بلاخره تمومش کردم کتاب رو. روایاتی که گفته میشه خیلی زیاده ولی بخشی که از همرزم‌های شهید و اتفاقات جنگ هست تازگی داشت مخصوصا گروه زینبیون

این شهید رو با کتاب #قصه‌دلبری شناخته بودم اما این کتاب ردپای حاج قاسم رو باز برام پررنگ‌تر کرد اونجایی که حاج قاسم قربون صدقه عمار میرفته. عمارِ خودش صدا میزده و وقتی شهید به شهادت میرسه میگ کمرم شکست...
کتابش خوب و آموزنده بود
        

          "عمار حلب" را محمدعلی جعفری درآورده است. ظاهرا خودش هم با شهید آشنا و رفیق بوده است. موسسه روایت فتح از سری کتاب‌های مدافعان حرم، هفتمی را به شهید محمدحسین محمدخانی اختصاص داده است. روایت‌هایی زنده، جدید، مستند، خواندنی و عموما مربوط به همین سال‌های نزدیک و متأخر. جعفری جوری روایت‌ها را کنار هم چیده و به اصطلاح لولاهای خوبی بین گفتارهای کتاب کار گذاشته که پیوند و ارتباط خوبی بین فصل‌های کتاب به وجود آمده است.

راستش را بخواهید خودم این شهید عزیز و پر جنب و جوش را یک بار در هتل روتانای دمشق در پاییز ۹۲ دیده‌ام. همان‌جا متوجه حرارت و نشاطش شدم. بحثی با هم داشتیم پیرامون اینکه چطور انقدر عربی را خوب صحبت می‌کند و با چه روشی یاد گرفته و… بعد از اینکه شهید شد و نام و آوازه‌ای پیدا کرد یقین کردم که همنشین آن شب ما همین جناب عما رحلب بوده.

کتاب از این جهت ارزش خواندن و توصیه کردن دارد که خوب و صمیمی و راستکی نوشته شده است. دغدغه خود من همیشه این بوده که روایت‌های ما از شهدا ، قابل دسترس باشد. جنبه ماورایی و آسمانی و اسطوره‌ای دادن به شهدا اگرچه درست است _چه اینکه این‌ها حقیقتا با آسمان ارتباط گرفته بودند و سیم‌شان وصل بود_ اما معمولا خواننده با احساس فاصله عمیق و بعید خودش از شهدا، نمی‌تواند آن چنان که باید با این عزیزان ارتباط بگیرد و رفاقت برقرار کند و الگو بپذیرد. مخاطب وقتی کتاب شهدا را می‌خواند، چه خوب که وقتی کتاب را بست با خود نگوید که ای بابا من کجا و شهدا کجا؟ عمرا بشود مثل این‌ها شد! اما اگر احساس کرد که این راه رفتنی پیش پای او هم باز است و مسیری را که این شهید رفته او هم اگر بخواهد و همت کند، می‌تواند انتخاب کند و برود و برسد و… آن وقت کتاب‌های مربوط به شهدا خیلی پرخواننده‌تر و پر مشتری‌تر خواهد بود.

کتاب شهید محمدحسین محمدخانی از همین قسم دوم است. باورپذیر است. خودمانی است. در دسترس است. الگو گرفتنی است. شهید این کتاب قدسی و دور از ما نیست. از قضا اشتباهاتی هم دارد. دیوانگی‌های بامزه‌ای دارد. کتاب را که بخوانید، جاهایی از خنده روده‌بر می‌شوید. از بس این پسر بامزه و پیاده بوده. از بس خودش بوده!

همین محمدحسین خان، در دانشگاه آزاد یزد، آنقدر با رفقایش در تکاپو و فعالیت و درگیری بوده‌اند که دیگران به بسیج آنجا «لیان شامپو» می‌گفته‌اند! بس که در کارشان جدی بوده‌اند و بر سر مسایلی که فکر می‌کرده‌اند درست است‌، می‌ماندند و پافشاری می‌کردند کارشان می‌رسد به آنجا که روزی با اینکه ۳۰ نفر بوده‌اند کتک مفصلی از حدود دویست دانشجو می‌خورند و کم هم نمی‌آورند و از رو هم نمی‌روند… آن هم سر مسأله کشف حجاب در دانشگاه !

محمدحسین این کتاب، کشته مرده کله پاچه بوده. یه جورایی شکمو بوده. عشق ریش داشته و روی ریش بلند تعصب! گاهی پاشنه کفشش رو می‌خوابانده و در قید و بند ظاهرش نبوده. شوخی‌های عجیب و سرکار گذاشتن‌های باحالی داشته. حتی وقتی نصفه شب ساعت ۳ بامداد از مزار شهدا خلد برین برمی‌گشتند، وقتی به تور گشت نیروی انتظامی می‌خورند، آن‌جا هم دست از شوخی و سرکار گذاشتن ماموران بر نمی‌دارد و روانه پاسگاه می‌شود و تعهد می‌دهد و خلاص می‌شود! حتی در معرکه سوریه هم دایم بیسیم‌اش را گم می‌کرده و بیسیم رفقا را برمی‌داشته و برنمی‌گردانده و حسابی برایشان دردسر درست می‌کرده! در جلسات فرماندهان حتی آنجا که “حاج قاسم” هم بوده بدون جوراب می‌رفته و حرص فرمانده‌اش را در می‌آورده و…

خلاصه محمدحسین این کتاب از جنس همین جوان‌های دور و زمانه خودمان بوده. به شدت بانمک و دوست داشتنی.
اما همین شهید عزیز در کار و فعالیت و دوندگی‌اش برای اهل بیت علیهم السلام، آن همه کشش و جاذبه دارد که کلی آدم غیر درست و حسابی را مجذوب می‌کند و به راه می آورد. عاشق روضه و بلکه شیدا و دیوانه روضه اهل بیت بوده. سرش درد می‌کرده برای گریه گاه و بی‌گاه و سینه زنی برای ارباب حسین (علیه السلام). با این سن و سال نسبتا کم و با همه جوانی‌اش، به هیچ وجه از پا نمی‌نشیند و صبح و شب مشغول است و دایما در همه جا از هیأت و بسیج و اردو و خانواده و انتخابات و جنگ سوریه و… دارد بدو بدو می‌کند.

فهم خوب دارد. اهل هنر است. لیدری بلد است. جنبه و حوصله و ظرفیت خوبی دارد و همه تیپ‌ها و سلیقه‌ها را کنار هم برای کار برای انقلاب کنار هم جمع می‌کند و سرپرستی می‌کند. پیگیر علما است و آن‌ها را به جمع بچه‌ها می‌آورد. دیوانه شهدا و آواره مزار و گلزار شهدا است. در سوریه هم فرمانده لایق و پرکار و کم خواب و خستگی ناپذیر است. آنجا به قدری در دل‌ها جا داشت که نیروهای عراقی‌اش ، روی بازوهایشان نام او را حک کرده‌اند. نام جهادی او “عمار عبدی” بوده! حتی بعد از شهادتش رزمنده‌ای مسیحی در سوریه در خط مقدم گریه می کند و از روضه خوانی‌های او می‌گوید… کم نظیر بوده این محمدحسین ما. کتابش را از دست ندهید
خواهشا!

«یکی از بی سیم‌های تکفیری‌ها افتاد دست ما. سریع بی‌سیم را برداشتم. می خواستم بد و بیراه بگویم. عمار آمد که دشمن را عصبانی نکن. پرسیدم پس چی بگم به اینا؟
_بگو اگر شما مسلمانید، ما هم مسلمانیم. این گلوله‌هایی که شما به سمت ما می‌زنید باید وسط اسراییل فرود می‌آمد.
این جملات را چند بار به عربی تکرار کردم. در جواب به من فحش دادند. عمار اشاره کرد که به خودت مسلط باش. دوباره همان حرف ها را تکرار کردم. وقتی دیدند حرف ما حق است کمی رام شدند. سوال کردند شما کی هستید و چرا با ما می جنگید؟»
        

          بار ها و بار ها خواندمش...
بس که این شهید زیبا زندگی کرده بود...
یک مجاهد خستگی ناپذیر که خیلی ها را نشانده سر سفره امام حسین علیه السلام
پیشنهاد مطالعه✔
        

          تقریبا سه سال پیش خوندم واقعا از شیوه کار و مدیریت شهید خوشم اومد.امیدوارم که لااقل بتونیم ذره ای از اخلاصشون رو داشته باشیم
        

          کلمات در ذهنم فرار می‌کنند و حیرانم...
 یکی از عرفا می‌گفت یکی  از راه‌های میانبر سلوک، عشق و ابراز عشق به اباعبدالله(ع) هست که شهید محمدخانی نهایت علاقش رو به اون بزرگوار نشون داد و  چه خوب دنیا رو بازی کرد. یه گیمر واقعی بود!
گول ظاهر دنیا رو نخورد
درگیر  روزمرگی نشد
همراهان و هم‌تیمی های درست و راه بلد پیدا کرد
برای خودسازی در جوانی وقت گذاشت
کمک به خوسازی، رشد و کسب مهارت دیگران پیوسته در زندگیش جریان داشت
و در عجبم برخلاف هم نسل هایش چقدر عمیق ارتباط معنوی با اهل بیت پیدا کرد
عجب روح بزرگ و پرورش یافته‌ای برای خودش ساخت
واقعا غبطه میخورم
خوشا به سرنوشت و پشتکارش
_______________________
اگر نویسنده محترم وقایع رو هی عقب جلو نمی‌کرد بهتر بود. چرا که تمامی راوی ها گمنام بودند و عقب جلو شدن وقایع این زمان رو از مخاطب میگرفت تا تشخیص بدهد چه کسی اینجا روایت گر است... به خاطر جذابیت شخصیت اصلی داستان و خاص بودن وقایع، تا انتها خوندم و لذت بردم
        

          همش درس زندگی و اخلاق و ادب و ...
        

          بسم رب الشهدا والصدیقین 

آدم واقعا تاسف میخوره به حال خودش... 
اگر شهدا آدمن پس ما چی ایم؟؟؟
کاش بشه این شهید بزرگوار دستمون رو بگیره و هدایت مون کنه... 
کاش بتونیم مثل ایشون همه جای زندگی مون حضور حضرت امام حسین  (علیه السلام ) رو حس کنیم و همیشه برای ایشون کار کنیم 

به قول حاج قاسم:
" باید به این بلوغ برسیم که دیگر نباید دیده شویم، آنکس که باید ببیند ، میبیند "
(بخشی از کتاب)
        

          ۴ ۵ سال پیش خوندمش. قشنگ بود :) مخصوصا وقتی میشد بعدش برم بشینم کنار مزار شهید عزیز و دوره کنم کتاب رو...دلتنگ تهران و بهشت زهرام :(
        

          خواندن این کتاب از زبان راویان متعدد، تصویر  نسبتا جامعی  از شهید محمدخانی در ذهن من ایجاد کرد ، من با این کتاب خندیدم و گریه کردم،
        

          کتاب قشنگی بود اما کتاب قصه دلبری قشنگتر بود به نظرم که روایتی از همسر شهید بود 
        

          شهیدی که زندگی‌ام را تغییر داد.
        

          قصه‌ی دلبری چون داستانی بود کتاب جذاب‌تری بود و البته آدم حس میکرد یه سری مطالب تکرار شده ...
        

          شهید #محمدحسین_محمدخانی فرمانده تیپ سیدالشهدا در #سوریه
حجم زیادی دارد ولی خواندنی است و الهام‌بخش. کتاب خاطرات همسرش هم با نام قصه دلبری کتاب خوبی است.
#محمدعلی_جعفری
#روایت_فتح
خرید (+۱۵۰۰۰ تومان هدیه خرید در سفارش‌های بالای ۳۵۰۰۰): https://basalam.com/sefareshe_ketabe_khoob/product/118126?ref=wMyj
        

          من وقتی کتاب قصه دلبࢪ‌ی خواندم به داستان شهید علاقه‌مند شدم
تصمیم گرفتم کتاب زندگینامه شهید را بخوانم
این کتاب صفات و ویژگی های اخلاقی شهید ࢪ‌ا به ما معرفی میکند
با لحظات تلخ کتاب گریه کࢪ‌دم😥و با لحظات شادش خندیم🙂
خیلی زیبا بود👌🏻🌱
        

          هروقت کتابای در مورد شهید محمدخانی رو میخونم، شکمو میشم؛ بسکه توی خاطرات از ایشون، علاقه به خوردن بیداد میکنه 🫠😂
من قلم آقای جعفری رو خیلی میپسندم؛ اما این کتاب یه کم زیادی طولانی و یکنواخت بود. یعنی درسته خاطره‌ها از زبان آدم‌های مختلف گفته شده بود، اما همه شبیه به هم و بیشتر حالت تأکید داشت تا روشن شدن باقی زوایای وجودی شهید...!
        

          ارزش رفاقت و جایگاه رفیق توی زندگی شهید خیلی به چشم می‌آمد. یک جاهایی می‌شد اسمش را رفیق بازی هم گذاشت -اگر کتاب قصه دلبری نبود-. از رفاقت با هم‌دانشگاهی ها گرفته، تا آدم‌هایی هزارکیلومتر دورتر توی سوریه، تا حاج‌قاسم. 
همیشه ولی رفیق‌ترینش امام حسین بود. تا لحظه آخر. قبل اینکه لحدش را بگذارند هم برای سیدالشهدا سینه میزد... 
        

          کتاب خوبی بود 
        

          روایتی ناب و از زندگی شهیدانه و ختم آن به شهادت
این کتاب جدا برایم تاثیر گذار بود و تا بحال به هرکس که داده م تا مطالعه ش کنه دیگه دوست نداشته کتاب را بهم برگردانه و جذب مرام شهید شده
        

          زندگی سراسر جهادی و حسینیِ شهید محمدخانی که الگوی مناسبی برای امروزِ جوانان کشور است.