بسم الله...
چه‌ شد این کتاب را خواندم؟!
بعد از دوریِ چند روزه از فضای کتابخوانی ، 
به یک کتاب سبک و در عین حال جذاب نیاز داشتم
 که ترجیحاً رمان باشد.
رفتم و در قفسه ی کتابخانه
 دنبال کتابی با این مضمون گشتم .
 اول اسم کتاب نامیرا به ذهنم آمد ؛
 منتها پیش یکی از دوستانم
 جا گذاشته بودم و در دسترس‌م نبود.
نگاهم به کتاب وقتی دلی افتاد ،
 پشت‌ش را خواندم و دیدم که 
در فضای کتاب نامیرا هست و
 موقعیت مناسبی‌ست برای خواندن‌ش.

چند خط‌ی در مورد کتاب ؛

 کتب تاریخی ، کتبی هستند 
که من به سختی  با آنها ارتباط می‌گیرم ؛
 ولی این کتاب از معدود کتاب‌های در این ژانر بود
 که به‌‌دلم نشست‌و  همچین امتیازی دادم.
این کتاب ، داستان اصلیَ‌ش
 حولِ محورِ شخصی به نام مصعب ابن عمیر 
از بزرگ زادگانِ شهر مکه و سرآمد جوانان این شهر است.
 این کاراکتر در ادامه به فروپاشی درونی می رسد 
که این اتفاق همزمان می‌شود با ظهور اسلام.
 بعد از قضایایی ، به دین اسلام روی می‌آورد 
و پرچمدار جنگ ها و نماینده ی پیامبر
 در شهر یثرب ، قبل از هجرت پیامبر می‌ شود. 
داستان های فرعی و بریده بریده ای هم
 برای جذاب تر شدن کتاب
 در گوشه و کنار کتاب دیده می‌شود.
در کل این کتاب ، ارزش خواندن دارد 
و می‌تواند به خوبی اوقات فراغت‌تان را پر کند ؛ 
اما حوا‌س‌تان باشد برنامه ی خواب‌تان را بهم نزند 
و زیاده روی نکنید در خواندش!

        

          به نام خدا

محمود حسینی‌زاد را به ترجمه‌های دست‌اولش از ادبیات امروز آلمان می‌شناسم. و خوشبختانه با ترجمه خود او دو اثر از یودیت هرمان خوانده‌ام که در نقد این رمان بسیار راهگشا بودند.

بی‌شک حسینی‌زاد در خط به خط رمانش تأثیرگرفته از داستان‌هایی است که ترجمه کرده. همین مسئله بزرگ‌ترین ایرادِ بیست زخم کاری است که سرچشمه ایرادات دیگری است.

در این متن یودیت هرمان را به عنوان نماینده‌ای از ادبیات امروز آلمان آورده‌ام.

در آثار هرمان( دست‌کم دو کتابی که من خوانده‌ام) رویکردی مینی مالیستی دیده می‌شود. درباره شخصیت‌ها توضیحات کمی ارائه می‌شود. توصیفات فضایی گاهی با دو سه کلمه انجام می‌شود.
 به طور کلی نوعی ابهام در داستان جریان دارد.
این ویژگی‌ها به خودی خود بد یا خوب نیستند و باید نسبت به ایده اصلی اثر سنجیده شوند‌. یودیت هرمان دغدغه کلان ندارد و موضوع داستان‌هایش مسائل جزئی‌ِ روزمره است. 
 بیشترْ روابط عاشقانه، شکست‌ در زندگی و مواردی از این دست...

ایده اصلی رمان حسینی‌زاد اما بسیار گسترده و پردامنه است: عصیان یکی از اعضای خانواده مافیا علیه تمام خانواده. 
موقعیت‌های داستانی او هم متنوع‌اند: خارج از کشور، جنوب، شمال، پایتخت. برای ملموس شدن تمام موقعیت‌ها نیاز به فضاسازی هست که در این رمان نیست‌. روابط خانوادگی و بازی قدرت هم بسیار سطحی باقی می‌ماند. تعداد شخصیت‌ها نیز بسیار زیاد است‌ اما هیچ‌کدام کامل پرداخته نشده و ما با تعدادی فامیل( نه حتی اسم کوچک!) طرفیم که عطش قدرت کورشان کرده و همه مانند هم رفتار می‌کنند. 
نباید سبک روایت و پرداخت یودیت هرمان برای چنین رمانی استفاده شود. چرا که برای باورپذیر شدن فضای مافیایی اثر، باید توصیف کرد، فضاسازی داشت، شخصیت‌ها را پرداخت. در عمل چند صد صفحه برای چنین رمانی لازم است نه صد و بیست و هفت صفحه با بسیاری فضای خالی بین خطوط و بند‌ها!
حال آن که هرمان نیازی به این کار‌ها ندارد، برای او مهم نیست گذشته شخصیتش چه بوده. چرا که او می‌خواهد استیصال شخصیت را در زمان حال نشان بدهد. هرمان برشی از زندگی را پیش چشم ما می‌گذارد که قرار نیست کامل باشد.

زبان یودیت هرمان مقطع و دارای جملات کوتاه است. دیالوگ‌ها در متن پخش‌اند و ساختار جملات متفاوت است. اینجا هم نویسنده بیست زخم کاری از هرمان تقلید کرده و همین ویژگی‌های زبانی را در رمانش انعکاس داده که باعث شده جملات کتاب غیرفارسی به نظر برسند‌. در واقع او با ساختاری خاص از جملات آلمانی می‌خواسته فارسی بنویسد!


این دو ایراد عمده اثر (زبانی و ساختاری) هر دو ریشه در تقلید نابجا از ادبیات روز آلمان دارند و نشان می‌دهند که هیچ وقت نباید بی‌توجه به ایده اصلی، فرمولی از پیش تعیین شده را در اثرمان پیاده کنیم.

نتیجه این گرته‌برداری ادبی، ناتوانی مخاطب از عمیق‌شدن در اثر است. به گونه‌ای که به خاطر پرداخت کمِ همه‌چیز، نه اشخاص و نه رویداد‌های داستان برای مخاطب اهمیتی پیدا نمی‌کنند و تأثیری بر او نمی‌گذارند.

پ.ن: امیدوارم سریال خوبی از رویش ساخته باشند.



        

          به نام خدا
اشعار کتاب در ظرف و معنی بسیار کوتاه‌اند. 
عمده اشعار خالی از کشف عمیق اند و تنها بازی‌های زبانی سطحی در خود دارند. بیشتر به متن‌های اینستاگرام می‌خورند تا شعر درست و درمان. با احترام به ارادتمندی شاعر به درگاه اهل بیت (علیهم السلام)، حرف خوب را باید خوب زد.
        

          به گرمی و شیرینی آبنبات
   مهرداد صدقی با طنزی بسیار خوب و فضایی بسیار گرم و صمیمی چهار جلدی آبنبات را خلق کرده است. 
   چهار جلدی آبنبات درباره زندگی و روند بزرگ شدن پسری است به نام محسن. در ابتدای داستان(در جلد اول) محسن پسری  فضول و تخس است که در دبستان درس میخواند. محسن به همراه پدر و مادر، برادر، خواهر بزرگتر و بی بی اش در  شهر بجنورد  زندگی میکند. نویسنده از همین فرصت استفاده کرده و دیالوگ ها را با لهجه بجنوردی بیان کرده که شیرینی  داستان را چند برابر میکند. 
    قلم نویسنده در کتاب بسیار روان است، به صورتی که حتی میتوان هر جلدش را در یک روز بخوانید. فقط حواستان باشد شیرینی این آبنبات ها دلتان را نزند. 
   اگر بخواهم کمی هم نظر منفی ام را درباره اش بگویم باید به آبنبات نارگیلی  اشاره کنم. آبنبات نارگیلی نسبت به سه جلد قبلی تا حدی ضعیف تر شده بود. شوخی های مثبت هیجده زیاد که اذیت کننده است، مصنوعی شدن داستان و چند عامل دیگر سبب ضعف در این جلد بود. اما خیالتان را راحت کنم که سه جلد قبلی این ضعف ها را نداشته و بسیار جذاب و خواندنی هستند. 
   طنز در این داستان برای همه جذاب است. یعنی همه میتوانند با خواندن بخش هایی از این رمان قهقهه بزنند. این را  شوخی نمیکنم، در جای جای داستان به حدی فضای طنز جذاب میشود که واقعا میتوانی با آن قهقهه بزنی و تمامی مشکلاتت را از یاد ببری. 
   خلاصه با خواندن این مجموعه میتوانید از این دنیا کنده شوید و به دهه شصت و هفتاد بروید و  فضای سیاسی آن موقع و جنگ را از دید یک نوجوان بجنوردی ببیند. 
   این رمان را به همه نوجوان ها، به همه کسانی که میخواهند با فضای دهه شصت و هفتاد آشنا شوند و به کسانی که میخواهند مشکلات خود را فراموش کنند و کمی بخندند پیشنهاد میکنم.
        

          سفری 344 صفحه ای به پایتخت کره شمالی
    کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ، سفرنامه کره شمالی نوشته رضا امیرخانی است. این کتاب متشکل از دو سفرنامه ای است که رضا امیرخانی رفته است. سفر اول، سفری رسمی و همراه با یک گروه سیاستمدار انجام شده اما سفر دوم برای تکمیل این کتاب انجام گردیده است. 
    این کتاب به خوبی و منصفانه توانسته چه گونگی زندگی در کشور کره شمالی و تفاوت هایش با دیگر کشور ها را مشخص کند. 
    در جای جای کتاب اظهار نظرات خوب نویسنده درباره همه مسائل (حتی مسائل غیر مرتبط با کتاب مثل سیاست و...) وجود دارد که به راستی نظرات خوب و مفیدی هستند اما در سفرنامه این گونه نظرات زیاد و طولانی کمی میتواند آزاردهنده باشد. 
   به هر حال این کتاب را به تمامی افرادی که میخواهند به طور خوب و منصفانه سیاست، زندگی، تکنولوژی و دیگر مسائلی از این دست را در کره شمالی بدانند و بشناسند، پیشنهاد میکنم.
        

          پست طهران؛ سفری به تهران 1342
برشی از کتاب: بعد از داخل جمعیت جلو رفت تا رسید پشت تاکسی. آن جا خلوت تر بود در صندوق عقب باز مانده بود. سرهنگ بی اختیار جلو رفت و خواست آن را ببندد که یکهو سر جا خشکش زد. عقب تاکسی با خط نستعلیق نوشته شده بود: «چشم مستت قاتل و برلعل لب، حكم مسيح/می کُشی و زنده میسازی ندانم کیستی»

   هادی حکیمیان در کتاب «پس طهران» قیام پانزده خرداد  را از نگاه یک نظامی اخراجی روایت میکند. این نظامی اخراجی که همه به او سرهنگ میگویند، همه زندگی اش را در  کودتای 28 مرداد از دست میدهد. او راننده تانک کودتاچی ها بوده ولی تانک را در اختیار طرفداران مصدق قرار میدهد و به همین دلیل قبل از اینکه سرهنگ بشود از ارتش اخراج میشود و دوسال هم به زندان میرود. از طرف دیگر هم کودتاچی ها به خانه اش حمله میکنند و به طرز فجیعی خانه اش را آتش میزنند و کاری با زنش میکنند که بچه در شکمش سقط میشود. 
   اما در اینجای داستان سرهنگ قندو شکر فروشی دارد. او به کل سیاست را رها کرده و همه زندگی اش شده همین دکان و جلسه شعر با دوستانش. 
   نویسنده برای داستانش سراغ خوب سوژه ای آمده، کسی که هیچ کاری به سیاست ندارد اما از اوضاع مملکتش راضی نیست.
   تعلیق و کشش در داستان، نگاه جدید به قیام 15 خرداد و پایان بندی جذاب از نقطه قوت های این کتاب است. 
   پس اگر میخواهید با حال و هوای سال 1342 و قیام 15 خرداد آشنا شوید، «پست طهران» برای شما است.
        

          گرای 270 درجه: روایت جنگ با تفاوت 
   داستان درباره حضور در جبهه جوانی است به نام ناصر که امتحانات دانشگاهش را ناقص رها کرده و برای بار چندم به جنگ میرود.
    کتاب را که شروع کردم، همان اوایلش از توصیفات طولانی بیهوده اش بدم آمد، مثلا صورت کسی را که اسمش در 3 جای داستان بیشتر نیامده بود به طور کامل توصیف کرده بود: چشمانش فلان شکل و فلان رنگی، صورتش مثلا کشیده، موهایش فلان طور و...
    اما هر چقدر بیشتر خواندم متوجه موضوعی شدم که کتاب را در ذهنم خراب تر کرد و هر چه قدر به پایان کتاب نزدیک تر میشدم بیشتر متوجه اش میشدم و به این حدسم بیشتر اطمینان پیدا میکردم انگار نویسنده قصد کرده بود روایتی متفاوت از دیگر روایات  و داستان های دفاع مقدس را برایمان توصیف کند؛ آن هم جنگ خالص و بدون معنویتی است که در زندگی شهدا میدیدیم. یعنی اگر اسامی (و قسمت کوچکی از داستان) را تغییر میدادیم میتوانستیم آن را به عنوان قسمتی از جنگ جهانی دوم بخوانیم... 
    نکته دیگر ویراستاری کتاب بود که خیلی بد بود، در جای جای کتاب اشتباهات تایپی و  ادبی به چشم میخورد که آزار میداد. 
   شاید این فقط نظر و سلیقه من است، نمیدانم اما از این کتاب خوشم نیامد اما کتاب را به هر کس که میخواهد جنگ را از زاویه ای متفاوت ببیند و با آن آشنا شود معرفی میکنم...
        

          رویای نیمه شب؛ وقوع زیبای یک رویا
   کتاب رویای نیمه شب اثر مظفر سالاری داستانی است در چندین قرن پیش و در شهر حله. داستان این رمان بر اساس واقعیت نوشته شده است. داستان عشق هاشم که به او قوتی برای رسیدن به معشوقش و ادامه زندگی داده است. 
   قلم جذاب مظفر سالاری و دیالوگ محوری برای خواندن این کتاب سرعتی بسیار بالا داده است، تا حدی که میتوان آن را در کمتر از 24 ساعت تمام کرد. نکته قوت دیگر این کتاب شخصیت پردازی خوبش  است. 
   اما ضعف هایی فاحش به چشم می آید که کمی آزار دهنده است، مانند استفاده از ضرب المثل های فارسی در دیالوگ ها(داستان در شهر حله و در عراق است) و..  
   به هر حال این کتاب در دسته خودش یعنی مذهبی عاشقانه و عاشقانه تاریخی از کتاب های خوب و پر طرفدار به حساب می آید.
        

          عجب جوانمرد مردمی هستند، مردم این دیار!
   رضا امیرخانی کتاب‌های زیادی نوشته‌است. «من او»، «ارمیا» و شانزده کتاب دیگر در موضوعات مختلف  از این نویسنده هستند. در بین این کتاب‌ها سه سفر نامه نیز دیده می‌شود. «جانستان کابلستان» یکی از این سفرنامه‌ها است. او در این کتاب روایت سفر خانوادگی اش به افغانستان را نوشته‌است.
   از لحاظ زمانی این‌‌ سفر در سال 1388 بعد از آن انتخابات انجام شده‌است. نویسنده برای رفع خستگی متألم از انتخابات و حوادث تلخ بعدش تصمیم به این سفر می‌گیرد. اما غافل از اینکه  انتخابات در افغانستان مانند ایران حواشی داشته و این کشور هنوز درگیر آن است. 
   روایت های نابی از  سفر در کتاب قرار گرفته است که نتیجه گیری های مناسب از آن‌ها شیرینی خوانش کتاب را بیشتر کرده‌است.
   یکی دیگر از نقاط مثبت کتاب، تغییر نثر نویسنده از زبان فارسی معیار خودمان به یک نثر نزدیک به زبان افغانستان است. در واقع شما همزمان که با ویژگی های مختلف افغانستان آشنا می‌شوید، با کلمات و الگوی صحبت افغانستانی ها نیز  آشنایی پیدا می‌کنید.
   حال پیشنهاد می‌کنم بخشی از کتاب که قطعا یکی از شیرین‌ترین قسمت های کتاب است را بخوانید:
«هربار وقتی از سفری به ایران بر می گردم، دوست دارم سر فرو بیافکنم و بر خاک سرزمینم بوسه ای بیافشانم. این اولین بار بود که چنین حسی نداشتم. برعکس، پاره ای از تنم را جا گذاشته بودم پشت خطوط مرزی، خطوط بی راه و بی روح مرزی خطوط «مید این بریطانیای کبیر»! پاره ای از نگاه من، مانده بود در نگاه دختر هشت ماهه... بلاکش هندوکش....»
        

          یادداشتی برای کتاب "وقتی دلی "

بعد از خواندن کتاب حس خوبی داشتم. 
حسی شبیه حس رها شدن
کتاب دوست داشتنی و دلنشینی بود.
خوشخوان و پرکشش بود.
نام مصعب بن عمیر، را تا قبل از اینکه این کتاب را بخوانم، نشنیده بودم. اولین پرچمدار اسلام. اولین بی کفن اسلام... چه شخصیت نابی ! 
من عاشق این شخصیت شدم که با همه ی زیبایی و ثروت و دارایی و رفاه و منزلت که در مکه داشت، اما هرگز اسیر جهالت و شهوت نشد. 
نگین جوانان مکه ، فقط به فرستاده خدا، پیامبر مهربانی ها دل سپرد. 
چشمانم خیس شدند وقتی به آن قسمت از کتاب رسیدم که پیامبر بالای پیکر خونین مصعب ایستاده بود. و وقتی دید کفن ندارد رو به جنازه گفت: "هنگامی که تو را در مکه می دیدم، از تو خوش لباس تر کسی نبود و حالا کفنی نیست تا بدنت را بپوشاند. " 
بعد به دستور پیامبر جنازه مصعب بدون کفن دفن شد. 
و شد اولین بی کفن اسلام. 
و سلام بر شهدای جنگ احد 

#وقتی_دلی 

        

          رمانی مذهبی - تاریخی با محوریت شخصیت جناب مصعب بن عمیر از اولین مسلمانان و اصحاب باوفای پیامبر که در جنگ احد به شهادت میرسند. در این رمان، مسائل صد اسلام و مسائل و سختی های مسلمین به خوبی به تصویر کشیده شده است
ماجراهای فرعی و عاشقانه خوبی که در داستان آمده، به روایت اصلی کمک شایانی کرده اند