایستی انسان راهش را عوض کند و تصمیمش را دگرگون کند، باید ببیند که راه هدایت هست یا نیست.

انسان در دنیا پشتیبان‌ها، متکاها، برای خود فرض می‌کند. همان‌هایی که عبادتشان می‌کند؛ همان‌هایی که اطاعت و عبودیتشان می‌کند. دلش به آن‌ها گرم است؛ اما روز قیامت این همه دلگرمی و پشت‌گرمی، این همه حامی و پشتیبان نمی‌توانند باری از دوش او بردارند؛ بیچاره!...