مادرم به تجربه دریافته بود که روی سر هیچ کدام از بچه هایش نباید قالب بگذارد. هیچ کدام از ما شبیه هم نشدیم.
مادر توران خانم من از شما " خودت را زندگی کن" را آموختم. شما در دورانی که دسترسی به منابع اطلاعاتی تربیتی محدود بود، آنچه را فکر میکردی درست است برای تربیت بچه ها انجام دادی. با همه اشتباهات و خوبی های یک مادر.
و ما چقدر از این دست روایت های واقعی مادرانگی کم داریم.
قطعا این کتاب یک کتاب راهنمای اصول فرزندپروری نیست اما سرشار از ایده های ناب والدگری است که می تواند تو را به وجد آورد
        

          مادر_و_خاطرات_پنجاه_سال_زندگی_در_ایران
یک کتاب الهام بخش و به قول دوستمون از اون دست کتابها که افق فکریت رو عوض می کنه ..
کتاب به شکل مصاحبه از دختر خانواده نوشته شده است .
و اگر تبدیل به رمان می شد خیلی خیلی جذاب می شد .
زندگی یک دختر المانی که با یک دانشجوی ایرانی ازدواج می کنند و فراز و نشیب زندگی و نحوه برخورد انها بخصوص زن خانواده با مشکلات و تربیت بچه ها ،تعامل با مردم یک سرزمین دیگر،مبارزه او برای زنده ماندن خود و فرزندان و بسیار چیزهای اموختنی دیگر ...
راوی توران میرهادی دختر این خانواده که خود شخصیت برجسته ادبیات کودک ایران است توانسته مخاطب رو با گوشه ای از شخصیت و زندگی مادرش آشنا کند ...
من خیلی استفاده کردم ..
        

          یک آشپز، یک پرستار و یک خدمتکار. چندین معلم خصوصی برای زبان‌های خارجی و ورزش و هنر. دو خانه هزارمتری با باغ و استخر و ابزار ورزش برای ییلاق و قشلاق. اینها گوشه‌ای از امکاناتی‌ست که مادر برای تربیت بچه‌ها دراختیار داشتند.
هدف از زندگینامه‌نویسی چیست؟ شناخت زندگی و زمانه سوژه و احتمالا کارکرد الگودهی‌ای که برای آن قائلند.
وقتی شرایط مادر برای زیر یک درصد جامعه ایران آنروزها و زیر پنج درصد جامعه این روزها منطبق است این الگوگیری حاصل نخواهد شد. بدلیل همین تفاوت فاحش شرایط.
پس می‌ماند مسئله شناخت که من یکی چندان با آن همدل نیستم. چقدر از زندگی و زمانه فرمانفرماها و قجرها و پهلوی‌ها و اعیان و اشراف بخوانیم؟ مردم معمولی را عشق است.
.
.
تا اواسط کتاب اخم‌هام توی هم بود. دلزده‌ام از اسطوره‌سازی. خلع سوژه از وجه انسانی‌اش و جامه فرشتگان برش کردن. اما آنجا که صحبت از بحران عاطفی مادر و سرسپردگی‌ش به نازی‌ها شد یک آخیش کشیدم که بالاخره مادر هم دم به تله ممکن‌الخطا بودن انسان داد.
.
.
کتاب برایم نکته تربیتی‌ای دربر نداشت. هم به لحاظ تفاوت فاحش شرایط و هم به دلیل اینکه الگوی تربیتی مادر به رفتارگرایی نزدیک بود و گاه اجبار، مثلا در آموزش موسیقی به فرزندان علی‌رغم میل آنها که هم با روحیات بچه‌های امروز دیگر هرگز سازگار نیست و هم مطرود است.
.
.
نکته منفی دیگر اینکه خیلی روایت‌ها صرفا در حد کلی‌گویی باقی مانده بود و برای من خواننده مبهم می‌نمود.
        

          برای بارِ نمی‌دانم چندم! به این حقیقت رسیدم که قانون دنیا،‌ داشت، کاشت و برداشت است. داشته‌ها و استفاده و تبدیلِ آن‌ها، می‌شود آنچه از شما نقل می‌کنند، آنچه از شما باقی می‌ماند...انسان‌ِ توانمند،‌زندگی‌ساز ست...زندگی می‌کند و زندگی‌ها می‌آفریند...
بسیار‌ این کتاب را دوست داشتم... مادرها حتماً بخوانند...
        

          پیدا شدن احساس عشق، شاید در زندگی هر کس یک ضریب احتمال باشد. یک اتّفاق است و زمانی این اتّفاق می افتد که انسان با خود صادق است.
        

          
بسیار لذت بردم از خوندن کتاب.
چقدر برام جالب بودن خوندن روایت یک خانواده واقعی که از دوران استبداد صغیر و جنگ جهانی اول میگه تا حتی بعد از انقلاب. خوندن تقریبا دو نسل از یک خانواده. خانواده‌ای که شاید تو برخی فرهنگ‌ها با من نوعی متفاوتند ولی چقدر می‌تونن الگوی خوبی برای خیلی از بخش‌های زندگی باشن. و چقدر خوبه ما یاد بگیریم باوجود برخی تفاوت‌های اعتقادی، ادمهای خوب رو همونطور که هستند، خوبی هاشون رو ببینیم و باهاشون ارتباط برقرار کنیم.
        

          فکر می‌کردم برای خواندنش اول باید توران میرهادی را بشناسی، بعد باید بدانی او با مدرسه‌ی فرهاد چه تلاشی برای تعلیم و تربیت فزندان ایران کرده، اصول و بنیان‌های تربیی‌اش را در تربیت و رشد بچه‌های مدرسه بدانی؛ و در نهایت بروی سراغ این کتاب تا ببینی چه مادری توانسته توران میرهادی پرورش دهد.
ولی راستش من اینها را نمی‌دانستم. از توران میرهادی فقط نامی شنیده بودم و جمله‌ی معروفش که" غم بزرگ را تبدیل کنید به کارِ بزرگ".
کتاب که به دستم سید و شروع کردم به خواندن دیدم‌مادرش چه زیبا و استوار زندگی کرده و چه فرزندانِ موجّه و اصیل و عمیقی پرورش داده.
بعد از خواندن فهمیدم هیچ نیازی به شناخت توران و مدرسه‌ی فرهاد و ... نیست، مادر که باشی بعد از خواندن این صفحات با خودت می‌گویی اگر این چنین می‌شود مادری کرد، پس ما تا به حال چه می‌کردیم...
چه جوانه‌ها که می‌شود در هر کودک رویاند و چه نهال‌ها که در هریک می‌توان پرورش داد...
هرکدامشان چقدر ظرفیت رشد و تعالی دارند 

صد افسوس از کودکانی که دارند در کنار مادران و پدرانِ خودخواه و ناآگاه، نازپرورده و بی‌مهارت وطلبکار از دنیا بار می‌آیند، افسوس...