بریده‌های کتاب چگونه کمال گرا نباشیم: روشی جدید برای خودباوری، زندگی بدون ترس و رهایی از کمالگرایی

کمال گرایی یک ماشین بهانه تراشی است.

هرچه در لحظه حال فعال تر باشید، فرصت کمتری برای نشخوار کردن فکری در ذهن داشته و فرصت بیشتری برای ساخت زندگی ای خواهید داشت که ارزش فکر کردن را داشته باشد.

این اشتباهات مان نیستند که ما را تعریف میکنند و آینده مان را شکل می بخشند، بلکه واکنش ما نسبت به آنهاست که تعیین کننده است.

از ذهن خارج کردن برخی چیزها، نسبت به چیزهای دیگر زمان بیشتری می برد اما من معتقدم با یادآوری هدفمند و روزانه اینکه گذشته قابل تغییر نیست، می توان سرعت فراموش کردن را بالا برد.

اشتباه فاحشی می‌کنیم که پیشروی جزئی را نوعی (شکست) تلقی می‌کنیم. اگر تمام و کمال نباشد، در بهترین حالت آن را باعث خجالت زندگی در بدترین حالت مایه شرمندگی خود می‌دانیم. که البته غیر منطقی هم نیست. چون این طرز فکر شماست که ویرانگر پیشرفت و ثروتمندی شماست.

اگر کمال گرایی یک توده یخ شناور بر آب بود، قسمت بالایی آن که دیده می شود، را میل به برتری نامیده و قسمت غرق شده پایینی را که گفته می شود ۹۰ درصد توده یخ شناور را تشکیل می دهد، ترس از شکست می نامیدیم. ترس از شکست چیزس نیست که بخواهیم به جهان نشان دهیم اما می تواند به کارهایمان جهت ببخشد.

معمول گرایی به معنای آن است که به چیزهایی مشخص کمتر اهمیت بدهید زیرا وقتی کمتر اهمیت می‌دهید، در آن زمینه، احساس راحتی بیشتری می‌کنید و دل نگرانی و حواس پرتی زیادی ندارید و ذهنتان شفاف آماده تمرکز است و این به معنای آن است که منابع ذهنی بیشتری در دسترس شماست.

کمالگرایی یک ماشین بهانه تراشی است.

آن هایی که از زندگی خود ناراضی اند، تمایل بیشتری دارند که وانمود کنند از همه چیز کاملأ راضی اند.

این ترس از شکست نیست که مارا می‌ترساند بلکه این فکر است که ممکن است در کاری که به آن بسیار علاقه‌مندیم، شکست بخوریم.

معمول گرایی یک چیز ساختگی نیست. حقه ای برای شاد کردن شما نیست. به یاد داشته باشید طرف غیر واقعی و مضحک این سکه کمال گرایی است. این ایده که میتوانیم هر کاری را در حد کمال انجام دهیم کاملاً و به طرز قابل تغییری در تضاد با منطق تاریخ بشریت و خارج از تجربیات انسانی است.

«با گذر زمان شیرینیِ لذت‌های مداوم، بی‌مزه می‌شود و تلخی سختی‌های مداوم نیز، تلخی‌شان را از دست می‌دهند.»

وقتی به احساس‌تان چنان بهایی میدهید که عامل تصمیم گیرنده درمورد انجام کاری باشد ، باید گفت برده آن می‌شوید. تکنیک های انگیزشی بسیاری را امتحان میکنید اما در نهایت ، نتایجی که می گیرید به بی اعتباری احساسات ناپایدارتان است.

کمال گرایان زمین گیر شده، کسانی اند که میگذارند ترس از شکست آنها را در یک زندگی کم معناتر به دام اندازد. زندگی خود را با مشغول شدن با کارهایی مثل تماشای تلویزیون، با امنیت کامل پیش می برند. فقط آنچه که (باید) انجام دهند را انجام می دهند و بسیار کم ریسک می کنند.

اگر میخواهید احساسات تان را نسبت به چیزی تغییر دهید، بهتر است ابتدا انتظارات تان را هدف قرار دهید، زیرا آنها پیش قدم ترند.

مهم نیست چقدر آرام می‌روی ، باز هم از کسانی که روی مبل لم داده اند ، جلوتری

«وقتی انتظارات کسی به صفر می رسد به معنای واقعی شکرگزار آنچه که دارد می شود» استفان هاوکینگ