بریده‌های کتاب چیزهای کوچکی مانند این

هیچ چیز تکرار نخواهد شد؛ به هرکس روزها و فرصت‌هایی داده شده که دیگر تکرار نمی‌شود.

چه بسیار چیزهایی که وقتی چندان نزدیک نبودند حالتی زیباتر و ظریف‌تر به خود می‌گرفتند.

یاد خانم ویلسون و مهربانی‌های همیشگی اش افتاد، یاد اینکه چطور غلط هایش را میگرفت و تشویقش میکرد، یاد چیزهای کوچکی که گفته و کارهای کوچکی که کرده بود و چیزهایی که نگفته و کارهایی که نکرده بود و چیزهایی که به احتمال زیاد میدانست. چیزهایی که اگر همه را باهم جمع میبستی حاصلش میشد یک زندگی !!!

عمر هرچی جلوتر می‌ره سرعتش بیشتر می‌شه.

از همین حالا احساس می‌کرد دنیایی از مشکلات و گرفتاری‌ها پشت در بعدی به کمینش نشسته، اما بدترین اتفاقِ ممکن را پشت سر گذاشته بود؛ اینکه می‌توانست کاری بکند اما نکرده بود، احساس گناهی که مجبور می‌شد باقی عمرش را با آن سر کند.

خیلی چیزها، وقتی چندان نزدیک نبودند، به نوعی زیباتر به نظر می‌آمدند.

هرلحظه بیم آن می‌رود که در چنگال یکنواخت زندگی روحش خفه شود.

آیلین گفت:«فکر کردن چه فایده‌ای واسه ما داره؟ تنها چیزی که از فکر کردن عاید آدم می‌شه افسردگی و غصه خوردنه.»

اگه می‌خوای زندگی خودت رو بکنی، یه چیزهایی هست که باید چشمت رو به روشون ببندی تا بتونی ادامه بدی.

یاد خانم ویلسون و مهربانی‌های همیشگی‌اش افتاد. یاد اینکه چطور غلط‌هایش را می‌گرفت و تشویقش می‌کرد، یاد چیزهای کوچکی که گفته و کارهای کوچکی که کرده بود و چیزهایی که نگفته و کارهایی که نکرده بود و چیزهایی که به احتمال زیاد می‌دانست، چیزهایی که اگر همه را با هم جمع می‌بستی حاصلش می‌شد یک زندگی.

- دارن از آب و گل در میان. - می‌دونی که تو یه چشم به هم زدن عروسی کرده‌ان و رفته‌ان. - همینه دیگه. - عمر هرچی جلوتر می‌ره سرعتش بیشتر می‌شه.

با فکر کردن به کجا می‌رسیم؟ فکر و خیال فقط حال آدم رو خراب می‌کنه.

با خودش فکر کرد همیشه همین بوده؛ همیشه بدون وقفه و ماشین‌وار کاری را پیش برده و پشت سرش رفته بودند سر وقت کار بعدی. از خودش پرسید اگر به آن‌ها فرصت داده می‌شد تا درباره‌ی چیزها بیندیشند و تأمل کنند، زندگی چگونه می‌بود؟

((اگه میخوای تو زندگی پیشرفت کنی، یه چیزهایی هست که باید نادیدشون بگیری، تا بتونی پیش بری.))

آیلین گفت :(( فکرکردن چه فایده ای واسه ما داره؟ تنها چیزی که از فکرکردن عاید آدم می‌شه افسردگی و غصه‌خوردنه.))

فرلانگ از خودش پرسید آیا زنده‌بودن، بدون آنکه آدم‌ها به همدیگر کمک کنند، ارزشی دارد؟ آیا ممکن است که آدم سال‌ها و دهه‌ها و تمام عمر به زندگی ادامه بدهد، بدون آنکه حتی یک بار برای مقابله با آنچه زندگی رویارویش قرار می‌دهد شهامت کافی داشته باشد و باز هم بتواند اسم خودش را مسیحی بگذارد و توی آینه به خودش نگاه کند؟

فرلانگ به شهر که برمی‌گشت به خودش یادآوری کرد که آدم‌ها می‌توانند خوب باشند؛ مسئله فقط این بود که یاد بگیری چطور با آنها بسازی و در این بده‌و‌بستان تعادل برقرار کنی، طوری که بتوانی هم با دیگران هم با خودت کنار بیایی.