بریده‌های کتاب جنگ چهره ی زنانه ندارد

چرا از شر متعجب نمی‌شویم؟ چرا حیرت از شر در نهادمان وجود ندارد؟

احساس می‌کردم خیلی بزرگتر از همسن و سال‌هام هستم،احساس پیری می‌کردم...اونا از روحم خبر نداشتن،نمی‌دیدن درونم چی می‌گذره...

دخترم همین چند وقت پیش از من پرسید جنگ چیه؟ چطور جواب بدهم... من می‌خواهم او را با قلبی نوازشگر و مهربان وارد این دنیا کنم، به او یاد می‌دهم، اگر به شاخه گلی نیاز نداری، نباید آن را از ساقه جدا کنی. نباید کفشدوزک را له کنی و بال‌های سنجاقک را بکنی. اما چگونه جنگ را برای این بچه توضیح بدهم؟ مرگ را وصف کنم؟ به این سوال جواب بدهم: چرا در آن جا آدم می‌کشند؟ چرا یکی از پدربزرگ‌های مرا کشتند؟ همچنین چرا یازده‌ نفر از بستگان نزدیک ما را کشتند؟

جزئیات برای من از هر چیزی مهم تر بودند و تداعی کننده گرما و شفافیت زندگی؛ کاکلی که به جای موهای بافته شده روی سر زنان باقی مانده بود.. یا راجع به اینکه پس از جنگ نمی توانستند به بازار بروند و ویترین های سرخ رنگ قصابی ها را نگاه کنند، حتی به پارچه سرخ رنگ هم نمی توانستند نگاه کنند « آه عزیز من چهل سال گذشته اما تو خونه من نمی تونی هیچ چیز سرخ رنگی پیدا کنی، من بعد جنگ از رنگ قرمز نفرت پیدا کردم»

من درک کردم که ایدئولوژی بزرگ به انسان کوچک نیاز دارد ؛ انسان کوچکی که نباید بزرگ شود. انسان بزرگ برای ایدئولوژی اضافی است و کار کردن با او راحت نیست. دردسرساز است.

هر کی جبهه بود، می‌فهمه من چی می‌گم، می‌فهمه جدا شدن برای یه روز چه معنایی داره...

اون روز من با پسر مورد علاقه‌م قرار ملاقات داشتم ،انگار بال درآوردم و به سمت محل قرار پرواز کردم..فکر میکردم اون امروز بهم اعتراف می‌کنه که دوستم داره،اما اون غمگین اومد سر قرار؛ورا، جنگ! ما رو از سر کلاس میبرن جبهه.اون تو آموزشگاه نظامی درس می‌خوند.خب البته من هم خودم رو در نقش ژاندارک حس کردم .فقط میخواستم برم جبهه و تفنگ دست بگیرم؛ما باید با هم باشیم.فقط باید باهم باشیم. خلاصه حس کردم این یکی دلیل قانع کننده ای بود برای رفتن به جنگ گفتم اشتراکش بزارم😅

هرچه مستمعین بیشتر می‌شدند، داستانی که تعریف می شد بیشتر سانسور می شد .

از تصورات یک دختر عاشق😅: من حتی تصور می‌کردم که چه جوری باهم کشته می‌شیم.توی یک عملیات...☹️

ابدیت. چیزی که همواره در انسان وجود دارد.

انسان مُسن از مرگ می‌ترسه، درحالی که جوون به مرگ پوزخند می‌زنه... جوون فکر می‌کنه نمی‌میره! من باور نمی‌کردم که می‌میرم...

دخترا! می‌دونید که متوسط عمر فرمانده دسته مین‌روبی فقط دوماهه؟

تلاشم این است تا آن‌جایی که رنج، از انسانِ کوچک، انسانِ بزرگ می‌سازد، در همان لحظه، روح انسانی را بررسی کنم:) #رسالت‌قشنگ‌روزنامه‌نگار

درباره جنگ نمی‌نویسم، بلکه درباره انسانِ جنگ می‌نویسم. تاریخ جنگ را توصیف نمی‌کنم بلکه تاریخ احساسات را روایت می‌کنم. من مورخ روح‌ها و قلب‌ها هستم.

چند انسان در هر انسان وجود دارد، و چگونه باید از از این انسان درونی محافظت کرد؟ |داستایوسکی|

انسان بیش از هر چیز در جنگ و عشق، خودش را نشان می‌دهد و رازش را فاش می‌کند. تا عمیق ترینِ اعماق و تا لایه‌های زیر پوستی. همه‌ی ایده‌ها در برابر چهره‌ی مرگ رنگ می‌بازد و آن‌جاست که ابدیتی غیرقابل درک ظاهر می‌شود.

تاریخ در خیابان جریان دارد، در توده ی مردم... باور دارم که در هر کدام از ما قطعه ای از تاریخ موجود است. در یکی نیم صفحه، در دیگری دو یا سه صفحه. ما با هم کتاب زمان را می نویسیم. هر انسان حقیقت خود را فریاد می زند و باید تمام این صداها را شتید، در این 'همه' حل و به 'همه' تبدیل شد.