شب‌ها گریه می‌کردم و با خودم می‌گفتم مامان خنده‌روی من کو؟ چرا همیشه غمگین است؟ چرا با من شوخی نمی‌کند و حرف نمی‌زند؟ چرا همیشه ساکت است؟ صبح هم سعی می‌کردم مادرم از گریه های شبانه‌ام مطلع نشود و لبخند می‌زدم....

مردی که من دیدم،آدم خوبی بود.وجدانش راحت بود و بی قراری آدم بد ها را نداشت.اما این را هم بگویم که که مرگ در چشمان این آدم زندگی می‌کند.چشم‌ها را خوب می‌شناسم.این یکی جنسش فرق داشت.یاد شمشیر کهنه‌ای می‌افتم که هنوز خیلی تیز است و هیچ بویی از ترحم نبرده...

بعضی اندوه ها از روی لوح وجودی آدم پاک نمی‌شه،حتی اگه هزار و چهارصد سال بگذره... من آسیب دیدم. من حرمله رو دیدم. حداقل خودم که چنین فکری می‌کنم.

نشستیم نوشابه خوردیم و مستندی با زیرنویس عربی دیدیم در حالی که پیرزن از کنارمون سینه‌خیز،مثل یه حلزون که از خودش یه رد لزج و سفید به جا می‌گذاره از کنارمون گذشت.در حالی که یه رد پهن لزج و قرمز روی زمین می‌گذاشت...

همه انسانها رازهایی دارند که فقط خودشان می‌دانند.رازهایی که آدم حتی وسوسه نمی‌شود با کسی در میان بگذارد.او هم داشت.او زیر بازجویی شکسته بود.این همان چیزی بود که هیچکس نمی‌دانست. تنها او بود که می‌دانست آن روز کذایی به آنجا رسید که بخواهد اطلاعات بدهد؛همه اطلاعاتش را...فقط فرصتش پیش نیامد...