مدتیه که دارم کتاب رو میخونم خیلی از نظر فکری درگیر شدم، اینکه خیلی وقتا چیزی که در رفتار و حتی گفتار کسی می بینیم واقعا حرف دلش و از اعماق وجودش نیست، مثل وقتی سولماز به گالان گفت برادرم رو بکش... یا خیلی وقتای دیگه...

و چیز دیگه ای که خیلی باهاش مواجه شدم اخباری هست که گوش به گوش می‌چرخه تا برسه به کسی ، چقدر با اخبار دست اول و حقیقت موضوع فرق داره به حدی که می‌تونه به طور کامل اون جریان رو جور دیگه ای بهمون بده...

خلاصه که کی میگه رمان چیزی یاد نمیده، مگه جز اینه که زندگی زیسته یه عالمه آدم دیگه رو به عنوان تجربه به ما می چشونه؟
      

        دکتر حاتم فارغ از نمادهایی که براش تعریف شده از نظر من نماینده مافیای دارو هم هست، چون هم مرگ رو میسازه هم زندگی رو ، و از بیمار کردن و بیمار شدن مردم منفعت میبره، نیاز مردم رو می شناسه و با بی رحمی زیادی از این آگاهی سوءاستفاده می‌کنه و ازش لذت میبره...
کتاب نمادپردازی بسیار زیادی داره، حتما بعد از خوندنش مقالات مرتبط با کتاب رو مطالعه کنید
بعد از خواندن کتاب تا مدتی به فکر فرو رفتم و ذهنم چند روزی درگیر شد، جالب بود که بهرام صادقی در این سن کم و در آن زمانه چنین دیدگاه عمیقی به مسائل اجتماعی و فراتر از آن داشته 
      

        داستان کوتاه، غم انگیز ، واقعی و نماد پردازانه بود. خیلی نمیتونم بنویسم ازش، اما برام جالب بود که انگار تاریخ دائما تکرار میشه و اگر تاریخ نخوانیم، اگر برای رشدمون کاری نکنیم، اگر مهارت های زندگی مون رو بالا نبریم این سختی و مشقت تاریخی بارها و بارها تکرار میشه....
      

        چی میشد آقای بهنود کتاب تاریخ مدرسه ما رو می‌نوشت ؟
چقدر با این کتاب رفتم دنبال تاریخ و چقدر دوست داشتنی بود تاریخ 
در کنار روایت جذاب تاریخی قصه حکایت زنی رنج کشیده، لای پرقو  بزرگ شده ولی به دنبال رشد هست به نام خانوم.
با این داستان عمیق ترین احساساتم بیدار شدند و با داستان همراه شدم ، به این فکر کردم که چقدر بچه هامون رو برای مواجهه با زندگی واقعی آماده میکنیم، آیا کوله بار تجربیاتشون رو تجهیز میکنیم برای روزهای سختی، روزهایی که فکر میکنیم هیچوقت نمیان ولی چنان بی رحمانه به سراغمون میان که مجال فکر کردن و شاید تصمیم گیری درست رو هم بهمون نمیدن
      

        کتاب فکر میکنم برای نوجوان هست ولی از نظر من اصلا مناسب نوجوان نیست ، اگر اشتباه هم نکنم جایزه گرفته که من سرتاسر داستان دنبال علت جایزه بودم....
موضوع جالب و جدیدی بود، روایت داستان رو دوست داشتم اما کتابی نیست که برای بار دوم حتی بخوام برم سراغش، و برای سنین پایین مخصوصا نوجوان هم اصلا توصیه نمیکنم اما اگه خواستید برای نوجوان درونتون بخونید یه نگاهی بهش بندازید😊
      

        فضای کتاب برای من احساس تعلق بیشتری ایجاد کرد چون خودم هم بزرگ شده و ساکن اصفهانم و خیلی نزدیک به خودم می‌دیدم اتفاقات رو، انگار برای همسایه مون این اتفاقا افتاده
و چقدر رفتم در فکر بوف کور، اون کتاب هم درباره افکار مشوش اول شخص بود براش چندگانگی فکری ایجاد شده بود...
اما نیاز دارم با افراد بیشتری درباره کتاب صحبت کنم تا وجوه دیگه ای از کتاب رو از منظر دیگران بشنوم، برای همین بهتر می‌دونم کمتر بنویسم درباره این کتاب....
      

        کتاب در ابتدا برای من شوکی داشت در زندگی حقیقی خودم، اینکه بعد از مرگم قراره چه اثری از خودم به جا بذارم و با رفتنم چه دگرگونی ای برای اطرافیانم اتفاق میفته، چقدر نبودن من جای خالی من رو نشون میده...
و به نیمه دوم کتاب که رسیدم وارد زندگی ایوان ایلیچ شدم و به این فکر کردم که یک فرد چقدر می‌تونه معنای زندگیش رو در دو سه اتفاق خلاصه کنه، انگار که ریشه درخت زندگیش فقط یک ریشه زمخت و قدرتمند بوده و اون کارش بوده و ریشه های دیگه ش انقدر بهشون رسیدگی نشده که ضعیف و خشک شدند...
ایوان ایلیچ برای من تلنگری بود که باغچه های زندگیم رو به یک اندازه یا لااقل متناسب آبیاری کنم که در واپسین لحظات زندگی م افسوس نخورم برای فقط پرداختن به یکی دو بعد از زندگیم