آنچه به حسین‌بن‌علی (ع) دادند بالاتر از آن است که به ابراهیم (ع) دادند. خدا چشمه زمزم را برای ابراهیم (ع) در کنار بیت سنگی خودش قرار داده است؛ اما بیت اصلی خداوند دل مومن است و خدا از کنار خانه اصلی خودش برای حسین‌بن‌علی (ع) و پیغمبر (ص) چشمه اشک قرار داده. از این جهت است که امام حسین (ع) می فرماید: " انا قتیل العبره" ‌... من کشته اشکم.

آئینه تمام نما | آیت الله حائری شیرازی | ص ۱۶
        

          با اجازه میخوام بگم کتاب یک شاهکار بود.
جذاب، کمی عجیب، پر کشش، و حتی لطیف...
.
.
داستان با آخر کتاب شروع می‌شود.
دو فصل اول انگار شما را پرت کردند وسط داستان و با کلی اسم و ارجاع روبرو میشوید که هنوز نخوانده اید.
این قسمت دو حالت بیشتر ندارد :یا کتاب را رها میکنید
یا دو فصل را تحمل میکنید و بعد از خواندن فصل سوم تا آخر کتاب آن را فراموش میکنید...
داستان کم کم جذاب می‌شود.
کتاب را ادامه می‌دهید
توصیفات لطیف و دقیق و جزئی است.
به فصل 19 که برسید به معنای واقعی میخکوب میشوید و سر می‌چرخانید که کسی را پیدا کنید که کل کتاب را برای همان یک صفحه برایش تعریف کنید.
کتاب را با اشتیاق بیشتر ادامه می‌دهید تا فصل آخر... 10 صفحه آخر برایتان آشنا به نظر می‌رسد تا اینکه کتاب را تمام میکنید و بر می‌گردید صفحه اول.... بله داستان از آخر شروع شده بود. حالا دوباره  دو فصل اول را بخوانید و کتاب را تمام کنید.
لذت ببرید10/10
        

          توصیه میکنم حتما بخوانید کتاب را بدون نگاه ادبیاتی و تحلیل و.. تلنگر محکمیه بنظرم  واقعیت‌های تلخ رو خیلی عزیزان به رخ می‌کشد .... 
کتاب کم حجم و روانیست ولی نتوانستم و نخواستم طوطی وار بخوانم برم جلو   سعی کردم با تامل  بخوانم  
گاهی در ظاهر مبهوت بودم. اما درونم جنگ و جذابی بین حسهای مختلف بود 
امیدوارم درگیری با خودم به نتیجه عالی برسه 
تا حالا بیراهه رفتم  هرچقدر بدوم هم عقب هستم اما نباید بذارم زاویه ام با  صراط مستقیم بیشتر و بیشتر بشه 
کاش  با عنایتی زاویه ام رو کم و کمتر کنم
        

          کتاب مجموعه روایت هایی ست زنانه از روزهای جنگ و روزهای زنانه تر شهر. شاید قبل از این روایت ها شستن ملحفه های از جبهه برگشته به ذهن کسی حتی خطور هم نکرده بود و اصلا درجه ای از اهمیت براش تصور نمیشد.
اما روایت ها جوری دقیق و با جزئیات نقل میشن که تمام حواس خواننده رو جمع می‌کنن. 
جزئیات دلخراش کتاب باعث شد نتونم تا انتها ادامه‌ش بدم.
        

          زندگیِ واقعی همین‌طوریه. این مهم‌ترین جمله‌ایه که در وصف این نوولای عزیز میتونم بگم. کتاب رو سه ساعته خوندم، کجا؟ مقابل شالیزاری در مازندران. خوشحالم کتاب من رو توی این زمان و مکان مناسب انتخاب کرد. ساناز اسدی خیلی واقعی نوشته، نه اینکه خاطرات خودش باشدها (که بعید نیست، مثلا همون ماجرای خاش‌گیر که در مختصات شمالِ ایران از مهم‌ترین المان‌هاست. :)) انگار تجربه‌های زیسته‌اش در مازندران را جمع کرده و در قالب فوق‌العاده‌ای پیاده کرده.
چیزی که برام جالب بود، دیدنِ پسری بود که بی‌نهایت به پدرش شبیه بود و در عین حال از همه‌ی اون ویژگی ‌های پدرش بیزار و فراری بود.
به شخصیت مادر نقد دارم، خیلی منفعل بود. خیلی بیکار بود. خیلی دور بود.
شخصیت پدر و امین دقیقا طوری بود که باید، همه‌چیزش به قاعده و به‌جا.
و اینکه فکر می‌کردم راوی یعنی سینا رو شناختم ولی پایان‌بندی قصه رسید و آتیش زد به همه‌ی شناخت‌ها =)))).
هعی. دوستش داشتم. اندازه سه ستاره. نه بیشتر.
پیشنهادش می‌کنم؟ بله، شاید.