آدم مثل چاله می­ماند دیگر. ممد حسین بیل اول را که ریخت، هوا خواهش شدم. از او چیزهای ظاهری یاد نگرفتم. الان هم لباس پوشیدنم مثل سابق است. او تیپ خودش را می­زد. من هم تیپ خودم. وقتی ششیش جیب می­پوشید، دل و روحم را می برد. لاتی بود، ولی یقه آخوندی­اش توی کتم نمی­رفت. با آن موتور جنگی­اش! انگار جنگ تحمیلی است. قارقارقار می­چرخید دور دانشگاه. منم تیپم تیریپ زرنگی بود. توی محله­های پایین شهر تهران یا جاهای خلاف، تیریپ می زنند به اسم زرنگی؛ کتانی ZX، تی­شرت، شلوار بگ و موی بوکسوری و... .